Στην Ελλάδα της εξαθλίωσης και των χιλίων μύριων
προβλημάτων είμαστε εν αναμονή του νέου «αντιρατσιστικού νόμου», (που έχει ήδη
κατατεθεί) ο οποίος μεταξύ των άλλων, θα καταδικάζει τους «αρνητές του Ολοκαυτώματος» (‘Holocaust Deniers’,
όπως είναι ευρύτερα γνωστός ο όρος). Λέει ο νέος νόμος: «Με φυλάκιση τριών
μηνών έως τριών ετών και χρηματική ποινή 5.000-20.000 € τιμωρείται όποιος…. με
πρόθεση δημόσια και με οποιονδήποτε τρόπο (π.χ. προφορικά, δια του Τύπου ή του
διαδικτύου), εγκωμιάζει, επιδοκιμάζει, αρνείται κακόβουλα τη σημασία των
εγκλημάτων γενοκτονίας ή κατά της ανθρωπότητας και των εγκλημάτων πολέμου,
καθώς και του Ολοκαυτώματος και του ναζισμού, με τρόπο που μπορεί να υποκινήσει
βία ή μίσος ή να ενέχει απειλητικό ή προσβλητικό χαρακτήρα κατά ομάδας προσώπων
με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική
καταγωγή και τον γενετήσιο προσανατολισμό. Η τέλεση των παραπάνω πράξεων από
δημόσιο λειτουργό ή υπάλληλο τιμωρείται με αυξημένη ποινή».
Ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου Ρόναλντ
Λόντερ δεύτερος από αριστερά, δίπλα στον Σαμαρά. Ο Λοντέρ ευχαρίστησε τον Σαμαρά που "τήρησε τον λόγο του" για την Χρυσή Αυγή για την οποία έχει ζητήσει να τεθεί εκτός νόμου
Αναφορά στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων σε νομοθέτημα συμβαίνει
για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Σαμαρά –
Βενιζέλου προσπάθησε να τον φέρει σε ψήφιση τον Μάιο, πλην «δεν επετεύχθη
συμφωνία», καθώς θεωρήθηκε ότι η υπάρχουσα νομοθεσία (Νόμος 927/1979 «Περί κολασμού
πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις»), είναι «επαρκής για
την αντιμετώπιση του ρατσισμού και των εκφράσεων μίσους». Αυτή εξέλιξη έκανε
τον πρόεδρο του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου (World Jewish Congress), Ρόναλντ
Λόντερ (Ronald S. Lauder) να εκφράσει την «απογοήτευσή του για τη συνεχιζόμενη
αδυναμία της Ελλάδας να υιοθετήσει νέο νόμο για την καταπολέμηση εκφράσεων
μίσους, του ρατσισμού και της άρνησης του Ολοκαυτώματος», όπως ανέφερε σχετικό
άρθρο στην ιστοσελίδα της οργάνωσης. Μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τα
εμπόδια φαίνεται έφυγαν, επετεύχθη συμφωνία και η μέχρι προ 4 μηνών «επάρκεια»
κρίθηκε «ανεπάρκεια». Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν έχει προκύψει κάποιο
αντισημιτικό περιστατικό στην χώρα μας, ώστε να δικαιολογείται η όποια "βιασύνη". Η όλη συζήτηση των τελευταίων ετών στην
Ελλάδα αφορά τον «ρατσισμό κατά των μεταναστών», ενώ το θύμα της πρόσφατης
δολοφονίας ήταν «αντιφασίστας» και όχι Εβραίος. Ένα άλλο αξιοσημείωτο είναι ότι
στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπάρχει ένα πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι δεν υπάρχει
τέτοιος νόμος. [Στην δε Ευρώπη η πλειονότητα των αντισημιτικών επιθέσεων
(πολλές από αυτές αρκετά βίαιες) οφείλεται σε μουσουλμάνους μετανάστες].
Η Ελλάδα λοιπόν, αναμένεται να προστεθεί στην λίστα με τις
υπόλοιπες ευρωπαϊκές, χώρες, στις οποίες η "δημόσια άρνηση του Ολοκαυτώματος
καθ’ οιονδήποτε τρόπο (με ομιλία, γραπτό κείμενο ή μέσω Διαδικτύου)" θα αποτελεί
αδίκημα. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε ορισμένες χώρες δεν υπάρχει ειδική αναφορά στο
Ολοκαύτωμα.
