Χτές
το μεσημέρι έγινε γνωστή η προφυλάκιση ενός ακόμη βουλευτή της Χρυσής
Αυγής, του Αρτέμη Ματθαιόπουλου, στο πλαίσιο της ανακριτικής διαδικασίας
για την "εγκληματική οργάνωση" Χρυσή Αυγή. Μία ακόμη προφυλάκιση που
ήλθε για να ανεβάσει στους οκτώ τον αριθμό των ήδη ευρισκόμενων στον
Κορυδαλλό βουλευτών.
Η δε "προφυλάκιση" ενός βουλευτή της Χρυσής Αυγής, τείνει να γίνει
"ρουτίνα" στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς δεν αποτελεί κάν πια "πρώτο
θέμα", αφού δεν είναι εξαίρεση αλλά συνήθης διαδικασία.
Ακόμη ένας βουλευτής, που ψηφίσθηκε από χιλιάδες Έλληνες μπήκε στην
φυλακή, με μοναδική αιτιολογία – από ό,τι καταλαβαίνουμε – το γεγονός
ότι είναι βουλευτής ενός συγκεκριμένου – νόμιμου μέχρι στιγμής
τουλάχιστον- πολιτικού κόμματος. Ακόμη ένας βουλευτής αντί να είναι στην
Βουλή θα βρίσκεται στους διαδρόμους του Κορυδαλλού, με μοναδικό λόγο
την βουλευτική του ταυτότητα.
Δεν γνωρίζω εάν στην επονομαζόμενη Δύση υπήρξε σε κάποιο χρονικό
σημείο αυτού και του προηγούμενου αιώνα, μία τέτοιου είδους κατάσταση σε
περίοδο ομαλής λειτουργίας του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Δεν πάει
το μυαλό μου πουθενά. Αδυνατώ να βρώ κάποιο ιστορικό προηγούμενο. Σε
περιπτώσεις όπου δεν είχαμε κατάλυση του πολιτεύματος, ή έστω συνθήκες
πολέμου, δεν μπορώ να θυμηθώ την περίπτωση ενός κοινοβουλευτικού
κόμματος που να έχει περισσότερα μέλη στην φυλακή παρά στην Βουλή. Εκτός
αν πιάσουμε υπόψιν μας κάποιες στιγμές στην Ιρλανδία, αλλά και πάλι οι
φυλακισμένοι δεν μπήκαν στην φυλακή επειδή ήταν βουλευτές, αλλά έγιναν
αργότερα. Και φυσικά εκεί οι αρχές δεν εκπροσωπούσαν κάποια δικαιοσύνη,
αλλά τα συμφέροντα μίας δύναμης κατοχής.
Ακόμη και εκεί όμως, με αντάρτικο να "τρέχει" υπήρχε μία σχετικά πιο ομαλή πολιτική κατάσταση από ό,τι αυτή στην χώρα μας.
Γιατί με την μισή κοινοβουλευτική ομάδα ενός κόμματος στην φυλακή,
δύο από αυτούς "αποστασιοποιημένους" μετά ένας θεός ξέρει από τι
διαδικασίες, δύο ακόμη απ' αυτούς σε "κατ'οίκον περιορισμό", δίχως
δικαίωμα να μιλούν σε πολιτικές συγκεντρώσεις και τους υπολοιπους απλά
στην "αναμονή" θα υπέθετε κανείς ότι στην χώρα θα έπρεπε να μαίνεται
τουλάχιστον ένας εμφύλιος ή τουλάχιστον να υπήρχε ένας τεράστιος
μηχανισμός στην παρανομία, ο οποίος να ετοίμαζε αυτό τον εμφύλιο.
Πραγματικά έχουμε γίνει "γαιδουρόπετσοι" οι Έλληνες. Πραγματικά
καθόμαστε και παρακολουθούμε ως "ραγιάδες" το να φυλακίζουνται οι
εκπρόσωποι 500.000 από εμάς και κανείς δεν αντιδρά επί της ουσίας,
κανείς δεν συγκινείται, κανείς δεν αλλάζει θέση στον καναπέ βρε αδελφέ.
Είτε τους ψήφισες είτε όχι, θα έπρεπε να σε ανατριχιάζει το να βλέπεις
να σύρονται στις φυλακές οι εκπρόσωποι του γείτονα, του ξαδέλφου σου και
του συναδέλφου σου.
