Με το Μπαλτάκος- γκέιτ , παρακολουθήσαμε για άλλη μια φορά στην
Ελλάδα από τα «μέσα ενημέρωσης» , αυτό που συνήθως σιχαινόμαστε να
βλέπουμε να συμβαίνει: Παρέλκυση της κοινής γνώμης από τα πραγματικά
γεγονότα και προβολή μόνο εκείνων των στοιχείων που «κρίνονται»
απαραίτητα για τον «λαουτζίκο» - όπως είχε ακκιζόμενος χαρακτηρίσει μέρος των ψηφοφόρων, ο μέγας διανοητής του έθνους, Πρετεντέρης.
Το κακό είναι αυτή τη φορά πως συμμέτοχος σε αυτή την προσπάθεια δεν
ήταν μόνο ο ανωτέρω μεγιστάνας του πνεύματος, αλλά και έτεροι
δημοσιολογούντες, πολλοί εκ των οποίων φέρουν και την ιδιότητα του
δικηγόρου και δη του «μάχιμου», όπως αυτάρεσκα οι περισσότεροι,
συνηθίζουμε να αποκαλούμαστε.
Έτσι, αφού ακούσαμε διάφορα ξαναζεσταμένα αναμασήματα των δήθεν στοιχείων που «καίνε» τη Χρυσή Αυγή
(οπλοστάσια, παιδομαζώματα, στάνες, πογκρόμ κλπ), στο περιθώριο,
ακούσαμε και τον εξαίρετο φίλο του πρωθυπουργού Φαήλο και καλό συνάδελφο
εν τη δικηγορία, να συνεντευξιάζεται μετά «παρρησίας ακατακρίτου» που
λέει και το Ευαγγέλιο, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «δεν έχει δει ούτε το εξώφυλλο της δικογραφίας της Χρυσής Αυγής».
Μέχρι εδώ καλά και άγια και ουδέν μεμπτόν αν έμενε εκεί. Όταν όμως
άρχισε να εκφέρει νομική άποψη για την εν λόγω δικογραφία- αυτή που
παραπάνω έχει δηλώσει ότι ούτε καν έχει δει- τότε ως δια μαγείας,
εξαφανίστηκε ως νεφέλη η ιδιότητα του δικηγόρου και εμφανίστηκε αυτή του
πρωθυπουργικού κολλητού.
Στον εύλογο προβληματισμό του Χατζηνικολάου που περιείχε τη λογική
«αν αυτά που είπε ο Μπαλτάκος στην ταινία (περί τηλεφωνήματος παρέμβασης
στη Δικαιοσύνη, θυμίζω) δεν ισχύουν, τότε γιατί ενώ αρχικά δεν
προφυλακίστηκε ο Κασιδιάρης και οι λοιποί δύο, προφυλακίστηκε μια μέρα
μετά ο Μιχαλολιάκος;», ο Φαήλος απάντησε την εξής «μπαρούφα»: «Ο
Κασιδιάρης δεν θα προφυλακιζόταν ούτως ή άλλως γιατί η κατηγορία που
βάρυνε εκείνον δεν αφορούσε τη διεύθυνση της εγκληματικής ομάδας, αλλά
μόνο την ένταξη... (!)...».
Χωρίς να κουράσω με περιττές λεπτομέρειες, εγώ που γνωρίζω κάτι περισσότερο από το...εξώφυλλο της δικογραφίας, διαβεβαιώ
ότι ΑΠΑΝΤΕΣ οι (πρώτοι) κατηγορούμενοι που συνελήφθησαν στις οικίες
τους και διαπομπεύτηκαν ως αρκούδες στο τσίρκο της «δημοκρατίας των
κολλητών» , είχαν ακριβώς την ίδια κατηγορία, ήτοι ΚΑΙ αυτή της
διεύθυνσης της «εγκληματικής ομάδας». Το να αισθάνεται όμως την ανάγκη ο καλός συνάδελφος Φαήλος να
προτάσσει την ιδιότητα του πρωθυπουργικού φίλου από την ιδιότητα του
δικηγόρου, όταν μάλιστα σχολιάζει ως τέτοιος, δείχνει κάτι άλλο: Το σοκ
που προκάλεσε στο πρωθυπουργικό περιβάλλον η δημοσιοποίηση των
εξομολογήσεων Μπαλτάκου.
