Η ώρα της Δικαιοσύνης

Εκτιμώντας  τις προσδοκίες της Χρυσής Αυγής από τις πρόσφατες εκλογές-  όπως τις συνόψισα με άρθρο μου την τελευταία προεκλογική εβδομάδα-  ιδίως σχετικά με την «ανοιχτή πληγή» των προφυλακίσεων του Αρχηγού και των βουλευτών του κόμματος, είχα σημειώσει τα εξής: «… επειδή δεν μπορούν να αναιρέσουν την απλή αυτή συνεπαγωγή της λογικής- και της δημοκρατίας- ότι δηλαδή ένα καλύτερο ποσοστό από εκείνο των τελευταίων εκλογών θα σημαίνει ναυάγιο στα σχέδιά τους, προτίμησαν να το αποφύγουν, χωρίς να μπορέσουν. Θέλησαν να το αποφύγουν και για έναν ακόμα λόγο. Επειδή, μεταξύ μας, γνωρίζουν ότι με τον τρόπο αυτό, θα καταπέσει στην ουσία και η θεμελιώδης βάση του «κατηγορητηρίου» τους: Ότι δηλαδή η  Χρυσή Αυγή (όσοι παρακολουθούν τις συγκεντρώσεις της, όσοι συμμετέχουν ως υποψήφιοι, όσοι διαδίδουν τις θέσεις της κλπ) αποτελούν εγκληματική οργάνωση.

Γιατί αμέσως μετά, θα πρέπει να απαντήσουν, συνακόλουθα, και το εξής αναπάντητο (σε δημοκρατία) ερώτημα: Και αν ο λαός επιθυμεί να κυβερνάται από «εγκληματίες» εμείς τι κάνουμε;»

Η στυγνή λογική των αριθμών που προέκυψαν από τις Ευρωεκλογές δικαιώνει την παραπάνω εκτίμηση. Όχι μόνο στην εκφορά του «μιντιακού» λόγου, στον οποίο αίφνης παρουσιάζονται αναλυτικά τα ποιοτικά στοιχεία των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, αυτά που δηλαδή εμείς, εδώ και χρόνια γνωρίζαμε: Αντίθετα με όσα ψευδώς διέδιδαν, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν είναι ούτε αμόρφωτοι, ούτε κοινωνικά απόβλητοι. Αντίθετα με όσα δολίως προπαγάνδιζαν μέσω των υπαλλήλων τους δημο(σ)κόπων, η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε ούτε πέμπτη πανελλαδικά, ούτε με ποσοστά γύρω στο 5%.

Ήδη ο τρόπος με τον οποίο τώρα επιχειρούν να πολιτευτούν σε σχέση με το μείζον θέμα των διώξεων οι κυβερνώντες, αναμένεται να αλλάξει. Και αυτό θα γίνει γιατί οι συσχετισμοί στην κοινωνία δεν σηκώνουν καμία αμφισβήτηση. Ουδέποτε μια «εγκληματική οργάνωση»  είχε παγκοσμίως μια ισχυρή πλειοψηφία του λαού να την στηρίζει, εκτός αν μιλάμε για τον ΙΡΑ ή την Χαμάς. Ουδέποτε σε μια δυτική δημοκρατία το τρίτο κόμμα ήταν αποκλεισμένο από όλα τα μέσα και ουδέποτε αποτελούσε το μοναδικό θέμα συζήτησης όλων των ελεεινών  «δημοσιογράφων»  που έκαναν καριέρες λερώνοντας τη συνείδησή μας με κατασκευασμένες «ειδήσεις».

