Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο της ομιλίας που ανέπτυξε ο συναγωνιστής δικηγόρος και μέλος της Κίνησης Εθνικιστών Δικηγόρων Παρασκευάς Τσαβδαρίδης κατά την εκδήλωση της 11ης Απριλίου 2013 με θέμα : " Η ισλαμοποίηση της Ευρώπης ερήμην των Ευρωπαϊκών λαών "
Ο ΒΙΑΙΟΣ
ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΕΡΗΜΗΝ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΛΑΩΝ
«Όταν οι Εβραίοι Σιωνιστές
της Αμερικής επιλέγουν έναν σκοπό, τον εκμυστηρεύονται στον Πάπα για να καταστρώσει
το σχέδιο επίτευξής του. Και αυτός, αναθέτει την εκτέλεση του σχεδίου στους Μουσουλμάνους.»
---------------------------------------------------------------------------------------------------
TO IΣΛΑΜ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΜΕΡΟΣ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
ΣΥΝΟΜΙΛΙΑΣ ΓΑΛΛΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΜΕ ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΘΕΝΤΑ ΓΑΛΛΟ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟ
-Με το θέμα του λιθοβολισμού;
-Εγώ αν ζούσα σε μία Ισλαμική χώρα θα έλεγα
ναι. Είναι θεϊκός νόμος. Να κοπεί το χέρι σε έναν κλέφτη είμαι υπέρ. Είναι
θεϊκός νόμος.
-Μα οι νόμοι είναι θεϊκοί ή πρέπει να ελέγχονται από τους
ανθρώπους;
-Προσέξτε εγώ μιλώ για μουσουλμανική χώρα.
-Ροβέρ, σε λίγο θα είστε πλειοψηφία. Αν αύριο στη Γαλλία οι
Μουσουλμάνοι γίνουν πλειοψηφία, ο θεϊκός νόμος θα έπρεπε να εφαρμοσθεί;
-Εγώ πράγματι θα ήμουν υπέρ. Πράγματι αν αύριο
η Γαλλία γίνει μουσουλμανική χώρα, τότε θα έπρεπε να εφαρμοσθεί η Σαρία
(μουσουλμανικός νόμος).
-Με τρομάξατε με τη Σαρία.
-Όχι, όχι, δεν πρέπει να φοβόσαστε.
-Πιστεύετε στη δημοκρατία;
-Όχι καθόλου. Πιστεύω στη σαρία.
Συναγωνιστές,
οι αξίες που έχουμε κατακτήσει μετά από αγώνες
χρειάζονται υπεράσπιση. Οι αξίες αυτές βρίσκονται στα Ευρωπαϊκά Συντάγματα. Τα
συντάγματα των Ευρωπαϊκών κρατών όμως μπορούν να αλλάξουν. Τα ευρωπαϊκά
συντάγματα κατά λογική αναγκαιότητα θα πρέπει να αλλάξουν, και θα αλλάξουν όταν
οι πλειοψηφία του λαού, θα αποτελείται από μουσουλμάνους. Διότι με τους
μετανάστες, με το δημογραφικό πρόβλημα, με τον προσηλυτισμό, σε 100 χρόνια, όλη
η Δύση θα είναι μουσουλμανική. Και θα ξυπνήσει, όταν θα είναι πολύ αργά. Είναι
ωραίο πράγμα να είμαστε ανοιχτοί προς όλους. Μόνον που τότε καταπίνουμε και
φίδια. Που πάμε στ’ αλήθεια; Είναι η επιστροφή στη βαρβαρότητα. Υπάρχει ένα
σχέδιο κατάκτησης της δύσης από τους μουσουλμάνους. Όλες οι μουσουλμανικές
κοινωνίες είναι ολοκληρωτικές.
Δείχνουμε επιείκεια ευρωπαϊκού τύπου στο Ισλάμ.
Ξεχνούμε όμως, ότι για το ίδιο το Ισλάμ,
επιείκεια σημαίνει ότι είσαι ανεκτός ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας.
Όταν κάποιος μουσουλμάνος μας λέει ότι το Ισλάμ είναι η θρησκεία της επιείκειας
του απαντάμε: ανάμεσα στις 57
μουσουλμανικές χώρες που υπάρχουν επάνω στη γή, πές μας μία που να υπάρχει
θρησκευτική ελευθερία. Το Ισλάμ δεν είναι συμβατό με τη δημοκρατία.
Παράδειγμα: στη Γερμανία μία γυναίκα από το Μαρόκο που ήθελε διαζύγιο επειδή ο
Μαροκινός σύζυγός της τη χτυπούσε, δικάστηκε βάση του κορανίου και δεν
ευοδώθηκε το αίτημά της.
Μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση; Στα
εργοστάσια της Ευρώπης, οι μουσουλμάνοι ζητούν τζαμιά, μαντήλες για τις
γυναίκες, δικό τους εορτολόγιο, κατάργηση των αλκοολούχων ποτών, κατάργηση του
χοιρινού κρέατος. Τα πράγματα πηγαίνουν ακόμα πιο μακριά. Ελέγχουν την πρόσληψη
του προσωπικού σε ορισμένες εταιρίες.
Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα σήμερα που λέγεται Ισλάμ. Θα
πρέπει να εξευρωπαϊστεί το Ισλάμ, ή θα πρέπει να εξισλαμισθεί η Ευρώπη; Είναι
και αυτό ένα βασικό ερώτημα. Η ευρωπαϊκή ένωση είναι συνένοχος μίας πραγματικής
ισλαμοποίησης της Ευρώπης. Η αρχή της ουδετεροθρησκείας περνά δύσκολες ώρες.
Συνεχώς υπάρχουν θρησκευτικές διεκδικήσεις. Δεν πρόκειται για μεμονωμένους
μουσουλμάνους. Πρόκειται για ομάδες που στόχος τους είναι η εφαρμογή της Σαρία.
Πρόκειται για ομάδες που πιστεύουν ότι οι νόμοι του Αλλάχ είναι ανώτεροι από
τους νόμους της δημοκρατίας. Σε όλο και περισσότερους δρόμους στη Γαλλία
βλέπουμε μουσουλμάνους να προσεύχονται παραβιάζοντας τις αρχές της
ουδετεροθρησκείας.
Μουσουλμάνοι γονείς άσκησαν πίεση ώστε να αλλάξουν τα
διαιτολόγια στα κυλικεία ευρωπαϊκών σχολείων. Σε ουδετερόθρησκα σχολεία
κατήργησαν το χοιρινό κρέας επειδή το απαιτούσαν οι θρησκευτικές ομάδες. Τα
σχολικά εστιατόρια έχουν γίνει στόχος. Μαζεύουν υπογραφές από γονείς που
απαιτούν ειδική διατροφή και ήδη στα σχολικά εστιατόρια τα παιδιά δεν θα τρώνε
κρέας.
Στη Γαλλία η πρώτη θρησκεία στις φυλακές είναι το Ισλάμ. Το
60% των 60.000 κρατουμένων είναι μουσουλμάνοι.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας επιτέλους. Πρόκειται για τον ίδιο
τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, και για την ίδια την ύπαρξη των ευρωπαϊκών κρατών.
