Η σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα έχει καταδείξει ότι η
αριστερά έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, αυταπάρνησης και ηρωισμού.
Η νομιμοποίησή της το 1974 βοήθησε τα μέγιστα στην απομυθοποίησή της,
καθώς φάνηκε το αληθινό της πρόσωπο. Σήμερα, δεν συμβολίζει και δεν
εκφράζει στο ελάχιστο οτιδήποτε το αντικαθεστωτικό και επαναστατικό.
Τα
οποιουδήποτε είδους σχήματα της απανταχού αριστεράς, ανεξαρτήτως του αν
πρόκειται για κόμματα, οργανώσεις, ομάδες ή οτιδήποτε άλλο, όχι μόνο
δεν τελούν υπό διωγμόν, όπως συνέβαινε μέχρι την μεταπολίτευση, αλλά
αντιθέτως όλα τους αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του κατεστημένου, καθώς
έχουν «πήξει» μέσα στο στερεότυπο του καθεστωτικού συστήματος παρακμής,
του οποίου αποτελούν απαραίτητο εξάρτημα. Η αριστερά αποτελεί το
αντικατοπτριζόμενο είδωλο ενός παραμορφωτικού καθρέπτη, που ωραιοποιεί
την τερατοειδή διάστασή της, η οποία είναι «καλουπωμένη» μέσα στα
ξεπερασμένα από τον χρόνο ιδεολογήματα και τις αντίστοιχες νεκρές
πολιτικές οριοθετήσεις, που αποτελούν όμως εφαρμόσιμα όπλα της
παγκοσμιοποίησης. Επομένως, δεν πρέπει να παραξενεύει κανέναν η
σύγκλιση των πιο υψηλόβαθμων εκπροσώπων του οικονομικού κατεστημένου με
τις πιο ακραίες μορφές του αριστερισμού, στα πλαίσια της αντιμετώπισης
του αληθινού και κοινού εχθρού τους που είναι ο Εθνικισμός.
Έτσι, λοιπόν, το «Έθνος» του μεγαλοεργολάβου Μπόμπολα, με την γνωστή
οικονομική ισχύ και την πολιτική επιρροή που ασκεί, προμόταρε πριν από
λίγο καιρό κάποιους αριστεριστές, οι οποίοι έχουν πάρει «εργολαβία» την
πολιτική δίωξη κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δρώντας ως προωθητική δύναμη του
συστήματος. Δεν υπάρχει λόγος να σχολιαστούν τα ψέματα, και οι
φαιδρότητες (τύπου «πολιτικής ανάλυσης») κάποιων ανθελλήνων, για τους
οποίους αναρωτιόμαστε αν η επαγγελματική ενασχόληση με την δικηγορία
διευρύνεται και σ’ άλλους τομείς ή απλώς εξαντλείται στον «αντιφασισμό».
Η ουσία βρίσκεται στο ότι ένα κατεξοχήν καπιταλιστικό έντυπο, το οποίο
υπερασπίζεται τα έργα και τις ημέρες της μνημονιακής συγκυβέρνησης,
δίνει βήμα σε κάποιους ψευτοεπαναστάτες για να συκοφαντήσουν τον μόνο
πραγματικό αντίπαλο τόσο της κυβερνητικής εξουσίας, όσο και της επιρροής
που ασκεί διαμέσου της φυλλάδας του ο Μπόμπολας. Οι
αριστεριστές, λοιπόν, λειτουργούν ως «ουρά» της κυβερνητικής και
μεγαλοεκδοτικής σκευωρίας κατά του μόνου αληθινού αντιεξουσιαστικού και
αντικαπιταλιστικού Πολιτικού Κινήματος, της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Οι
αριστεριστές, σχεδόν στο σύνολό τους, όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή
ένσταση ή διαφωνία στα πρωτοφανή ανελεύθερα και αντιδημοκρατικά μέτρα
των εφετών ανακριτριών - οι οποίες όταν δεν προφυλακίζουν με άνεση τους
Χρυσαυγίτες, ορίζουν πρωτάκουστους όρους, όπως κατ’ οίκον περιορισμός(!)