Η απόδειξη ότι η Ελλάδα δεν είναι μια «κανονική» χώρα όμως, δεν
προέρχεται από την παραπάνω «ανθρώπινη» (ας πούμε..) διάσταση της
χειραγώγησης της πραγματικότητας. Προέρχεται από το γεγονός ότι όλα τα
μέσα ενημέρωσης, αντίθετα με τα ξένα, έμειναν σε αυτό που εμείς οι
νομικοί ονομάζουμε «παρανόμως κτηθέν αποδεικτικό μέσο» και όχι στο
περιεχόμενό του! Μια απλή περιήγηση στο διαδίκτυο και δη στις ξένες
εφημερίδες ανεξαρτήτως χώρας και πολιτικής τοποθέτησης, αναδεικνύει αυτό
που υποστηρίζω. Ότι δηλαδή κανένας απολύτως δεν ασχολείται με τον τρόπο
που αποκτήθηκε η «πληροφορία», αλλά με την ίδια την «πληροφορία», όπερ
και το αυτονόητο!
Ακόμα και αυτό το αυτονότητο όμως εδώ, στη «δημοκρατία των κολλητών»,
πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά, να τεκμηριωθεί με αποδείξεις και
στοιχεία, μπας και ακουστεί. Έτσι, λένε, κάποιοι συνάδελφοι, στις
αγγλοσαξωνικές χώρες που επικαλούνται ως παραδείγματα Δημοκρατίας,
ισχύει «ο καρπός του δηλητηριασμένου δέντρου» (fruit of a poisonous
tree) δηλαδή η απόλυτη απαγόρευση χρήσης ενός αποδεικτικού μέσου που
έχει αποκτηθεί παράνομα (δηλητηριασμένο δέντρο), αφού και το προιόν του
(καρπός- ταινία) θα είναι και αυτό παράνομο. Παραλείπουν όμως να
πούνε πως στις ίδιες χώρες υπουργοί παραιτούνται όταν χρησιμοποιήσουν
λίγες χιλιάδες λίρες από τον δημόσιο κορβανά για να βάψουν το σπίτι τους
ή για να πάνε ταξίδι που δεν δικαιούντο, ενώ εδώ αρκούνται να δηλώσουν
στους χαχόλους ότι «δεν πάνε για κυνήγι» ενώ τους έχουν πιάσει με το
ελάφι, όχι στην πλάτη, αλλά στην κοιλιά!
Χωρίς να φιλοδοξώ να αναπτύξω το σύνολο της επιχειρηματολογίας που
αναφέρεται στο κατεξοχήν νομικό ζήτημα των αποδεικτικών μέσων και χωρίς
να κουράσω με θεωρία και περιττές διατάξεις, καλώ όλους όσους ποιούν τη
νήσσα για την ουσία της υπόθεσης και αυτοϊκανοποιούνται με δημόσια
σχόλια περί της «κακής διαγωγής» του υποκλέψαντος (όποιος και να είναι
αυτός) να αναζητήσουν την εντελώς πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου (του
Ελληνικού ανωτάτου δικαστηρίου, ναι, αυτού, όχι οποιασδήποτε άλλης
χώρας... ) η οποία σε αντίστοιχη υπόθεση παράνομης μαγνητοφώνησης,
απεφάνθη τα εξής (αντιγράφω επί λέξει):
«...Από τις ως άνω διατάξεις προκύπτει ότι η εν αγνοία και χωρίς
τη συναίνεση των συνομιλητών μαγνητοφώνηση ιδιωτικής συνομιλίας αποτελεί
δέσμευση και περιορισμό στην ελεύθερη άσκηση της επικοινωνίας. Η
αποτυπώνουσα την ιδιωτική συνομιλία σχετική μαγνητοταινία είναι
απαγορευμένο αποδεικτικό μέσο και δεν λαμβάνεται υπόψη από το δικαστήριο
για την κήρυξη της ενοχής ή την επιβολή ποινής ή τη λήψη μέτρων
καταναγκασμού. Κατ' εξαίρεση όμως, κατά ρητή νομοθετική πρόβλεψη
επιτρέπεται η λήψη τέτοιου αποδεικτικού μέσου εάν πρόκειται για