Αυτές οι χώρες είναι: Αυστρία (νόμος από το 1992), Βέλγιο
(1995), Γαλλία (1990, ο αποκαλούμενος και Νόμος Γκεϊσσό - Gayssot), Γερμανία (1985 και
1994), Ελβετία (αυτή καθαυτή η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν αποτελεί ποινικά
κολάσιμο αδίκημα, ωστόσο η άρνηση αυτή εμπίπτει στο γενικότερο πλαίσιο της
νομοθεσίας περί δημόσιας άρνησης γενοκτονιών και εγκλημάτων κατά της
ανθρωπότητας), Ισπανία (το 2007 ο όρος "άρνηση" κρίθηκε
αντισυνταγματικός με το σκεπτικό ότι η χρήση του όρου παραβιάζει το δικαίωμα
της ελευθερίας του λόγου, ωστόσο, σύμφωνα με τον Ποινικό κώδικα της χώρας, η
δικαιολόγηση του Ολοκαυτώματος όπως και οποιασδήποτε γενοκτονίας είναι πράξη
ποινικά κολάσιμη), Λιχτενστάιν, Λιθουανία, Λουξεμβούργο (1997), Ολλανδία (χωρίς
να υπάρχει ειδικός νόμος αποκλειστικά για την άρνηση του Ολοκαυτώματος),
Πολωνία (αποτελεί κολάσιμη πράξη η άρνηση εγκλημάτων που διαπράχθηκαν κατά του
πολωνικού λαού κατά την περίοδο από 1ης Σεπτεμβρίου 1939 ως την 31η Δεκεμβρίου
1989 και σε αυτά υπάγονται οι πρακτικές της Ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ),
Πορτογαλία (δεν υπάρχει ειδικός νόμος που απαγορεύει την άρνηση του
Ολοκαυτώματος, ωστόσο σύμφωνα με την νομοθεσία της χώρας απαγορεύεται η άρνηση
των γενοκτονιών εν γένει), Ρουμανία (2002), Τσεχική Δημοκρατία (τιμωρείται
επίσης και η άρνηση διάπραξης ωμοτήτων από κομμουνιστικά καθεστώτα).
Ας πάρουμε μια «γεύση» για το τι μέλλει γενέσθαι.
Το παρακάτω άρθρο υπό τον τίτλο ‘Publish and perish’ ("Δημοσίευσε
και θα χαθείς") είναι του Eric Walberg από την ιστοσελίδα της πιο γνωστής αιγυπτιακής εφημερίδας ‘Al Ahram’. Ο Walberg είναι εβραϊκής καταγωγής, γεννημένος στον Καναδά δημοσιογράφος και
συγγραφέας που ειδικεύεται σε θέματα Μέσης Ανατολής. Έχει ζήσει στην Ρωσία και
στο Ουζμπεκιστάν ως
σύμβουλος του ΟΗΕ. Αρθρογραφεί και στα
Counterpunch, Dissident
Voice, Global Research και Al-Jazeerah. Δηλώνει αριστερός, αντι-ιμπεριαλιστής και έχει γράψει το βιβλίο ‘Postmodern Imperialism Geopolitics and theGreat Games’. Το άρθρο είναι το 2008.
Ένας Γάλλος δημόσιος λειτουργός απολύθηκε στα τέλη Μαρτίου (2008)
επειδή δημοσίευσε ένα κείμενο που αναφέρθηκε ευρέως ως «βίαιη αντι-ισραηλινή
διατριβή» στην (μουσουλμανική) ιστοσελίδα oumma.com,
ένα έγκλημα που ερευνήθηκε από την ίδια την υπουργό Εσωτερικών Michele Alliot - Marie. Ο Bruno Guigue (φωτο) αναπληρωτής νομάρχης
του Saintes, έγραψε ότι
το Ισραήλ είναι «το μόνο κράτος όπου ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούν και
σκοτώνουν μικρά κορίτσια έξω από τις πύλες του σχολείου τους». Συγγραφέας
αρκετών βιβλίων για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, ο Guigue επίσης έγραψε για τις «ισραηλινές
φυλακές όπου - χάρη στον θρησκευτικό νόμο - παύουν να βασανίζουν το Σάββατο». [Το
Saintes είναι μια κοινότητα που βρίσκεται στη νοτιοδυτική Γαλλία, τμήμα της
οποίας αποτελεί υπο-νομό]. (Η αντίδραση για το άρθρο αυτό του Guigue από τον εβραϊκής καταγωγής
δημοσιογράφο της αριστερής ‘Libération’ Luc Rosenzweig, ήταν να το
αποκαλέσει «αντισημιτικό κουρέλι». Στις 8 Απριλίου 2009, το Γαλλικό Συμβούλιο
της Επικρατείας απέρριψε την αίτηση του Guigue που ζητούσε την ακύρωση της
απόλυσής του, αν και ο δικαστής εισηγητής της υπόθεσης ήταν υπέρ της ακύρωσης). 
«Αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου», είπε ο ρωσο-ισραηλινός
συγγραφέας Israel Shamir (φωτο) στο Al - Ahram Weekly. «Υπάρχουν χιλιάδες
άνθρωποι που έχουν καταδικαστεί και φυλακιστεί για παρόμοια “εγκλήματα”, κυρίως
στη Γερμανία και την Αυστρία, περισσότεροι από όλους τους αντιφρονούντες που φυλακίστηκαν
επί Σοβιετικής Ρωσίας. Οι περισσότερες
από αυτές τις υποθέσεις δεν φτάνουν ποτέ την αντίληψη του κοινού».
Το ότι ένας αντινομάρχης μιας μικρής κοινότητας έγινε το
θέμα της προσωπικής παρέμβασης της υπουργού εσωτερικών είναι εκπληκτικό, ένα απλό
παράδειγμα του βαρύ χεριού του ισραηλινού λόμπι στην Ευρώπη. Το πραγματικό
"έγκλημα" του Bruno Guigue, είναι ξεκάθαρο, ότι ήταν το να επικρίνει το κράτος του Ισραήλ.
Αν και δεν είναι "αρνητής του ολοκαυτώματος", ο Guigue υποφέρει από μια
παρόμοια μοίρα με τους συναδέλφους του αντι- Σιωνιστές, οι οποίοι διώκονται στο
πλαίσιο των νόμων κατά των «αρνητών του Ολοκαυτώματος», που επί του παρόντος βρίσκεται
στη νομοθεσία 12 ευρωπαϊκών χωρών. Τα πιο διαβόητα θύματα αυτών των νόμων είναι
οι συγγραφείς David Irving και Ernst Zundel,
οι οποίοι φυλακίστηκαν γιατί αμφισβήτησαν την έκταση των θανάτων των Εβραίων κατά
τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την επιμονή ότι οι Ναζί είχαν ένα
σχέδιο για να σκοτώσουν όλους τους Εβραίους (οι Ρομά, οι ομοφυλόφιλοι, οι
κομμουνιστές και άλλοι που διώχτηκαν από τους ναζί ξεχάστηκαν μέσα στον θόρυβο),
προκειμένου να ‘καθαρίσουν’ εθνικά την Ευρώπη.
Αν και αποτελεί ένα σημαντικό όπλο στο πολιτικό οπλοστάσιο
του Ισραήλ, σύμφωνα με τον Σαμίρ, δεν γίνεται συνήθως επίκληση αυτών των νόμων.
Προορίζονται περισσότερο να λειτουργούν ως μια προειδοποίηση. Αντίθετα, οι
συγγραφείς και οι εκδότες τους μηνύονται στο πλαίσιο ευρύτερων νόμων περί δυσφήμησης,
όπως ήταν ο Norman Finkelstein
(φωτο), γιος επιζώντων του Ολοκαυτώματος και ο γαλλικός εκδοτικός οίκος Aden Brussels το
2004, όταν είχε κατηγορηθεί για «ρεβιζιονισμό Ολοκαυτώματος» και «υποκίνηση
αντισημιτισμού». Ο Διευθυντής του Κέντρου Simon Wiesenthal Shimon Samuels κατέθεσε τα εξής: «Η διατριβή
του Finkelstein είναι
μια εξτρεμιστική επίθεση κατά των Εβραίων εν γένει και των Αμερικανοεβραίων,
ιδίως, τους οποίους κατηγορεί για εκμετάλλευση του πόνου του Ολοκαυτώματος (Shoah) ως «πρόσχημα για τα
εγκλήματά τους στα πλαίσια της σύγκρουσης
της Μέσης Ανατολής». Αυτή η θέση αποτελεί το κύριο πιστεύω του σύγχρονου
αντισημιτισμού. Εκμεταλλεύεται τους δικούς του Εβραίους προγόνους, προκειμένου
να επιτεθεί χαρακτηρίζοντας «ρατσιστές» συγκεκριμένους Εβραίους ηγέτες,
οργανώσεις και τον εβραϊκό λαό. Είμαι πεπεισμένος ότι μόνο μια δικαστική ποινή αποδώσει
το μέγεθος της ζημιάς που προκάλεσε αυτή η ιδιαίτερα προσβλητική συκοφαντική
δυσφήμιση». 