Χιλιάδες παιδιά στην Αγγλία μαθαίνουν πώς να
εφαρμόζουν τους νόμους της Σαρία. Για ένα έγκλημα θα πρέπει να κοπεί το χέρι,
ενώ για άλλο το πόδι. Τα παιδιά μαθαίνουν την τέχνη για να κόψουν χέρια και
πόδια. Ζήτησαν στην Αγγλία στην περιοχή όπου είναι πλειοψηφία οι Μουσουλμάνοι,
την εφαρμογή της Σαρία. 8.549 αγοράκια πήραν πέρυσι το όνομα Μοχαμέντ στη χώρα
αυτή.
Κοντά στην πόλη του Αμβούργου εγκατέστησαν στο
μιναρέ τρία μεγάφωνα για το κάλεσμα στην προσευχή. Στην πόλη Κόνσταντζ της
Γερμανίας, οι γυναίκες που φορούν μαντήλα πολλαπλασιάστηκαν. Κατά την άποψη του
Δημάρχου τα ανεκτά όρια ξεπεράστηκαν και είναι έτοιμος να πάρει μία απόφαση.
Με τη βοήθεια του Αλλάχ, σε λίγο η Ρώμη θα
πέσει όπως έπεσε η Κωνσταντινούπολη δήλωσε ιμάμης πρόσφατα.
Όταν μιλάμε για Βρυξέλλες, έχουμε την αίσθηση ότι πρόκειται
για την καρδιά της παλαιάς Ευρώπης. Για μία παλαιά πόλη που βρίσκεται εκεί για
αιώνες. Ένα μέρος για τους επισκέπτες που βρίσκουν καταπληκτικές μπύρες και
εκλεκτές σοκολάτες. Ας τα ξεχάσουμε αυτά. Ας σκεφτούμε καλύτερα έναν από τους
μεγαλύτερους και νεότερους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στην Ευρώπη. Οι Βέλγοι
ανησυχούν για το μέλλον τους. Τρομοκρατεί και αποτελεί μία απειλή για όλους
στις Βρυξέλλες, αν αναλογιστούμε ότι η πρωτεύουσα της Ευρώπης θα είναι
μουσουλμανική σε 10-20 χρόνια.
Στην Ευρώπη έχουμε 52 εκατομμύρια μουσουλμάνους. Και
συνεχίζουν να κάνουν παιδιά πράγμα που δεν συμβαίνει με τους Ευρωπαίους. Σε 20
χρόνια οι μουσουλμάνοι θα είναι πλειοψηφία και θα μπορούν να επιδράσουν
αποφασιστικά. Οι λαοί της Ευρώπης έχουν το δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους και
ανησυχούν για την κατάσταση.
ΤΟ
ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ
Οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι
δεν είναι ευτυχισμένοι...
Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Γάζα
Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Αίγυπτο
Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Λιβύη
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Μαρόκο
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Ιράν
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Ιράκ
Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Υεμένη
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Αφγανιστάν
Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Πακιστάν
Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Συρία
Δεν είναι ευτυχισμένοι στον Λίβανο
ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ
ΧΩΡΕΣ.
ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ;
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.
Που είναι
λοιπόν ευτυχισμένοι;
Είναι ευτυχισμένοι στην Αυστραλία
Είναι ευτυχισμένοι στην Αγγλία
Είναι ευτυχισμένοι στον Καναδά
Είναι ευτυχισμένοι στις ΗΠΑ
Είναι ευτυχισμένοι στην Γαλλία
Είναι ευτυχισμένοι στην Γερμανία
Είναι ευτυχισμένοι στην Σουηδία
Είναι ευτυχισμένοι στην Νορβηγία
Είναι ευτυχισμένοι στην Δανία
Είναι ευτυχισμένοι σε
κάθε χώρα που δεν είναι μουσουλμανική
… και ποιόν κατηγορούν;
Όχι το Ισλάμ !
Όχι τους ηγέτες τους !
Όχι τους εαυτούς τους !
Όχι τις χώρες που ζούσαν
δυστυχισμένοι και για αυτό τις εγκατέλειψαν.
ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ
ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ
ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΙΣ
ΑΛΛΑΞΟΥΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΔΥΣΤΥΧΕΙΣ
Η ΑΛΛΗ
ΟΨΗ-Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ
Εδώ στην Ελλάδα συνεχώς κατηγορείται η ελληνική κοινωνία για
ρατσισμό απέναντι στους μουσουλμάνους που μας έχουν "κουβαληθεί" από
όλον τον πλανήτη, συνήθως από άτομα του "προοδευτικού" μεσαιωνικού
χώρου.
Θα έχει ενδιαφέρον όμως να δούμε τι στάση, και γιατί, έχει η
Ιαπωνία απέναντι στο Ισλάμ, η οποία είναι η τρίτη οικονομία στον κόσμο και αυτό
από μόνο του δείχνει ότι κάποια πράγματα τα κάνουν σωστά.
Η Ιαπωνία έχει θέσει αυστηρούς περιορισμούς σχετικά με το
Ισλάμ και όλους τους μουσουλμάνους και αυτοί δεν τολμούν να πλησιάσουν.
Οι λόγοι που δεν πάνε είναι οι εξής:
α) Η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα που δεν δίνει ιθαγένεια στους
μουσουλμάνους.
β) Στην Ιαπωνία μόνιμη κατοικία δεν δίνεται σε μουσουλμάνους.
γ) Υπάρχει αυστηρή απαγόρευση για τη διάδοση του Ισλάμ στην
Ιαπωνία.
δ) Στα Πανεπιστήμια της Ιαπωνίας, αραβική ή οποιαδήποτε ισλαμική
γλώσσα δεν διδάσκεται.
ε) Απαγορεύεται η εισαγωγή «Κορανίου» στη χώρα, στην αραβική
γλώσσα.
στ) Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν από την ιαπωνική
κυβέρνηση, έχει δοθεί προσωρινή κατοικία μόνο σε 2 τυχερούς Μουσουλμάνους, οι
οποίοι πρέπει να ακολουθούν τον ιαπωνικό νόμο του ομόσπονδου κράτους
στο οποίο βρίσκονται.
Οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να μιλούν Ιαπωνικά και να τελούν
τις θρησκευτικές τελετές τους μόνο στα σπίτια τους.
ζ) Η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει έναν
αμελητέο αριθμό πρεσβειών ισλαμικών χωρών.
η) Οι Ιάπωνες δεν επηρεάζονται καθόλου από το Ισλάμ.
θ) Οι μόνοι Μουσουλμάνοι που κατοικούν στην Ιαπωνία είναι οι
υπάλληλοι
ξένων εταιρειών.
ι) Ακόμα και σήμερα, δεν χορηγούνται βίζες στους
μουσουλμάνους γιατρούς, μηχανικούς ή σε στελέχη που αποστέλλονται από ξένες
εταιρείες.
ια) Στην πλειονότητα των εταιρειών, αναφέρεται στους
κανονισμούς τους, μόνο μη μουσουλμάνοι μπορούν να υποβάλουν αίτηση για εργασία.
ιβ) Η ιαπωνική κυβέρνηση είναι της γνώμης ότι οι Μουσουλμάνοι
είναι φονταμενταλιστές, ακόμα και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, και δεν
είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τους μουσουλμανικούς νόμους τους.
