Η δημοκρατία (;) όπως κατήντησε ή πιο συγκεκριμένα ο
κοινοβουλευτισμός όπως πραγματώθηκε, τουλάχιστον μετά το 1974, σημαίνει
ότι το κοινοβούλιο είναι ανεύθυνο.
Μπορεί ένα κοινοβούλιο ή
διαδοχικά κοινοβούλια να καταστρέψουν μία χώρα χωρίς κανείς να έχει την
ευθύνη. Ανεύθυνο ως προς όλα, εκτός από την πολιτική ευθύνη. Υπήρξε
αλόγιστη σπατάλη χρημάτων με αποτέλεσμα την σημερινή οικονομική κρίση,
αλλά κανείς δεν ευθύνεται για αυτό. Κανείς δεν ευθύνεται για την
ανεργία, για το χρέος, για την σπατάλη του δημοσίου χρήματος, για τις
αυτοκτονίες, για τα εγκλήματα των εισβολέων. Το μόνο που λένε οι πολιτικοί είναι ότι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη.
Όταν όμως ο λαός στρέφεται σε κάποιον πολιτικό σχηματισμό
ώστε να τους αποδώσει την πολιτική ευθύνη, τότε η δημοκρατία θεσπίζει
νόμους κατά των κομμάτων ευθύνης, δήθεν για την προστασία του
πολιτεύματος αλλά στην πραγματικότητα για την προστασία των πολιτικών
κλεφτών.
Πριν φτάσουμε όμως εδώ στο ανεύθυνο της πολιτικής εξουσίας, υπάρχουν
παράνομες πράξεις που διεπράχθησαν από τους πολιτικούς. Έγκλημα είναι
πράξη άδικη και καταλογιστή εις τον πράξαντα τιμωρούμενη από το νόμο
(άρ. 14 Ποινικού Κώδικα). Όταν λοιπόν διαπράττουν έγκλημα οι
πολιτικοί, οι οποίοι νομοθετούν, αλλάζουν τους νόμους και πλέον η πράξη
δεν τιμωρείται από τον νόμο. Επομένως , θα σου πουν οι
δημοκράτες πολιτικοί μας που ενδιαφέρονται για τον λαό και οι οποίοι
διαχειρίζονται με περισσή φρόνηση το υστέρημά σου, ότι δεν υπάρχει
έγκλημα. Απόδειξη αυτού αποτελεί ο νόμος 3801/2009 άρ. 34 παρ. 1.
Ακούμε συχνά ότι οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης είναι από τους
πιο διεφθαρμένους στα οικονομικά τους. Ήρθε λοιπόν η κυβέρνηση Κ.
Καραμανλή, ως κορωνίδα και επιστέγασμα του έργου της, στις 3 Σεπτεμβρίου
2009 και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές, μετά την ομιλία του
πρωθυπουργού στις 2 Σεπτεμβρίου, να ψηφίσει τον νόμο 3801/2009 όπου στο
άρθρο 34 στην πρώτη παράγραφο αναφέρει ότι: «Θεωρούνται νόμιμες οι
δαπάνες που διενεργήθηκαν μετά την 1.7.2005 από τις Νομαρχιακές
Αυτοδιοικήσεις, τους Δήμους, τις Κοινότητες και τους Συνδέσμους Δήμων
και Κοινοτήτων, εφόσον αυτές αφορούν άσκηση αρμοδιοτήτων που δεν
προβλέπονται ρητώς από την κείμενη νομοθεσία ή αν, παρά τη ρητή πρόβλεψη
τους, συνέτρεξαν πλημμέλειες κατά τη διαδικασία ανάληψης της δαπάνης σε
βάρος του προϋπολογισμού τους, υπό τις παρακάτω προϋποθέσεις...».
Με τον νόμο αυτό νομιμοποιούνται παράνομες δαπάνες
βαπτίζοντάς τες νόμιμες, «θεωρούνται νόμιμες», άσχετα με το αν
συνέτρεξαν πλημμέλειες κατά τη διαδικασία ανάληψη της δαπάνης.
Αδιάφορο δηλαδή του εάν έγιναν οι δαπάνες με διαγωνισμούς στημένους, ή
με απευθείας αναθέσεις ή με άλλους παράνομους τρόπους. Στους
υπογράφοντες τον κατάπτυστο νόμο διακρίνεται η υπογρφή του προέδρου της
Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια, του Π. Παυλόπουλου και του Ν. Δένδια.
