Εθνικισμός ΔΕΝ σημαίνει «ακροδεξιά»

     
     Είναι πολύ γνώριμη σε όλους μας, η επικρατούσα αντίληψη σχετικά με τη θεωρούμενη ως ισχύουσα «πολιτική γεωγραφία» στην Ελλάδα και όχι μόνον. Η Δεξιά, το Κέντρο  και η Αριστερά, είναι οι τρείς θεμελιώδεις πόλοι, γύρω από τους οποίους κάποιες συμπληρωματικές πολιτικές τοποθετήσεις (άκρα δεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, άκρα αριστερά), ολοκληρώνουν υποτίθεται το πολιτικό φάσμα, πέραν του οποίου δεν μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο.

     Κι όμως, η στενόμυαλη, ημιμαθής και ρηχή αυτή ανάγνωση δεν συνιστά παρά μια επίπεδη και παραπλανητική προσέγγιση των μέχρι σήμερα ιστορικά καταγραφέντων πολιτικών θεωριών παγκοσμίως. Η οποία ουσιαστικά οδηγεί στην εκ του πονηρού απαλοιφή της κοσμοθεωρίας του εθνικισμού, ταυτίζοντάς τον με τον «αμαρτωλό» χώρο της λεγόμενης ακροδεξιάς.

     Στην πραγματικότητα όμως, όταν μιλάμε για ακροδεξιά ή ακροαριστερά, μιλάμε για τους παρακρατικούς βραχίονες των δεξιών και των αριστερών κομμάτων. Τους βραχίονες που οι δυο αυτοί πόλοι ενεργοποιούν, όταν χάσουν τα λαϊκά ερείσματα και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την στήριξη των συμφερόντων που υποστηρίζουν, με νόμιμο και δημοκρατικό τρόπο. Τότε λοιπόν απελευθερώνουν τις κρυφές, βρώμικες, προβοκατόρικες και δολοφονικές τους δυνάμεις, δηλαδή τα «άκρα», με σκοπό να τρομοκρατήσουν τον κόσμο για να καθίσει «στα αυγά» του.

     Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι εικόνες φρίκης που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τον εμφύλιο της Συρίας, αποτέλεσμα της δράσης ακραίων ομάδων ενισχυόμενων και κατευθυνόμενων από τη Δύση.

     Σκοπός τους είναι οι πολίτες όλου του κόσμου να μάθουν τι τους περιμένει αν επιχειρήσουν να ξεφύγουν από τον υποχρεωτικό εναγκαλισμό που τους έχουν επιβάλλει οι ξένοι δυνάστες τους. Έναν εναγκαλισμό που στην Ελλάδα, τον συντηρούν τα «εγκεκριμένα» από ξένα κέντρα αποφάσεων, συστημικά και «αντισυστημικά» κόμματα της πατρίδας μας.  Όπλο τους ο τρόμος που σκορπούν στους πολίτες τα «γνωστά- άγνωστα» «άκρα», σε περίπτωση που οι πολίτες δεν ψηφίσουν όπως «πρέπει» στις εκλογές. Σε περίπτωση δηλαδή που δεν φοβηθούν αρκετά από αυστηρές προειδοποιήσεις, τύπου Λιάνας Κανέλλη προς τους Έλληνες ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής: «…διορθώστε τώρα την ψήφο σας».

     Οι ακραίες αυτές δυνάμεις (ακροδεξιά – ακροαριστερά), που συνιστούν τα μακριά χέρια του συστήματος, καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν και δεν έχουν, με τον εθνικισμό.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα Κώστα Χατζηαντωνίου:  Η φύση, η ζωή και η ιστορία ανέδειξαν το έθνος ως την πλέον κατάλληλη μονάδα ανθρώπινου πληθυσμού που δικαιούται και οφείλει να αυτοκυβερνάται, να έχει πρωτογενή εξουσία. Σε αυτή τη μονάδα θεμελιώνεται η άσκηση της νόμιμης κρατικής εξουσίας και οργανώνεται η διεθνής κοινωνία. Ο εθνικισμός λοιπόν είναι η ιδεολογία εκείνη που εκφράζει πολιτικά την υπαρκτή, αυτόνομη και αυτοτελή αυτή ιστορική κατηγορία, το έθνος. Δεν αποτελεί την παρακρατική «τσόντα» κανενός από τους δυο άλλους πολιτικούς πόλους, δηλαδή τη Δεξιά και την Αριστερά. 