ιγ) οι μουσουλμάνοι δεν τολμούν να σκεφτούν ότι μπορούν να
νοικιάσουν σπίτι στην Ιαπωνία.
ιδ) Αν κάποιος καινούργιος έρθει σε μια γειτονιά και
γνωρίζουν οι υπόλοιποι ότι ο καινούργιος είναι μουσουλμάνος τότε όλη η γειτονιά
είναι σε συναγερμό.
ιε) Κανείς δεν μπορεί να ιδρύσει μια μικρή ισλαμική οργάνωση
ή «Madarsa» στην Ιαπωνία.
ιστ) Δεν ισχύει καμία σαρία για προσωπικούς λόγους στην
Ιαπωνία.
ιζ) Σε περίπτωση που ένας Ιάπωνας παντρευτεί μια γυναίκα
μουσουλμάνα τότε θεωρείται για πάντα παρίας.
ιη) Σύμφωνα με τον κ. Komico Yagi (Πανεπιστήμιο του Τόκιο)
«Υπάρχει μια αντίληψη στην Ιαπωνία ότι το Ισλάμ είναι μια πολύ στενόμυαλη
θρησκεία και θα πρέπει να μείνετε μακριά από αυτήν. “
Δηλαδή οι άνθρωποι πράττουν το αυτονόητο, δυσκολεύουν την
εισροή στη χώρα τους ανθρώπων μη συμβατών με τα δικά τους ήθη και έθιμα, διότι
αυτό θα δημιουργούσε θύλακες μη αφομοιώσιμους στην ιαπωνική κοινωνία, με διαλυτικά
για την συνοχή της αποτελέσματα.
ΝΟΜΙΚΟ
ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ
Η
προστασία των δικαιωμάτων των μεταναστών βάσει διεθνών συμβάσεων
Με βάση το πολιτικό υπόβαθρο, ο εθνικός νομοθέτης θεσπίζει
περιορισμούς στα δικαιώματα των αλλοδαπών για λόγους ασφάλειας, δημογραφικούς ή
δημοσιονομικούς χωρίς όμως να μπορεί να υπερβεί κάποια όρια που καθορίζονται
από τις διεθνώς αναγνωρισμένες από τα πολιτισμένα έθνη γενικές αρχές του
δικαίου και τις Διεθνείς Συμβάσεις από
τις οποίες πηγάζει υποχρέωση να εξασφαλίζονται στους αλλοδαπούς ορισμένα
θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες. (οι τελευταίες άλλωστε με βάση το άρθρο 28
παρ.1 του Συντάγματος από την επικύρωσή τους αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του
εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε αντίθετη διάταξη
νόμου). Σημαντικότερες τέτοιες διεθνείς
πηγές αποτελούν: Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που
ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στις 10.12.1948, η οποία ρητά
αποδέχεται τη σύγχρονη αντίληψη περί κοινωνικής ασφάλειας και εγγυάται τα
βασικά δικαιώματα ανεξαρτήτως ιθαγένειας.
Τα σημαντικότερα, πάντως, διεθνή κείμενα προστασίας
δικαιωμάτων των μεταναστών σε οικουμενικό επίπεδο είναι η Σύμβαση των Ηνωμένων
Εθνών για την Προστασία των Δικαιωμάτων των Μεταναστών Εργατών και των Μελών
των Οικογενειών τους, και η Διεθνής Σύμβαση για την Εξάλειψη των Φυλετικών
Διακρίσεων και, σε επίπεδο Συμβουλίου της Ευρώπης, η Συνθήκη-Πλαίσιο για την
Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων, καθώς και ο αναθεωρημένος Ευρωπαϊκός
Κοινωνικός Χάρτης, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για το Νομικό Καθεστώς των Μεταναστών
Εργαζομένων και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Ιθαγένεια. Σε αυτά τα διεθνή
κείμενα αρχών καταγράφονται οι κατευθυντήριες αρχές για την ανάληψη σχετικών
πρωτοβουλιών σε επίπεδο εσωτερικής έννομης τάξης.
Οι
Συμβάσεις του Ο.Η.Ε. και της Δ.Ο.Ε.
Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την Προστασία των
Δικαιωμάτων των Μεταναστών Εργατών και των Μελών των Οικογενειών τους (18 Δεκ.
1990) εγγυάται ίση προστασία των δικαιωμάτων σε όλους τους μετανάστες. Το άρθρο
7 αυτής ορίζει ότι τα κράτη "αναλαμβάνουν, σύμφωνα με τα διεθνή κείμενα
σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, να σεβαστούν και να εξασφαλίσουν σε όλους
τους διακινούμενους εργαζομένους και τα μέλη των οικογενειών τους που
βρίσκονται στο έδαφός τους ή υπάγονται στην αρμοδιότητά τους τα δικαιώματα που
προβλέπονται στη Συνθήκη χωρίς διάκριση οποιουδήποτε είδους".
Σημαντική είναι επίσης και η Διεθνής Σύμβαση για την εξάλειψη
των Φυλετικών Διακρίσεων (7 Μαρτίου 1966). Κατά το άρθρο 5 αυτής: "Σύμφωνα
με τις θεμελιώδεις υποχρεώσεις που καθορίζονται στο άρθρο 2 αυτής της Συνθήκης,
τα κράτη αναλαμβάνουν να απαγορεύσουν και να εξαλείψουν τις φυλετικές
διακρίσεις σε όλες τις μορφές τους και να εγγυηθούν το δικαίωμα του καθένα,
χωρίς διάκριση ως προς τη φυλή, το χρώμα ή την εθνική προέλευση, στην ισότητα
ενώπιον του νόμου, ιδίως ως προς την απόλαυση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και
του δικαιώματος στην κοινωνική ασφάλεια».
Το τελευταίο διάστημα γίνεται προσπάθεια αντιμετώπισης
ρατσιστικών φαινομένων σε επίπεδο διαδικτύου. Στο πλαίσιο αυτό συνάφθηκε
Σύμβαση για το Έγκλημα στον Κυβερνοχώρο στις 23 Νοεμβρίου 2001 και το Πρόσθετο Πρωτόκολλό
της που αφορά στην ποινικοποίηση πράξεων ρατσιστικού και ξενοφοβικού χαρακτήρα
που διαπράττονται μέσω συστημάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η Ελλάδα έχει
υπογράψει, δεν έχει όμως ακόμη κυρώσει τα δύο αυτά νομικά κείμενα.
Οι Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας (ΔΣΕ) της Διεθνούς Οργάνωσης
Εργασίας (ΔΟΕ) κατοχυρώνουν γενικά ίση προστασία των δικαιωμάτων που αφορούν,
ανεξαρτήτως ιθαγένειας. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη ΔΣΕ 11 σχετικά με την
ισότητα μεταχείρισης (1962), που ορίζει ότι κάθε κράτος-συμβαλλόμενο μέρος
υποχρεώνεται να χορηγήσει στο έδαφός του στους υπηκόους οποιασδήποτε άλλης
χώρας ισότητα μεταχείρισης σε ό,τι αφορά στα δικαιώματα κοινωνικής ασφάλειας.