Ο Samuels
σύγκρινε τον Finkelstein
με τον Ροζέ Γκαρωντύ, (1913-2012 - φώτο) ένα σεβαστό Γάλλο μαρξιστή φιλόσοφο ο οποίος πέρασε
τρία χρόνια σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος
καταδικάστηκε στη Γαλλία, σύμφωνα με το νόμο Gayssot το 1996, ο οποίος όπως ο ίδιος υποστήριξε «επαναφέρει το
νόμο, που καταργήθηκε μετά από το καθεστώς Vichy, που ορίζει την αμφισβήτηση της ‘επίσημης αλήθειας’ ως
ποινικό αδίκημα. Καθιστά διακρίσεις εις βάρος όποιου δεν υποτάσσεται στη μονοδιάστατη
ενιαία σκέψη και στη σέκτα των πολιτικώς ορθών ταμπού που επιβάλλονται από τους
Αμερικάνους ηγέτες και τους Δυτικούς μισθοφόρους τους, ειδικά τους Ισραηλινούς».
Η γαλλική έκδοση του βιβλίου «Άνθη της Γαλιλαίας» (Galilee Flowers) του Shamir, "ενός βιβλίου
γεμάτου με υποκίνηση σε φυλετικό μίσος" , σύμφωνα με τον Εισαγγελέα Marc Levy, κατασχέθηκε και όντως κάηκε
και στον εκδότης Cherifi
επιβλήθηκε πρόστιμο το 2005. Κατόπιν αιτήματος του Διεθνούς Συνδέσμου κατά του
Ρατσισμού και του Αντισημιτισμού (LICRA), Γάλλοι δικαστές τον κατηγόρησαν για τον ισχυρισμό του ότι,
«η ίδια η έννοια του Ολοκαυτώματος είναι μια έννοια της εβραϊκής υπεροχής», και
για την αναφορά του στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών με τον χαρακτηρισμό «πολιτικό
φυλλάδιο». Κατά ειρωνικό τρόπο, το ένταλμα σύλληψης, αν τηρηθεί, θα σήμαινε την
απέλασή του από το Ισραήλ στη Γαλλία «για να δικαστεί για τη στάση του κατά της
εβραϊκής ηγεμονίας». Στη Weekly είπε ότι θεωρεί την καταδίκη του μια φιλοφρόνηση, καθώς τον βάζει
στη ίδια «μεγάλη λίστα με συγγραφείς των οποίων τα βιβλία κάηκαν και εξορίστηκαν
στη Γαλλία, από τον Βολταίρο στον Baudelaire, από τον Ναμπόκοφ στον Joyce, από τον Wilhelm Reich στον
Βλαντιμίρ Λένιν». 
Κανένας από τους παραπάνω συγγραφείς που καταδικάστηκαν σε
αυτό το κυνήγι μαγισσών δεν έχει υποστηρίξει ποτέ την σωματική βία κατά των
Εβραίων. Ο Shamir και ο
Finkelstein είναι
Εβραίοι οι ίδιοι, όμως, η αλήθεια είναι ότι ο Σαμίρ ασπάστηκε τον Χριστιανισμό (είναι ορθόδοξος χριστιανός).
Ο Σαμίρ είπε στο Weekly
ότι «όπου η δημόσια κριτική εναντίον του Ισραήλ είναι απούσα από τη δημόσια
συζήτηση, μια σβάστικα ζωγραφισμένη σε ένα εβραϊκό τάφο δεν είναι μια πράξη
ρατσισμού, αλλά μάλλον μια διαμαρτυρία εναντίον των Ισραηλινών θηριωδιών» και
υποστηρίζει ότι η ασφυκτική πίεση των Σιωνιστών στην Ευρωπαϊκή κοινωνία
υποκινεί πραγματικά ένα αντι - εβραϊκό συναίσθημα. Προχώρησε κι άλλο ωστόσο, υποστηρίζοντας
ότι αυτό είναι ακριβώς που θέλουν, προκειμένου να ολοκληρωθεί η εθνοκάθαρση της
Ευρώπης, την οποία ο Χίτλερ σαφώς προόριζε. «Εάν οι φόβοι των Εβραίων για ρατσισμό
μπορούν να τροφοδοτηθούν, οι Εβραίοι θα μεταναστεύσουν στο Ισραήλ, κάτι που
είναι ο στόχος των Σιωνιστών».
Τα εγκλήματα σκέψης του καθεστώτος Vichy, το κάψιμο βιβλίων, η εθνοκάθαρση
- όλοι θυμόμαστε τις πολιτικές των ίδιων των Ναζί που οι Σιωνιστές χλευάζουν.
Ωστόσο, υπάρχουν ενδείξεις ότι η ιστορία δεν τελειώνει εκεί.