και απαγόρευση ομιλιών(!!)- αλλά με απύθμενο θράσος, αναίδεια και πλήρη
συστημική συνειδησιακή λογική υποστηρίζουν ότι «οι ανακρίτριες έχουν
κάνει πολύ καλή δουλειά», ενώ όταν κάποιοι άλλοι αριστεροί, ως εξαίρεση
στον κανόνα, τους λένε το αυτονόητο, ότι η απαγόρευση του δημοσίου λόγου
στους Βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ «είναι μια πολύ σοβαρή ένδειξη
σκλήρυνσης του περιορισμού των ατομικών ελευθεριών», απαντούν ως εξής,
τσακίζοντας κάθε έννοια σοβαρότητας, ταυτιζόμενοι πλήρως με την
κυβερνητική αυθαιρεσία: «Δεν νομίζω ότι οι φασίστες στερήθηκαν ποτέ
ελευθερίες, ώστε να υπερασπίσουμε την ελευθερία του λόγου τους»,
συνεχιζόμενη από αναλόγου θρασύτητα «ανάλυση».
Επαναλαμβάνουμε αυτό το οποίο έχουμε τονίσει και στην πρώτη μας
αναφορά στο συγκεκριμένο ζήτημα, ότι δηλαδή, δεν τίθεται καν το ζήτημα
ότι οι αριστεριστές δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι θα τράβαγαν κι αυτοί
τα ίδια αν βρίσκονταν στο μέλλον στην θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Κι
αυτό γιατί όχι μόνο δεν εκφράζουν τίποτα το επαναστατικό, έστω και
εμβρυακής μορφής σε κομματικό επίπεδο, αλλά λειτουργούν ως απολύτως
συνειδητά γρανάζια της συστημικής λειτουργίας. Εάν ψάξει κανείς
το όλο ζήτημα με ψυχολογικούς όρους θα θυμηθεί τα όσα είχαν
υποστηριχθεί από τον Τεντ Κατζίνσκι (Unabomber), ο οποίος είχε
χαρακτηρίσει τους αριστεριστές ως άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση,
συναισθήματα αδυναμίας, καταθλιπτικές τάσεις, ηττοπάθεια, ενοχή, μίσος
για τον ίδιο τους τον εαυτό, ενώ συνεχίζοντας την ανάλυση της ψυχολογίας
τους, υποστηρίζει, μεταξύ άλλων πολλών, ότι «οι μορφές τέχνης που έχουν
απήχηση στους αριστεριστές διανοούμενους τείνουν να εστιάζουν στην
αποκρουστικότητα, στην ήττα και στην απελπισία». Όποιος έχει το κουράγιο
και την ψυχική αντοχή να προσπαθήσει να εντρυφήσει στον τρόπο σκέψης
των αριστεριστών, διαβάζοντας τις απόψεις τους και το πώς
αντιλαμβάνονται την ροή των γεγονότων θα διαπιστώσει αν ο Κατζίνσκι έχει
δίκιο ή όχι. Ο αριστερισμός, ανεξαρτήτως του ποιος είναι ο
ιδεολογικός τους καθοδηγητής (Τρότσκι, Στάλιν, Μάο, κλπ), εκτός από τα
αρνητικά του χαρακτηριστικά ως προς την ψυχολογία που τον διέπει,
συμπεριφέρεται ως «μαντρόσκυλο» του καθεστώτος, κάνοντας όλες εκείνες
τις «βρώμικες δουλειές» που το επίσημο κράτος δεν μπορεί να κάνει
(ακόμη τουλάχιστον) για εμφανείς λόγους. Αντισυγκεντρώσεις, βίαιες
επιθέσεις και οτιδήποτε άλλο έχει ανάγκη το σύστημα. Οι αριστεριστές,
επομένως, λειτουργούν ως φανατικοί υπηρέτες του καπιταλιστικού
ανθελληνικού συστήματος.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