Οι
συμβάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης
Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ)
αποτελεί το βασικό κείμενο προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων στο επίπεδο
της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ούτε όμως αυτή ούτε κάποια άλλη διεθνής συνθήκη
εξασφαλίζει ένα γενικό δικαίωμα των αλλοδαπών να εισέλθουν, να κατοικήσουν ή να
εγκατασταθούν σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Ο Κοινωνικός Χάρτης περιέχει ένα άρθρο
(18), που κατοχυρώνει για τους διακινούμενους εργαζομένους το δικαίωμα να
συμμετέχουν στην επαγγελματική ζωή στο έδαφος άλλων συμβαλλόμενων μερών, υπό
περιορισμούς για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους. Εντούτοις, το παράρτημα
δηλώνει σαφώς ότι η πρόβλεψη αυτή δεν κατοχυρώνει δικαίωμα εισόδου στο εθνικό
έδαφος και ισχύει μόνο για τους αλλοδαπούς που βρίσκονται ήδη νομίμως εκεί.
Τέλος, ιδιαίτερα σημαντικό για τα δικαιώματα μεταναστών και αλλοδαπών είναι το
12° Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Σε ότι αφορά στα κοινωνικά δικαιώματα, ο Ευρωπαϊκός
Κοινωνικός Χάρτης (1961, τροπ. 1991, 1996) αποτέλεσε το πρώτο σφαιρικά
περιεκτικό διεθνές κείμενο προστασίας κοινωνικών δικαιωμάτων. Αντίθετα, πάντως,
από την Ε.Σ.Δ.Α., ο Χάρτης ισχύει μόνο για τους μετανάστες και διακινούμενους
εργαζομένους που είναι υπήκοοι των υπογραφόντων κρατών. Στο πρώτο μέρος του
Χάρτη καθορίζονται, σε επίπεδο αρχών, οι σκοποί της κοινωνικής πολιτικής, ενώ
στο δεύτερο μέρος αναγνωρίζονται ρητά δικαιώματα και συναφείς υποχρεώσεις των
κρατών μελών. Τα δικαιώματα των αλλοδαπών και μεταναστών κατοχυρώνονται
αναλυτικότερα στα άρθρα 18 και 19. Για την προστασία τους, αλλά και για την
προστασία των λοιπών δικαιωμάτων, ο Χάρτης (άρθρο 12) υποχρεώνει τα
συμβαλλόμενα κράτη να παρέχουν την ελάχιστη προστασία κοινωνικής ασφάλειας,
τουλάχιστον στα επίπεδα της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας 102 της Διεθνούς
Οργάνωσης Εργασίας, συνδυάζοντας την όμως και με την υποχρέωσή του να
βελτιώνουν διαρκώς το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών. Όμως ο Χάρτης
καθιερώνει απλώς αντικειμενικές υποχρεώσεις των κρατών και όχι υποκειμενικά
δικαιώματα. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι χωρίς νομοθετική εξειδίκευση δεν
μπορεί να γίνει επίκληση στις διατάξεις του ενώπιον των δικαστηρίων, πράγμα που
δέχεται πάγια και η ελληνική νομολογία.
Ιδιαίτερης σπουδαιότητας είναι και οι εξής συμβάσεις του
Συμβουλίου της Ευρώπης: Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για το Νομικό Καθεστώς των
Μεταναστών Εργαζομένων (1977), η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Ιθαγένεια, η
Ευρωπαϊκή Συνθήκη για την Κοινωνική Ασφάλιση (1972) και ο Ευρωπαϊκός Κώδικας
Κοινωνικής Ασφάλισης (1964). Τα δύο τελευταία κείμενα εξασφαλίζουν για τους
υπηκόους όλων των συμβαλλόμενων μερών και για τους πρόσφυγες ισότητα
μεταχείρισης στην κοινωνική ασφάλεια.
Δικαιώματα
και περιορισμοί των αλλοδαπών υπό το πρίσμα των διατάξεων του Ελληνικού Συντάγματος
Οι περιορισμοί στους οποίους υποβάλλεται η δραστηριότητα των
αλλοδαπών στην ημεδαπή αφορούν τον αποκλεισμό τους από την απόκτηση ορισμένων
δικαιωμάτων ή τη θέσπιση ειδικών προϋποθέσεων (που δεν υφίστανται για τους
ημεδαπούς) για την άσκηση ορισμένων δικαιωμάτων. Στον τομέα των πολιτικών
δικαιωμάτων για παράδειγμα η άρνηση δικαιωμάτων στους αλλοδαπούς αποτελεί τον
κανόνα και εξαίρεση η χορήγηση σ’ αυτούς δευτερεύουσας μάλλον σημασίας
δικαιωμάτων. Αντίθετα στον τομέα των ατομικών δικαιωμάτων καθώς και των αστικών
αποτελεί αρχή η χορήγηση στους αλλοδαπούς κάθε δικαιώματος και εξαίρεση η
άρνηση προς αυτούς ορισμένων δικαιωμάτων.
Η Ελληνική Πολιτεία έχει ήδη προβεί σε ρυθμίσεις για την εξασφάλιση
«ελάχιστου ορίου» έννομης προστασίας των αλλοδαπών μέσω των διατάξεων του
Συντάγματος όσον αφορά τα ατομικά δικαιώματα, μερικά από τα οποία όμως τα
εγγυάται μόνο υπέρ των ημεδαπών.
Όταν το Σύνταγμα δεν θέλει να
κάνει διάκριση μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών χρησιμοποιεί τον όρο «καθένας» ή
«κανένας». Εξάλλου και όταν ένα ατομικό δικαίωμα κατοχυρώνεται χωρίς ειδικότερο
προσδιορισμό των υποκειμένων του πρέπει να θεωρείται ότι αναγνωρίζεται ως
συνταγματικά κατοχυρωμένο και για τους αλλοδαπούς. Η παράλειψη
της συνταγματικής κατοχύρωσης ενός ατομικού δικαιώματος για τους αλλοδαπούς
δεν σημαίνει άνευ άλλου τινός άρνηση του δικαιώματος αυτού στους αλλοδαπούς
αλλά έλλειψη συνταγματικών εγγυήσεων για το εν λόγω δικαίωμα.
Ειδικότερα τα ατομικά δικαιώματα που το Σύνταγμα κατοχυρώνει
για όλους χωρίς διακρίσεις είναι τα αναφερόμενα:
Στα άρθρα 5 παρ.2, 3
και 5 που αφορούν την απόλυτη προστασία
της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας, της προσωπικής ελευθερίας και
ασφάλειας, της υγείας και της γενετικής ταυτότητας. Κατά την παρ.4 του ίδιου άρθρου η ελεύθερη
είσοδος και έξοδος στη χώρα και η ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση σ’ αυτή
κατοχυρώνεται μόνο για τους Έλληνες.