Ατράνταχτη όμως απόδειξη του ότι το κλέψιμο των χρημάτων του λαού δεν
έχει πολιτικό χρώμα, αλλά η κλοπή και το κουκούλωμα είναι δομικό
στοιχείου του πολιτικού μας συστήματος, έρχεται να επιβεβαιώσει ο νόμος
3838/2010. Ο οποίος υπογράφεται από τους Ι. Ραγκούση, Γ. Παπακωσταντίνου, Γ. Παπανδρέου, Α. Διαμαντοπούλου, Μ. Χρυσοχοϊδη και τον κ. Κ. Παπούλια.
Ο νόμος αυτός στο άρθρο 29 παρ. 4 επεκτείνει το ατιμώρητο της
διασπάθησης των αυτοδιοικητικών αρχών και πριν από την 1-7-2005! Για να
δοθεί μάλιστα και πανηγυρικός τόνος στο νομοθέτημα, δημοσιεύθηκε στην
παραμονή της εθνικής επετείου, 24 Μαρτίου 2010. Για να καταλογίζουμε
όμως δίκαια την ευθύνη, έχουμε να πούμε ότι οι νόμοι προτάθηκαν από τους
ανωτέρω υπουργούς, ψηφίσθηκαν όμως από τους βουλευτές και είχαν την
πλειοψηφία της βουλής.
Όσοι όμως γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τη διαπλοκή νομοθετικής εξουσίας,
πολιτικών και μεγαλοσυμφερόντων, ξέρουμε ότι ο συγκεκριμένος νόμος
αφορούσε την προστασία χαμηλόβαθμων ως επί το πλείστων κομματικών
προσώπων. Αφορούσε κοινοτάρχες, δημάρχους, νομάρχες. Όσο ανεβαίνουν οι πολιτικοί στην κομματική και πολιτική κλίμακα, διαμορφώνονται ισχυρότεροι νόμοι προστασίας. Έτσι για τους ανώτερους στην πολιτική βαθμίδα, τους βουλευτές, υπάρχει η βουλευτική ασυλία.
Σου δίνει την δυνατότητα να σκοτώσεις μεθυσμένος σε τροχαίο, να χρωστάς
ακάλυπτες επιταγές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, να παραβιάζεις δικαστικές
αποφάσεις και να καταδικάζεται η Ελλάς στο Στρασβούργο, χωρίς όμως ο
βουλευτής να έχει προβλήματα με το νόμο. Αρκεί να έχει την συμπαράσταση του σιναφιού του...
Αν δε είσαι στην ακόμη μεγαλύτερη βαθμίδα της πολιτικής κλίμακας, τότε σε προστατεύει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, των οποίο συνέταξε ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Χ. Βουρλιώτης.
Έτσι μπορείς να δωροδοκηθείς με εκατομμύρια ευρώ αλλά εάν δεν σε
παραπέμψει στην δικαιοσύνη η επομενη βουλή, τότε τα εγκλήματά σου μένουν
ατιμώρητα, καθώς έτσι προβλέπει ο νόμος που νομοθέτησαν οι νομοθέται.
Έτσι προέκυψε η φαιδρά για την λογική και για το αίσθημα του δικαίου
κατάσταση ο πρώην υπουργός Α. Τσοχατζόπουλος να μην τιμωρείται διότι έκλεψε χρήματα, αλλά γιατί δεν κατάφερε να τα κρύψει!
Η ευθύνη είναι αυτή που λείπει από το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Όμως η νομοθετική εξουσία αντί να ενισχύσει την ευθύνη, την λογοδοσία
και την σοβαρότητα όλων όσοι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, νομοθετεί
επανειλημμένως υπέρ της ανευθυνότητάς τους. Θεσμοθετειται η ανευθυνότητα.
Η κυβερνητική θέση της Χρυσής Αυγής είναι ότι θα θεσμοθετήσει
την ευθύνη όλου του πολιτικού προσωπικού της χώρας και θα καταργήσει
τους προδοτικούς για τον λαό νόμους προστασίας της πολιτικής λαμογιάς.
Η ψήφος στην Χρυσή Αυγή είναι ψήφος ευθύνης.
Απόστολος Τζαρός