Πώς έχουν καταφέρει και έχουν ενσταλλάξει έτσι σε τόσο μεγάλο βαθμό
στον μέσο Έλληνα τις ανάγκες της "σταθερότητας" και της "προστασίας" της
ηρεμίας του;
Πώς έχουν καταφέρει και έχουν δημιουργήσει μία τέτοια ομοψυχία ακόμη
και μέσα στο ίδιο το πολιτικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας που ούτε ένας
άνθρωπος των γραμμάτων, ένας άνθρωπος του πνεύματος δεν έχει
διαμαρτυρηθεί για τα όσα λαμβάνουν χώρα σήμερα στην πολιτική σκηνή της
χώρας; Δεν με νοιάζει τι πιστεύει ο κάθε ένας από αυτούς που διαβάζουν
αυτό το κείμενο, δεν με νοιάζει τι ψήφισε και τι ψηφίζει. Με νοιάζει το
ότι έτσι χωρίς σκέψη, βιαστικά, αποδέχεται στην πράξη το "πνίξιμο" ενός
κόμματος, το οποίο εκπροσωπεί πάνω κάτω το 10% των συμπολιτών του.
Έχοντας ως αφετηρία όχι την δολοφονία Φύσσα, αλλά την "κοινή
παραδοχή" όλου του πολιτικού συστήματος, του συστήματος των ΜΜΕ αλλά και
των διαφόρων άλλων κύκλων εξουσίας στο ελληνικό κράτος, το ότι η "Χρυσή
Αυγή" είναι επικίνδυνη για την Δημοκρατία και την χώρα, έχουμε μία
πρωτοφανή στην μεταπολιτευτική περίοδο κατασταλτική επιχείρηση κατά ενός
κόμματος, αλλά και μία τεραστίων διαστάσεων απόπειρα φίμωσης ενός
σημαντικού κομματιού του ελληνικού λαού. Εκτός και αν πιστεύει κανείς
ότι με την μισή κοινοβουλευτική ομάδα εντός φυλακών, με την άλλη μισή
στριμωγμένη σε μία γωνία να αναμένει την απόφαση των δικαστικών, υπάρχει
η ομαλή κοινοβουλευτική παρουσία της Χρυσής Αυγής.
Και δεν είναι αυτή η επιχείρηση που πρέπει να μας τρομάζει, αλλά η
ευρεία συναίνεση η οποία στοργικά απλώνει ένα δίκτυ προστασίας γύρω της.
Γιατί δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Γύρω από την πολιτική αυτή της
κυβέρνησης, γύρω από αυτό το νομικίστικο "πνίξιμο" της αντίθετης φωνής,
υπάρχει μία πρωτοφανής στην νεότερη πολιτική ιστορία "συναίνεση". Όλο το
πολιτικό γίγνεσθαι, από την άκρα αριστερά, μέχρι τις παρυφές της "άκρας
δεξιάς" συναινεί είτε διά της σιωπής, είτε διά κραυγών συμπαράστασης,
σε αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή στην χώρα μας.
Η "αναγκαιότητα" παρουσιάζεται ως το μοναδικό ζύγι και η κοινή
παραδοχή για την "επικίνδυνη" Χρυσή Αυγή αποτελεί το μοναδικό μέτρο. Το
"φίδι που βγήκε από το αυγό του" (κατά την προσφιλή στους επίδοξους
ιεροεξεταστές της αριστεράς), ποδοπατείται όσο ακόμη είναι μικρό,
προκειμένου να μην προλάβει να "γιγαντωθεί".
Πρίν από πολύ καιρό, πριν ξεσπάσει όλη αυτή η επιχείρηση καταστολής,
έγραφα ότι οι χρυσαυγίτες πορεύονται σε λάθος δρόμο όταν κατηχούν τα
μέλη, τους φίλους και τους ψηφοφόρους τους με την σιγουριά ότι το
"σύστημα πέφτει". Το σύστημα δέχθηκε μία σειρά από χτυπήματα, απανωτά το
ένα μετά το άλλο. Χτυπήματα όμως που δεν το σκότωσαν, αλλά το λάβωσαν.
Και όλοι γνωρίζουν ότι είναι το λαβωμένο θεριό, το οποίο πρέπει να
φοβάσαι.
Δ. Παπαγεωργίου
Πηγή:Ἑλεύθερος Κόσμος"