Παρόλη τη μη συνταγματική κατοχύρωση εισόδου - εξόδου, παραμονής,
ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης των αλλοδαπών στην ημεδαπή υπάρχει
υποχρέωση από το Διεθνές Δίκαιο να μην επιβάλλονται αδικαιολόγητοι περιορισμοί
από τα διάφορα κράτη στην εν λόγω ελευθερία. Εξάλλου αποτελεί βασική αρχή του
Δ.Δ.Δ. και θεσπίζεται από το άρθρο 13
παρ.1 της Οικουμενικής Διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου το
δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης του αλλοδαπού στη χώρα υποδοχής, όπως και το
δικαίωμα της επιλογής κατοικίας στο εσωτερικό της χώρας. Προϋπόθεση όμως για
την προστασία των δικαιωμάτων αυτών είναι η νόμιμη είσοδος στη χώρα υποδοχής,
είσοδος που, συνήθως συνοδεύεται από χρονικούς περιορισμούς και ειδικές
προϋποθέσεις.
Ακολούθως το δικαίωμα στην πληροφόρηση και το δικαίωμα της
συμμετοχής στην κοινωνία της πληροφορίας
είναι εγγυημένο με το ίδιο περιεχόμενο για όλους χωρίς διακρίσεις
ιθαγένειας (άρθρο 5Α), όπως και η απαγόρευση σύλληψης και φυλάκισης χωρίς
δικαστικό ένταλμα (με την εξαίρεση επί αυτόφωρων εγκλημάτων) η απαγόρευση των
βασανιστηρίων καθώς και η αποζημίωση όσων στερήθηκαν παράνομα την προσωπική
τους ελευθερία (άρθρα 6 και 7), ο σεβασμός της οικογένειας και της ιδιωτικής ζωής
(άρθρα 9 και 9Α), το δικαίωμα του αναφέρεσθαι (άρθρο 10), η ελευθερία έκφρασης
(άρθρο 14), η απαγόρευση στέρησης της ιδιοκτησίας παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια
όπως ορίζει ο νόμος (άρθρο 17), το απαραβίαστου του απορρήτου των επιστολών και
της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας (άρθρο 19), το δικαίωμα της παροχής
δικαστικής προστασίας και προηγούμενης ακρόασης
(άρθρο 20).
Συνταγματικά κατοχυρωμένη για όλους είναι επίσης η ελευθερία
της θρησκευτικής συνείδησης (άρθρο 13) ενώ τα ζητήματα που ανακύπτουν σχετικά
με την ανεμπόδιστη άσκηση της λατρείας κάθε γνωστής θρησκείας (παρ.2) δεν έχουν
να κάνουν με διακρίσεις λόγω ιθαγένειας αλλά αφορούν προβλήματα της ελληνικής
πολιτείας γενικά για τους πολίτες που δεν ασπάζονται την κατ’ άρθρο 3 παρ.1 του
Συντάγματος «επικρατούσα θρησκεία» και πηγάζουν από τη σχέση Εκκλησίας -
Κράτους, ζητήματα που η Ελλάδα καλείται να λύσει ανεξαρτήτως της ιθαγένειας των
πολιτών που αφορούν.
Περαιτέρω αξίζει να σημειωθεί όσον αφορά το δικαίωμα
συναθροίσεως και σύστασης ενώσεων ότι τα άρθρα 11 παρ.1 και 12 παρ.1 του
Συντάγματος κατοχυρώνουν τα δικαιώματα αυτά μόνο για τους έλληνες χωρίς βέβαια
να απαγορεύεται η αναγνώριση του δικαιώματος αυτού και στους αλλοδαπούς. Η
επέκταση του ως άνω δικαιώματος σ’ αυτούς, ενδεχομένως και με κάποιους
περιορισμούς στην άσκησή του, αποτελεί αντικείμενο ρύθμισης κανόνων δικαίου
κατώτερης του Συντάγματος τυπικής ισχύος. Ωστόσο από το συνδυασμό των άρθρων
11, 14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.)
[ν.53/74] και 2 παρ.1 και 22 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά
Δικαιώματα (Δ.Σ.Α.Π.Δ.) [ν.2462/1997] που έχουν αυξημένη έναντι των νόμων
τυπική ισχύ (άρθρο 28 παρ.1 Σ/τος) συνάγεται ότι καθιερώνεται ρητά η χωρίς
διάκριση ισότητα στην απόλαυση του δικαιώματος της συνένωσης ενώ οι περιορισμοί
των άρθρων 11 παρ.2 της Ε.Σ.Δ.Α. και 22 παρ.2 του Διεθνούς Συμφώνου για τα
Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα δεν επιτρέπουν διάκριση βάσει του φορέα
απόλαυσης του δικαιώματος αλλά προϋποθέτουν αντίθεση της λειτουργίας του
σωματείου ή των επιδιωκόμενων από αυτό σκοπών με την εθνική και δημόσια
ασφάλεια, την προστασία της δημόσιας υγείας ή την προστασία των δικαιωμάτων και
ελευθεριών τρίτων, ανεξάρτητα από το αν τα μέλη του είναι ημεδαποί ή
αλλοδαποί. Χαρακτηριστική η πλέον
πρόσφατη απόφαση 332/2006 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία προχώρησε
στην κρίση ότι μετά την κύρωση με το ν.2462/1997 του Διεθνούς Συμφώνου για τα
Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα παρέχεται μείζονα προστασία στο δικαίωμα
συνένωσης των αλλοδαπών και καθίσταται αντισυμβατικός οποιοσδήποτε περιορισμός
ερειδόμενος στο άρθρο 16 Ε.Σ.Δ.Α. (που αφορούσε απαγόρευση πολιτικής
δραστηριότητας των αλλοδαπών) και έκρινε
επίσης ότι η διάταξη του άρθρου 107 Εισ.Ν.Α.Κ. αντίκειται στις πιο πάνω
υπερνομοθετικές διατάξεις της Ε.Σ.Δ.Α. και του προαναφερόμενου Διεθνούς
Συμφώνου.
Δικαιώματα,
υποχρεώσεις και περιορισμοί υπό το πρίσμα των διατάξεων του ν. 3386/2005.
Όπως προαναφέρθηκε κατά το Σύνταγμα δεν αναγνωρίζεται
δικαίωμα εισόδου υπέρ του αλλοδαπού. Καθιερώνεται όμως από το κοινό δίκαιο και
το Κοινοτικό Δίκαιο (άρθρα 4-7 του ν.3386/2005, άρθρο 22 του ν.2514/1997,
κύρωση συμφωνίας schengen) ότι κάθε αλλοδαπός επιτρέπεται να εισέρχεται στο
ελληνικό έδαφος μόνο από τις ελεγχόμενες μεθοριακές διαβάσεις κατόπιν ελέγχου
και εφόσον διαθέτει διαβατήριο ή άλλο ταξιδιωτικό έγγραφο αναγνωριζόμενο από
διεθνείς συμβάσεις, τα δε έγγραφα αυτά πρέπει να φέρουν θεώρηση εισόδου εφόσον
αυτή απαιτείται από τις ισχύουσες διεθνείς συμβάσεις, το κοινοτικό δίκαιο και
τις εθνικές ρυθμίσεις. Πρόβλημα δημιουργείται
με τη ρύθμιση της παρ.1 του άρθρου 8 που ορίζει ότι οι αποφάσεις απόρριψης
αιτημάτων χορήγησης θεώρησης εισόδου, που λαμβάνονται από τις διπλωματικές και
προξενικές αρχές, δεν χρήζουν αιτιολογίας, εκτός από τις περιπτώσεις των
υπηκόων τρίτων χωρών μελών οικογένειας έλληνα πολίτη ή πολίτη της ΕΕ, των
υπηκόων τρίτων χωρών που η είσοδός τους ζητείται κατ’ εφαρμογή του κοινοτικού
δικαίου … Η πρόβλεψη για υποχρέωση
αιτιολογίας στις περιπτώσεις άρνησης να χορηγηθεί εθνική θεώρηση εισόδου ως κανόνα και όχι ως εξαιρέσεως θα ήταν
σύμφωνη με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας περί μη επιβολής αδικαιολόγητων
περιορισμών στο δικαίωμα εισόδου. Η πιο πάνω ρύθμιση αποτελούσε και πρόταση του
Συνηγόρου του Πολίτη κατά τη διαδικασία προπαρασκευής του ν.3386/2005 που όμως
δεν έγινε δεκτή.