     Των δυο γνωστών πολιτικοοικονομικών συστημάτων, τα οποία φιλοσοφικά ταυτίζονται απολύτως μεταξύ τους, αφού αμφότερα στηρίζονται στον «επιστημονικό» υλισμό, όπως αυτάρεσκα υπερηφανεύονται. Οραματιζόμενα την κατασκευή μιας παγκόσμιας αεθνικής και πολιτισμικά ομογενοποιημένης κοινωνίας, το καθένα για τους δικούς του υποτίθεται λόγους.

     Ωστόσο, η μόνη τους διαφορά έγκειται στο ότι η μεν Δεξιά ιδεολογία (αμερικανικό μοντέλο) προωθεί την παγκοσμιοποίηση με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας (το βλέπουμε σήμερα στην Ελλάδα), των πολιτισμικών και φυλετικών διαφορών και τη συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου σε πέντε - έξι «γνωστές οικογένειες», ενώ η Αριστερή ιδεολογία (σοβιετικού τύπου) επιδιώκει τα ίδια ακριβώς πράγματα, αλλά ισχυρίζεται ότι το πράττει στο όνομα του παγκόσμιου προλεταριάτου. Το οποίο όμως, όπως απέδειξε η πρόσφατη ιστορία της ΕΣΣΔ, ούτε παγκόσμιο, ούτε προλεταριάτο ήταν. Αφού επρόκειτο για μια «κλειστή διαχείριση» με σκοπό  την παγκόσμια κυριαρχία μιας οικονομικής νομεγκλατούρας της Σοβιετίας, η οποία όλως «παραδόξως» σχετίζεται άμεσα πάλι με τις ίδιες πέντε – έξι «γνωστές οικογένειες» .

     Πως κατάφερε όμως η ελληνική δεξιά να ταυτίσει στη συνείδηση των Ελλήνων, την ακροδεξιά με τους εθνικιστές; Είναι πολύ απλό. Κατά την πρώτη φάση του ελληνικού  εμφυλίου, ως γνωστόν οι Έλληνες Εθνικιστές διώχθηκαν απηνώς και σφαγιάσθηκαν οικτρά από τους φέροντες εγγλέζικο οπλισμό κομμουνιστές. Αυτό τους επετράπη γιατί ο μεγάλος κίνδυνος για τους ισχυρούς ξένους ήταν πάντα οι εθνικιστές, αφού πάντα διεκδικούσαν μια πατρίδα πραγματικά ελεύθερη από τα νύχια και της ιμπεριαλιστικής Δύσης και της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ.

     Έτσι, όταν οι εθνικιστές είχαν εξουδετερωθεί από το ΕΑΜ και δε συνιστούσαν πλέον ουσιαστική απειλή για τις υπερδυνάμεις και την εφαρμογή των μεταξύ τους συμφωνιών, η πλήρως ελεγχόμενη από τους άγγλους και γενικώς τους δυτικούς συμμάχους, ελληνική παραδοσιακή δεξιά παράταξη, άρχισε να προωθείται στην εξουσία.. Όμως οι κομμουνιστές που είχαν κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της δεξιάς, εναντίον των εθνικιστών, ήταν τώρα απειλή και για αυτούς τους ίδιους στο δρόμο τους προς την εξουσία. Ποιος μπορούσε, αλλά το κυριότερο ποιος τολμούσε να βγάλει το «φίδι από την τρύπα», αντιμετωπίζοντας τους αδίστακτους και αιμοσταγείς αυτούς φονιάδες; Μα φυσικά οι εθνικιστές, που είχαν υποστεί τα πάνδεινα από τους κομμουνιστές και ήθελαν να πάρουν το «αίμα τους πίσω».

     Σε αυτή τη φάση οι Έλληνες Εθνικιστές, πέφτοντας στην παγίδα των δυτικών, χρησιμοποιήθηκαν εναντίον των κομμουνιστών από τη δεξιά παράταξη και τους άγγλους. Από αυτή τους την επιλογή τους έμεινε η «ρετσινιά» ότι ήταν φίλοι και συνεργάτες των άγγλων και της ελληνικής δεξιάς. Στην πραγματικότητα, η ΕΡΕ του «εθνάρχη» και τα στηρίγματά του, οι άγγλοι και οι αμερικανοί, αφού τους «έστυψαν σαν λεμονόκουπες» τους πέταξαν στα σκουπίδια της νεότερης ελληνικής ιστορίας, κατεστραμμένους και απαξιωμένους, ενώ αυτοί «λανσάριζαν» τον εαυτό τους ως ειρηνοποιό, που έδωσε τέλος στην εμφύλια διαμάχη και τις ακρότητες.