Ακόμη και συγγραφείς υποστηρικτές του κράτους του Ισραήλ όπως η Deborah Lipstadt, παρά την δικαστική
διαμάχη της με τον Βρετανό ιστορικό David Irving, είναι ενάντιοι στους νόμους «άρνησης του Ολοκαυτώματος»,
όπως και οι περισσότεροι ιστορικοί και επιφανείς συγγραφείς όπως ο Timothy Garton Ash, συμπεριλαμβανομένων και Εβραίων,
όπως ο Νόαμ Τσόμσκι.
Το 1996 ο Garaudy
έγραψε : «Στην πλημμύρα των προσβολών, κανείς δεν αμφισβήτησε την ανάλυσή μου
για τον έλεγχο της αμερικανικής πολιτικής από το ισραηλινό λόμπι και της
χρηματοδότησης του κράτους του Ισραήλ ως πληρεξουσίου της αμερικανικής
πολιτικής στη Μέση Ανατολή».
Ωστόσο, αυτός είναι τώρα ο πυρήνας μιας μπεστ
σέλερ αμερικάνικης ανάλυσης για το ισραηλινό λόμπι και της ειλικρινής πεποίθησης
του Αμερικάνου καθηγητή Νομικής Richard Falk,
(φωτο) ο οποίος ως σύμβουλος των Ηνωμένων Εθνών, σύγκρινε την ισραηλινή πολιτική σε
σχέση με τους Παλαιστινίους με τη πρακτική της ναζιστικής Γερμανίας για τη συλλογική
τιμωρία. Παρά την διαπεραστική καταδίκη από το Ισραήλ, διορίστηκε ωστόσο, το
Μάρτιο σε εξαετή θητεία ως ερευνητής της Επιτροπής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα
Δικαιώματα για τις ενέργειες των ισραηλινών στα παλαιστινιακά εδάφη.
Για τον δημοσιογράφο Ash, το σημείο καμπής ήταν το 2006, όταν η Γαλλική Εθνοσυνέλευση
ενέκρινε ένα νόμο που καθιστά έγκλημα την άρνηση ότι οι Τούρκοι διέπραξαν
Γενοκτονία κατά των Αρμενίων κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Έγραψε αγανακτισμένος ότι ίσως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα πρέπει να καταστήσει
υποχρεωτική την περιγραφή ως Γενοκτονία τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν οι Αμερικάνοι
άποικοι στους ιθαγενείς της αμερικάνικης ηπείρου. «Κανείς δεν μπορεί να
νομοθετεί την ιστορική αλήθεια. Καθόσον ολοκληρωτική ιστορική αλήθεια δεν μπορεί
να πραγματοποιηθεί, αλλά πρέπει να βρεθεί από μια ανεμπόδιστη, ιστορική έρευνα,
με ιστορικούς που διαφωνούν για τα στοιχεία και τα πραγματικά περιστατικά, που δοκιμάζουν
και αμφισβητούν τους ισχυρισμούς ο ένας του
άλλου χωρίς το φόβο της δίωξης ή του διωγμού».
Οι νόμοι για την «άρνηση του Ολοκαυτώματος» καταργήθηκαν στη
Σλοβακία το 2005 και τον Οκτώβριο του 2007 η Ισπανία αποποινικοποίησε την άρνηση
του Ολοκαυτώματος. Ωστόσο, η σιωνιστική πολιτισμική ηγεμονία στην Ευρώπη
εξακολουθεί να είναι ισχυρή. Μετά την αποποινικοποίηση της άρνησης στην
Ισπανία τα ισπανικά δικαστήρια έδωσαν μια
μακρά ποινή φυλάκισης στον εκδότη Pedro Varela* (φωτο) από τη Βαρκελώνη και απαίτησαν την
πολτοποίηση χιλιάδων βιβλίων, μεταξύ των οποίων ενός του Shamir.
* Ο Varela,
ιδιοκτήτης του εθνικιστικού βιβλιοπωλείου ‘Librería Europa’, το οποίο είχε
δεχτεί αρκετές φορές βανδαλισμούς και καταστροφές από αριστερούς και
αναρχικούς, καταδικάστηκε σε σχεδόν 3 χρόνια φυλάκιση, επειδή διέδιδε
«ρατσιστική προπαγάνδα» και ιδέες που «ευνοούν την γενοκτονία». Στο δικαστήριο
ο Varela είχε δηλώσει: «Δεν λέω ότι δεν υπήρξε διωγμός των Εβραίων, και έχω
πάντα καταδικάσει σθεναρά οποιαδήποτε δίωξη που υπήρχε, αλλά θα πρέπει να
υπάρχει μια παραδοσιακή ακαδημαϊκή έρευνα, κριτική και πρόκληση πάνω σε
ιστορικά γεγονότα».