Η περάτωση των διαδικασιών της θεώρησης εισόδου στην Ελλάδα,
καθώς και της θεώρησης άδειας παραμονής, θωρακίζουν τον αλλοδαπό που βρίσκεται
εντός των συνόρων της χώρας με ένα καθεστώς νομιμότητας και ανοίγουν το δρόμο
για την απόλαυση από μέρους του σειράς δικαιωμάτων που προβλέπονται από το
εθνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις. Το γεγονός
αυτό δεν σημαίνει ότι οι αλλοδαποί οι οποίοι βρίσκονται παράνομα σε ελληνικό
έδαφος είναι δυνατό να στερηθούν της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων και
ατομικών ελευθεριών τους, όταν αυτές προστατεύονται κατά τρόπο απόλυτο από το
εσωτερικό δίκαιο, τις διεθνείς συμβάσεις και τις γενικές αρχές του δικαίου.
Οι αλλοδαποί που έχουν εισέλθει και διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα
ασφαλίζονται στους οικείους ασφαλιστικούς οργανισμούς και έχουν τα ίδια
ασφαλιστικά δικαιώματα με τους ημεδαπούς
ενώ έχουν εφαρμογή και οι διατάξεις για την κοινωνική προστασία του
ν.δ.57/1973. (άρθρο 71 παρ.1 και 2 του ν.3386/2005). Εξάλλου, με την αναθεώρηση
του 2001, το ελληνικό Σύνταγμα εισήγαγε ρητά στην ελληνική δικαιοταξία και ως
εκ τούτου ενίσχυσε την «αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου». H υπερνομοθετική
αυτή αρχή καταδεικνύει την τάση της ελληνικής έννομης τάξης να προσδώσει έμφαση
και ουσιαστικό περιεχόμενο στην προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων όλων, κατ’
αρχήν, των προσώπων που ευρίσκονται στην επικράτεια του ελληνικού κράτους,
χωρίς καμία απολύτως διάκριση, ενώ ταυτόχρονα έχει ως συνέπεια τη δημιουργία
νέων, ιδιαίτερα σημαντικών υποχρεώσεων από πλευράς ελληνικού κράτους, του
οποίου τα όργανα οφείλουν να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική
άσκηση των δικαιωμάτων που προβλέπονται στο πλαίσιο της αρχής του «κοινωνικού
κράτους δικαίου». Όσον αφορά τη
συνταξιοδοτική αντιμετώπιση των υπηκόων τρίτων χωρών, το Ελεγκτικό
Συνέδριο, με τις 1627/1998 και 194/2001
αποφάσεις του (ΙΙ Τμ.) αποφάνθηκε ότι δικαιούται συντάξεως κατά μεταβίβαση χήρα
σύζυγος πολιτικού συνταξιούχου, η οποία έχει την ιθαγένεια τρίτης χώρας
(Αιθιοπία, Ρωσία) κρίνοντας ότι η διάταξη του άρθρου 63 παρ.1 περ.β΄ του π.δ.
166/2000 «Κώδικας Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων» είναι αντίθετη στις
υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις του Συντάγματος (άρθρο 21 παρ.1) και του
Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του
ανθρώπου. Εξάλλου το Συνήγορο του Πολίτη
απασχόλησε μετά από αναφορές πολιτών το ζήτημα της μη χορήγησης πολυτεκνικού
επιδόματος σε αλλοδαπές πολύτεκνες μητέρες τέκνων, εχόντων την ελληνική υπηκοότητα.
Από τη σχετική ελληνική νομοθεσία (ν.1892/1990, ν.2163/93, ν.2459/97,
ν.2819/2000) δεν προβλέπεται η χορήγηση του πιο πάνω επιδόματος στους μη
έχοντες ελληνική υπηκοότητα ή μη προερχόμενους από κράτη – μέλη Ε.Ε. ή του
Ε.Ο.Χ. (οι ομογενείς πρόσφυγες εξαιρούνται του κανόνα). Ο Συνήγορος του Πολίτη με ένα πολύ ενδιαφέρον
σκεπτικό πρότεινε να θεσπιστεί ρύθμιση σύμφωνα με την οποία η αλλοδαπή
πολύτεκνη μητέρα που κατοικεί νόμιμα και μόνιμα στη χώρα δικαιούται το
πολυτεκνικό επίδομα του άρθρου 63 του νόμου 1892/1990 (όπως ισχύει), εφόσον τα
παιδιά, που λαμβάνονται υπόψη για τη θεμελίωση του δικαιώματος, έχουν την
ελληνική υπηκοότητα δεδομένου ότι η άρνηση χορήγησης των παροχών που
δικαιούνται οι Έλληνες πολίτες και στις περιπτώσεις αυτές αντίκειται στην
πολιτειακή βούληση για ενίσχυση των πολυμελών οικογενειών, για παροχή κινήτρων
για την απόκτηση περισσότερων από δυο παιδιά με σκοπό την επίλυση του
δημογραφικού προβλήματος, την καταπολέμηση της γήρανσης του πληθυσμού και της
μείωσης του ενεργού δυναμικού της χώρας και δημιουργεί αδικαιολόγητη διάκριση
μεταξύ των ελληνικών οικογενειών και των ελληνοπαίδων. (Σχετικό Πόρισμα –
Σεπτέμβριος 2003)
Επιπλέον, οι αλλοδαποί κρατούμενοι ενημερώνονται σε γλώσσα
την οποία κατανοούν αμέσως μετά την εισαγωγή τους σε κάποιο ίδρυμα, για τους
κανόνες διαβίωσής τους σε αυτό, για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους και διευκολύνεται η επικοινωνία τους με
διπλωματικούς υπαλλήλους του κράτους, του οποίου έχουν την ιθαγένεια καθώς και
με τους πληρεξουσίους δικηγόρους τους. (άρθρο 71 παρ.3 του ν.3386/2005). Με την παρ.4 του ίδιου άρθρου (71 του
ν.3386/2005) προβλέπεται η αυτεπάγγελτη δίωξη των πράξεων ρατσισμού και
ξενοφοβίας των άρθρων 1 έως 3 του ν.927/1979 ενώ με την παρ.5 του ίδιου άρθρου
κατοχυρώνεται το δικαίωμα επανεισόδου για τον υπήκοο τρίτης χώρας που διαμένει
προσωρινά στην Ελλάδα και εξέρχεται από το έδαφός της εφόσον η άδεια διαμονής
του εξακολουθεί να ισχύει κατά το χρόνο της επανεισόδου του.