     Σήμερα, το παραπαίον πολιτικό σύστημα, βλέποντας το πολιτικό του τέλος να πλησιάζει, προσπαθεί να αναμοχλεύσει τα παλιά πολιτικά πάθη μεταξύ εθνικιστών και αριστεράς. Ώστε αν χρειαστεί, να μπορέσει να οδηγήσει τη χώρα ξανά σε εμφύλιο, εξουδετερώνοντας τους εθνικιστές για μια ακόμη φορά, με τον ίδιο τρόπο που έκανε και τότε. Δηλαδή με τη βοήθεια της αριστεράς.

     Αυτή είναι και η έννοια του «συνταγματικού τόξου». Να βάλει ο λαός σε δεύτερη μοίρα τα προβλήματά του, μπροστά στον κίνδυνο του «φασισμού», όπως έχουν βαφτίσει τον εθνικισμό οι κυβερνώντες, με σκοπό την ενεργοποίηση των αντανακλαστικών όλων των πολιτικών παρατάξεων εναντίον του Λαϊκού Συνδέσμου.

     Όμως όσοι έχουν τα αυτιά και τα μάτια τους ακόμη ανοικτά, όσοι ενδιαφέρονται για την αλήθεια, όσοι έχουν ακόμη ελεύθερο φρόνημα και δεν έχουν προσκυνήσει τους ξένους και τους εδώ υποτακτικούς τους, δηλαδή όσοι ζωντανοί, όπως θα έλεγε και ο Ίων Δραγούμης, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει κάτι που να εκφράζει πιο γνήσια την ελληνική ψυχή, από την ιδεολογία του εθνικισμού.

     Ο εθνικισμός είναι η πολιτική ιδεολογία που γέννησε ο Ελληνισμός. Είναι το πραγματικό αντίπαλο δέος των δυο άλλων ξενόφερτων «ρευμάτων σκέψης», της Δεξιάς, της Αριστεράς και των πέριξ αυτών, που ωστόσο ιστορικά αποδείχθηκαν ότι είναι κλώνοι του ίδιου «δέντρου». Ενός δέντρου που επιχείρησαν να το μεταφυτεύσουν στην ελληνική γη, αλλά ξεράθηκε γρήγορα, γιατί στο ελληνικό χώμα δεν ευδοκιμούν υβρίδια και μεταλλαγμένα, παρά μόνον αληθινά δέντρα.

     Ο εθνικισμός λοιπόν δεν έχει καμία σχέση με την ακροδεξιά. Έχει υποστεί τα πάνδεινα από αυτή. Διωγμούς, φυλακίσεις, παραγκωνισμούς, και το κυριότερο τη φυσική εξόντωση των εκπροσώπων του κατά τον ελληνικό εμφύλιο με την άδεια και τις ευλογίες της Δύσης. Είναι η δεξιά παράταξη αυτή που επέτρεψε στην αριστερά, παρότι ηττημένη να γράψει τη νεότερη ιστορία της Ελλάδος και να γεμίσει τα ελληνικά πανεπιστήμια και την καλλιτεχνική ζωή της χώρας με τους εκφυλισμένους εκπροσώπους της, αμαυρώνοντας με χίλιους τρόπους τις ηρωικές μορφές του ελληνικού εθνικισμού.  

     Σ’ αυτή την ελεεινή και απίστευτη απαξίωση του ελληνικού εθνικισμού, τόσο από τη βαρβαρότητα της ξενόδουλης ΕΡΕ, όσο και από το σύνολο του μεταπολιτευτικού πολιτικού βόθρου της Ελλάδος, απαντούν οι γνωστοί στίχοι του Κωστή Παλαμά, που αποδεικνύονται κόλαφος για τους προδότες και προφητικοί για την ελεύθερη Ελλάδα που γεννιέται:

«Ὦ λιγοστοὶ κι ὦ διαλεχτοὶ κι ἀρίφνητοι αὔριο ἴσως!
Εἶναι μία ἀλήθεια κάτου ἐδῶ ποὺ τὴ χτυπάει τὸ μίσος,
εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ὀμορφιὰ ποὺ ἡ καταφρόνια δένει,
κι εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ἀρετὴ δειλὴ καὶ ντροπιασμένη…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ

ΠΗΓΗ: ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