κακουργήματα που απειλούνται με ποινή ισόβιας κάθειρξης και έχει εκδοθεί
για το ζήτημα αυτό απόφαση δικαστηρίου που να αιτιολογεί ειδικά τους
λόγους για τους οποίους επιβάλλεται η λήψη υπόψη του παράνομου
αποδεικτικού μέσου και για την κήρυξη της ενοχής ή την επιβολή ποινής
στον κατηγορούμενο και επιτρέπεται η χρήση αυτών ενώπιον οποιασδήποτε
δικαστικής ή άλλης ανακριτικής αρχής για την διαφύλαξη δικαιολογημένου
συμφέροντος, που δεν μπορούσε να διαφυλαχθεί διαφορετικά. Ο
νόμος, αναφερόμενος μόνο για την περίπτωση κηρύξεως της ενοχής ή της
επιβολής ποινής, ουδέν διαλαμβάνει περί του επιτρεπτού η μη της
μαγνητοταινίας ως αποδεικτικού μέσου για την απόδειξη της αθωότητας του
κατηγορουμένου. Ενόψει, όμως, της θεμελιώδους συνταγματικής διατάξεως
του άρθρου 2 παρ. 1 που ανάγει σε πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας τον
σεβασμό και την προστασία της ανθρώπινης αξίας, του γεγονότος ότι τα
έννομα αγαθά της ζωής της τιμής και της ελευθερίας, τα οποία απολαύουν
απόλυτης συνταγματικής προστασίας (άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος),
τίθενται σε διακινδύνευση στην περίπτωση μη απόδειξης της αθωότητας του
κατηγορουμένου, κάμπτεται ο κανόνας του άρθρου 19 παρ. 3 του Συντάγματος
της μη χρήσεως των παρανόμως κτηθέντων αποδεικτικών μέσων, όταν αυτά
αποτελούν το μόνο προτεινόμενο από αυτόν (κατηγορούμενο) αποδεικτικό
μέσο προς απόδειξη της αθωότητας του, υπό τον περιορισμό πάντοτε της
αρχής της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος), εάν δηλαδή,
στη συγκεκριμένη περίπτωση, λαμβανομένης υπόψη και της βαρύτητας του
εγκλήματος, για το οποίο κατηγορείται ο κατηγορούμενος, το εν λόγω
αποδεικτικό μέσο είναι το μόνο αναγκαίο και πρόσφορο για την απόδειξη
της αθωότητας του. ..»
Αν ακόμα δεν έχουν πειστεί και επειδή η νομική επιχειρηματολογία –
ένθεν κακείθεν – είναι ατέρμονη, την επόμενη φορά, ίσως χρειαστεί να
παραθέσω τι έλεγαν πολλοί από εκείνους που φέρονται να «τρόμαξαν για την
κατάντια της δημοκρατίας». Την επόμενη φορά ίσως να χρειαστεί να
επικαλεστώ αποσπάσματα δικά τους, όταν, με τον ίδιο αμφιλεγόμενα
νομικά τρόπο, έκαναν χρήση ιδιωτικών συζητήσεων που βρήκαν σε
υπολογιστές ή κινητά οι ίδιοι ή οι κολλητοί τους και μάλιστα όχι για το
ιερό καθήκον της υπεράσπισης ενός κατηγορουμένου, αλλά για την καταδίκη
του.
Μέχρι τότε, καλό θα είναι οι ιησουίτες του σαμαρισμού ή οι φαρισαίοι
των «δημοκρατικών κεκτημένων» να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους ως να
ήταν εκείνοι κατηγορούμενοι για ένα έγκλημα το οποίο (δεν) έπραξαν.
Μπορεί και να είναι χρήσιμη εμπειρία το αμέσως επόμενο χρονικό
διάστημα..
Γιάννης Ζωγράφος
Δικηγόρος