Στη συνέχεια, οι ανήλικοι υπήκοοι τρίτων χωρών που διαμένουν
στην ελληνική επικράτεια υπάγονται στην υποχρεωτική σχολική φοίτηση, όπως και
οι ημεδαποί ενώ μετά την επιτυχή περάτωση της φοίτησής τους στη δευτεροβάθμια
εκπαίδευση έχουν επίσης δικαίωμα σπουδών στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. Τέλος προβλέπεται η δυνατότητα εγγραφής τους
στα δημόσια σχολεία με ελλιπή δικαιολογητικά ακόμη και αν δεν έχει ρυθμιστεί η
νόμιμη διαμονή τους στην Ελλάδα. (άρθρο 72 του ν. 2910/1975). Αν και η τελευταία αυτή δυνατότητα είχε
θεσπιστεί ήδη με το ν.2910/2001 (άρθρο 40 παρ.3) χρειάστηκε η παρέμβαση του
Συνηγόρου του πολίτη ώστε να εκδοθεί τελικά σχετική εγκύκλιος του Υπουργείου
Παιδείας που να ενημερώνει όλα τα σχολεία της χώρας για το δικαίωμα κάθε ανηλίκου να εγγράφεται
και να φοιτά στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης χωρίς
όρους και περιορισμούς που να απορρέουν από την ιθαγένεια ή από το καθεστώς
παραμονής του ίδιου ή των γονέων του.
Υποχρεώσεις
υπηκόων τρίτων χωρών
Οι υποχρεώσεις των αλλοδαπών είναι να τηρούν το Σύνταγμα και
τους νόμους της χώρας καθώς και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να υπάγονται σε δημόσια
ή ιδιωτική ασφάλιση, να υπάγονται σε φορολόγηση και να τηρούν τους κανόνες
περιορισμού εγκατάστασης και κυκλοφορίας που τυχόν έχουν τεθεί από το Γενικό
Γραμματέα της Περιφέρειας στην οποία ζουν. Υπάρχει επίσης η υποχρέωση των
αλλοδαπών να δηλώνουν στην Υπηρεσία Αλλοδαπών και Μετανάστευσης κάθε μεταβολή
της κατοικίας ή της προσωπικής τους κατάστασης, και ιδιαίτερα όσον αφορά την
ιθαγένεια ή την οικογενειακή κατάσταση, απώλεια της άδειας παραμονής, καθώς και
κάθε μεταβολή στο πρόσωπο του εργοδότη και στο είδος της απασχόλησής τους, την
καταγγελία της σύμβασης εργασίας. (άρθρο 73 ν.3386/2005). Οι εγκατεστημένοι στη
χώρα αλλοδαποί υπόκεινται σε κάποιους περαιτέρω περιορισμούς σε σχέση με τους
ημεδαπούς. Έτσι, ενώ έχουν ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης στο σύνολο της
επικράτειας, είναι δυνατό με προεδρικό διάταγμα, να απαγορευθεί η παραμονή ή η
εγκατάστασή τους σε ορισμένες γεωγραφικές περιοχές της χώρας (άρ. 74 ν.
3386/2005). Οι δε παράνομα εισερχόμενοι και διαμένοντες στη χώρα αλλοδαποί δεν
μπορούν να ασκήσουν οποιοδήποτε δικαίωμα για το οποίο απαιτείται σύμπραξη
δημόσιας υπηρεσίας -γάμος, αγορά ακινήτων, σύσταση εταιρείας, κ.λπ.-, εφόσον
προϋπόθεση για οποιαδήποτε συναλλαγή με το δημόσιο τομέα είναι η κατοχή άδειας
παραμονής. (άρθρο 84 ν.3386/2005). Αλλοδαποί που στερούνται άδειας παραμονής
έχουν δικαίωμα επικοινωνίας με δικηγόρο κατ’ άρθρο 71 παρ.3 ν.3386/2005, δικαίωμα άλλωστε που βρίσκει έρεισμα στο άρ.
6 §1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ωστόσο, παράνομα
διαμένων στη χώρα αλλοδαπός δεν έχει δικαίωμα εκπροσώπησης από πληρεξούσιο
δικηγόρο σε δικαιοπραξίες (άρθρο 85 Ν. 3386/2005), ενώ υφίσταται και απαγόρευση
μίσθωσης ακινήτου σε αλλοδαπό που δεν έχει διαβατήριο ή άλλο ταξιδιωτικό
έγγραφο, θεώρηση εισόδου ή άδεια παραμονής (άρθρο 87 ν. 3386/2005). Σε κάθε
περίπτωση όμως και σύμφωνα με τις διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας
(Κ.Π.Δ.), σε περίπτωση προανάκρισης, κύριας ανάκρισης (άρ. 96, 100, 104, 271),
αυτόφωρου εγκλήματος (άρ. 105) και προσωρινής κράτησης (άρ. 283) επιβάλλεται η
πρόσβαση σε δικηγόρο χωρίς να απαιτείται προηγούμενη σχετική εξουσιοδότηση.
Σύμφωνα τέλος με τις σχετικές διατάξεις (άρ. 51 §1, άρ. 53 §2) του
Σωφρονιστικού Κώδικα κατοχυρώνεται πρόσβαση σε συνήγορο και ελεύθερη
επικοινωνία με αυτόν.
ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ
Συναγωνιστές,
η Ευρώπη - σε μια εικοσαετία από σήμερα - αναμένεται να
περιλαμβάνει στους κόλπους της είκοσι - κατά πλειοψηφία - Ισλαμικά κράτη, ενώ
στα υπόλοιπα Ευρωπαικά κράτη οι μουσουλμανικές μειονότητες θα είναι τόσο
ισχυρές, ώστε δεν θα μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση, χωρίς τη συμμετοχή τους
σε κυβερνητικό συνασπισμό! Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ο κόσμος αλλάζει. Ο παγκόσμιος πολιτισμός που τα παιδιά μας
θα κληρονομήσουν, θα είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν που είναι σήμερα. Θα
σας γίνει μία αναφορά για την αλλαγή των δημογραφικών στοιχείων στην Ευρώπη,
αλλά και σε όλον τον κόσμο.
Για να διατηρηθεί ένας πολιτισμός για πάνω από 25 έτη, πρέπει
να υπάρχει ρυθμός ανανέωσης 2,11 γεννήσεων ανά οικογένεια. Αλλοιώς ο πολιτισμός
θα συρρικνωθεί. Ιστορικά κανένας πολιτισμός δεν ανέτρεψε ρυθμό γονιμότητας κάτω
των 1,9 παιδιών ανά οικογένεια κατά μέσο όρο. Ρυθμός γονιμότητας 1,3 είναι
αδύνατο να αναστραφεί, γιατί θα απαιτείτο χρονικό διάστημα 80-100 ετών για να
διορθωθεί και δεν υπάρχει οικονομικό μοντέλο που θα τον συντηρούσε για τόσα
χρόνια.