Θα μου πείτε, τι σχέση έχει η ψήφος με τη λειτουργία της δικαιοσύνης; Στις κανονικές δημοκρατίες δεν έχει καμία, στο Ελλαδιστάν όμως, έχει άμεση. Γιατί σε καμία από αυτές τις δημοκρατίες δεν θα καταδεχόταν δικαστής να πάρει άμεσες ή έμμεσες κατευθύνσεις για τον χειρισμό υποθέσεων που καλείται να κρίνει, με πολιτικά κριτήρια. Σε όσους άσχετους τολμήσουν να αμφισβητήσουν το παραπάνω δεδομένο, δεν θα παραπέμψω στο γνωστό βίντεο Μπαλτάκου αλλά σε κάτι πολύ πιο στέρεο και αναμφισβήτητο: Στην απονομή της Δικαιοσύνης στη Σοβιετική Ένωση επί κομμουνισμού ή , για να έρθω πιο κοντά, στην απονομή της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα επί δικτατορίας. Όποιος ισχυριστεί πως και στις δύο αυτές περιπτώσεις δεν αποδιδόταν Δικαιοσύνη, έχει νοητικό πρόβλημα.

Το ζητούμενο επομένως δεν είναι το εάν απονέμεται «ποσοτικά» Δικαιοσύνη, αλλά τι είδους είναι αυτή και τι ποιότητα έχει.

Εφόσον λοιπόν συμφωνούμε πως η Δικαιοσύνη είναι συνέπεια ενός συντεταγμένου δημοκρατικού  κράτους (ποιος εμπιστεύεται π.χ. να δικαστεί από δικαστήριο των Ταλιμπάν ή της Ρουάντα; ) είναι προφανές ότι αυτή εκτός από τυφλή οφείλει να είναι και κουφή ή τουλάχιστον, αν δεν είναι, να μην ακούει μόνο Mega και ANT1. Γιατί τότε εθίζεται στην μονομέρεια και την ηλιθιότητα των κυβερνώντων και από τυφλή (πλην τίμια) ψηλή γυναίκα, μετατρέπεται σε σκυλάκι του καναπέ. Σκυλάκι που κουνάει την ουρά μόνο σε όσους ξέρει και γαυγίζει όλους τους «άλλους».

Τέτοιες αποφάσεις που αποδεικνύουν «σκυλίσια» υποταγή Δικαστών στους κυβερνώντες έχω στην κατοχή μου αρκετές. Και όλες- τυχαίο;- αφορούν γνωστά πρόσωπα της Χρυσής Αυγής. Υποθέσεις που μπορεί να μην εντάσσονται στη μεγάλη ποινική κατηγορία της «εγκληματικής», αλλά αποτελούν είτε παρακλάδια της είτε ακόμα και αστικές ή ποινικές υποθέσεις, στις οποίες τα πρόσωπα αυτά πρωταγωνιστούν ως μηνυτές ή ενάγοντες, δηλαδή σε απλά ελληνικά, είναι οι αδικημένοι. Οι κατάπτυστες αυτές αποφάσεις, που αν αφορούσαν οποιονδήποτε άλλον (από πικραμένο μπουζουκόβιο ΔΗΜΑΡίτη μέχρι λαθρομετανάστη) θα είχαν σηκώσει ολόκληρο τον νομικό κόσμο στο πόδι, πέρασαν στο «ντούκου» επειδή αφορούν τους «φασίστες».

Καταπάτησαν κάθε έννοια δικαίου και δικονομίας, έκαναν νομικούς ακροβατισμούς και παραβίασαν κάθε κοινό περί δικαίου αίσθημα, μόνο και μόνο για να είναι οι εισηγητές τους αρεστοί στους προϊσταμένους τους. Οι αποφάσεις αυτές υπάρχουν και είναι τόσο εξοργιστικές, όσο και νομικά απαράδεκτες. Και εν καιρώ θα χρησιμοποιηθούν για να εκθέσουν τόσο τους εξωνημένους δικαστές όσο και τους πολιτικούς πάτρωνές τους.

Όπως άλλωστε είχε πει και ο Ζαν - Ζακ Ρουσσώ, που πολύ αρέσει σε όλους τους «προοδευτικούς» κάθε μορφής, «Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός». Και όπως έχει αποδειχθεί από τις εξελίξεις, αν μη τι άλλο έχουμε τεράστια υπομονή..

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ  
Δικηγόρος- ΜΔΕ Ποινικού Δικαίου