Aν μόνο 1 εκατομμύριο μωρά γεννηθούν
το 2013, είναι δύσκολο να υπάρχουν στην αγορά εργασίας 2 εκατομμύρια ενήλικες
το 2033.
Καθώς συρρικνώνεται ο πληθυσμός, το ίδιο συμβαίνει και με τον
πολιτισμό.
Το 2008 ο ρυθμός γονιμότητας ήταν:
Γαλλία 1,8
Αγγλία 1,6
Ελλάδα 1,3
Γερμανία 1,3
Ιταλία 1,2
Ισπανία 1,1
Στην Ευρώπη των 31 χωρών, ο ρυθμός γονιμότητας είναι μόνον
1,38.
Η ιστορική έρευνα μας λέει ότι αυτοί οι αριθμοί είναι αδύνατο
να αντιστραφούν. Σε λίγα χρόνια, η Ευρώπη όπως την ξέρουμε θα πάψει να υπάρχει.
Παρ’ όλα αυτά ο πληθυσμός της Ευρώπης δεν ελαττώνεται. Γιατί;
Εξαιτίας της μετανάστευσης. Της Ισλαμικής μετανάστευσης. Από όλη την
πληθυσμιακή αύξηση της Ευρώπης από το 1990, το 90% οφείλεται στην ισλαμική
μετανάστευση.
Στη Γαλλία
υπάρχουν 1,8 παιδιά ανά οικογένεια, και 8,1 παιδιά στις μουσουλμανικές
οικογένειες.
Στη νότια Γαλλία, που ήταν παραδοσιακά από τις περιοχές με
τις περισσότερες εκκλησίες στον κόσμο, υπάρχουν τώρα περισσότερα τζαμιά απ’ ότι
εκκλησίες. Το 30% των παιδιών κάτω από 20 ετών, προέρχονται από μουσουλμανικές
οικογένειες. Στις μεγαλύτερες πόλεις, όπως τη Νίκαια, τη Μασσαλία και το
Παρίσι, αυτός ο αριθμός έχει φτάσει το 45%. Ως το 2027, δηλαδή σε 14 χρόνια,
ένας στους 5 γάλλους, θα είναι μουσουλμάνος. Σε μόλις 32 χρόνια, η Γαλλία θα
είναι μία ισλαμική δημοκρατία.
Τα τελευταία 30 χρόνια ο ισλαμικός πληθυσμός της Μεγάλης Βρεττανίας αυξήθηκε από 82.000
σε 2,5 εκατομμύρια. Δηλαδή κατά 30 φορές. Υπάρχουν πάνω από 1.000 τζαμιά, πολλά
από τα οποία πρώην εκκλησίες.
Στην Ολλανδία, το
50% όλων των νεογέννητων είναι μουσουλμάνοι και σε μόλις 15 χρόνια, ο μισός
πληθυσμός της Ολλανδίας θα είναι μουσουλμάνοι.
Στη Ρωσία υπάρχουν
πάνω από 23 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, δηλαδή ένας στους πέντε ρώσους. Το 40%
του ρωσικού στρατού θα είναι μουσουλμάνοι σε λίγα χρόνια.
Σήμερα στο Βέλγιο
το 25% του πληθυσμού, και το 50% των νεογεννήτων είναι μουσουλμάνοι. Η βελγική
κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το 1/3 των νεογέννητων σε όλη την Ευρώπη θα
γεννιούνται από μουσουλμανικές οικογένειες πριν από το 2025. Σε μόλις 12
χρόνια.
Η Γερμανική
κυβέρνηση που πρώτη μίλησε δημόσια για το θέμα αυτό, δήλωσε πρόσφατα: Η πτώση
του γερμανικού πληθυσμού δεν μπορεί πιά να συγκρατηθεί. Η πτωτική πορεία δεν
αντιστρέφεται. Η Γερμανία θα είναι μουσουλμανικό κράτος πριν από το 2050.
Ο Αλλάχ και η πολυπολιτισμική αφασία των Ευρωπαίων, θα
χαρίσουν τη νίκη στο Ισλάμ στην Ευρώπη, χωρίς σπαθιά, όπλα και κατακτήσεις. Δεν
χρειάζονται πιά τρομοκράτες. Δεν χρειάζονται επιθέσεις αυτοκτονίας. Οι πάνω από
50 εκατομμύρια μουσουλμάνοι θα την κάνουν ισλαμική ήπειρο σε λίγες δεκαετίες.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 53 εκατομμύρια μουσουλμάνοι σε όλη
την Ευρώπη. Η Γερμανική κυβέρνηση λέει ότι ο αριθμός αυτός θα διπλασιαστεί στα
επόμενα 20 χρόνια φθάνοντας τα 106 εκατομμύρια.
Το Βατικανό
ανακοίνωσε πρόσφατα ότι ξεπεράστηκε από το Ισλάμ σε αριθμό πιστών. Κάποιες
έρευνες δείχνουν ότι με τον τωρινό ρυθμό αύξησης, σε 5 με 7 χρόνια, το Ισλάμ θα
είναι η κυρίαρχη θρησκεία στον κόσμο.
Στις ΗΠΑ, οι αριθμοί λένε μία παρόμοια ιστορία.
Αυτή τη στιγμή ο Καναδάς
έχει ρυθμό γονιμότητας 1,6. Σχεδόν μισή μονάδα λιγότερη απ’ ότι χρειάζεται για
να διατηρηθεί ο πολιτισμός, ενώ το Ισλάμ είναι η ταχύτερα αυξανόμενη θρησκεία.
Μεταξύ 2001 και 2006, ο πληθυσμός στον Καναδά αυξήθηκε κατά 1,6 εκατομμύρια
άτομα από τα οποία 1,2 εκατομμύρια ήταν μετανάστες.
Στις ΗΠΑ, ο ρυθμός
γονιμότητας των αμερικανών πολιτών είναι σήμερα 1,6. Με τον συνυπολογισμό του
λατινικού πληθυσμού ο αριθμός ανεβαίνει στο 2,11, το ελάχιστο δηλαδή που
απαιτείται για τη διατήρηση ενός πολιτισμού.
Το 1970 υπήρχαν εκατό χιλιάδες μουσουλμάνοι στην Αμερική. Σήμερα
υπάρχουν πάνω από 9 εκατομμύρια.
Πριν 8 χρόνια πραγματοποιήθηκε μία συνάντηση 24
μουσουλμανικών οργανισμών στο Σικάγο. Τα πρακτικά τους δείχνουν λεπτομερώς τα
σχέδιά τους να ευαγγελίσουν την Αμερική, μέσα από τη δημοσιογραφία, την
εκπαίδευση, την πολιτική και άλλα. Ελεγαν πως πρέπει να προετοιμαστούν για το
γεγονός πως σε 22 χρόνια από τώρα που σας μιλώ, θα υπάρχουν 50 εκατομμύρια
μουσουλμάνοι στην Αμερική.
Συναγωνιστές,
Ο κόσμος που
ζούμε δεν θα είναι ο κόσμος που τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν.
Ο κόσμος
αλλάζει. Είναι ώρα να ξυπνήσουμε.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!!