Η καταπάτηση από το καθεστώς, διαμέσου των θεσμικών του υπηρεσιών,
κάθε επίφασης πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας βρίσκει στο πρόσωπο
της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ την πλήρη έκφρασή της. Η επιβολή, από τις
εφέτες ανακρίτριες και τον εισαγγελέα, αποφάσεων με πρωτοφανείς
περιοριστικούς όρους, που απαγορεύουν κάθε πολιτική δραστηριότητα στους
Βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αποτελεί ντροπή όχι μόνο για τον νομικό
πολιτισμό της Χώρας αλλά και για την ίδια την ύπαρξη της Δημοκρατίας.
Τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι δικαστές και τα ΜΜΕ μονότονα υποστηρίζουν
ότι η δίωξη είναι ξεκάθαρα ποινική και σε καμία περίπτωση πολιτική. Ότι η
Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και δεν επηρεάζεται επ’ ουδενί από
πολιτικές σκοπιμότητες και κομματικές προτιμήσεις. Και όμως, η
απαγόρευση στους Βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οποιασδήποτε κομματικής
δραστηριότητας (ομιλίες, δηλώσεις, αρθρογραφία κλπ) δείχνει ότι η δίωξη
αυτή έχει ξεκάθαρα πολιτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.
Ας αντιστρέψουμε την ταυτότητα των διωκόμενων πρωταγωνιστών και ας
δούμε ένα άλλο υποθετικό σενάριο. Στη θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ας βάλουμε
ένα οποιοδήποτε αριστερό σχήμα, το οποίο έχει εισέλθει στην Βουλή και η
μετέπειτα πορεία του το δείχνει ακόμη πιο ανεβασμένο στις δημοσκοπήσεις.
Ξαφνικά, ο επικεφαλής του κόμματος και μια πλειάδα βουλευτών
του βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές, ενώ για το σύνολο της
κοινοβουλευτικής ομάδας ισχύει επίσης το κατηγορητήριο για «ένταξη και
διεύθυνση εγκληματικής ομάδας». Οι κατηγορούμενοι βουλευτές
δεν ερωτούνται για πιθανές (και κυρίως απίθανες) «εγκληματικές
ενέργειες», αλλά για πολιτικές θέσεις, ομιλίες και άρθρα. Όσοι
βουλευτές του δεν κλείνονται στην φυλακή, φιμώνονται με ανήκουστους
περιοριστικούς όρους, καθώς απαγορεύεται να ομιλούν! Η παραμικρή λέξη
μπορεί να τους καταστήσει έγκλειστους. Φανταστείτε τι θα γινόταν σ’ αυτή
την περίπτωση. Τώρα όμως…
Το χειρότερο είναι ότι η ίδια η αριστερά, σ’ όλες τις εκφάνσεις και
εκφράσεις της, όχι μόνο ανέχεται αλλά συνδράμει και αυτή στην ανήθικη
και παράνομη στόχευση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Μερικές μεμονωμένες φωτεινές
εξαιρέσεις, που υποδεικνύουν και καταγγέλλουν το αυτονόητο, πνίγονται
μέσα στην απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά προσώπων και καταστάσεων της
αριστεράς. Οι πολιτικοί απόγονοι ατόμων και φορέων, που
εκδιώχθηκαν από το μετεμφυλιακό κράτος, έρχονται τώρα όχι απλώς να
συνταχθούν με το καπιταλιστικό κράτος, αλλά να ζητήσουν ακόμη σκληρότερα
κατασταλτικά μέτρα κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Τι να πει κανείς για
το ΚΚΕ, του ανεπάγγελτου Κουτσούμπα, με την φοβερή ατάκα «Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
είναι εγκληματική οργάνωση, γιατί είναι ναζιστική οργάνωση»;
Μια φτηνή (όσο και φαιδρή) «εξίσωση» που θυμίζει την ανάλογη
«εξυπνάδα» ότι «ο αστυφύλακας είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο,
άρα ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι…». Ακόμη χειρότερα όμως, και σε
εντελώς ελεεινή μορφή, οι διάφοροι αριστεριστές δέχονται να μετατραπούν
σε ουρά του συστήματος και της συγκυβέρνησης, επιζητώντας μάλιστα να
γίνουν μέρος του δικαστηρίου στην επικείμενη δίκη.
Θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετα να αναρωτηθεί αν οι συγκεκριμένοι
αριστεριστές έχουν αντιληφθεί ότι θα τράβαγαν κι αυτοί τα ίδια αν
βρίσκονταν, στο μέλλον, στην θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Η ίδια η κοινωνική
πραγματικότητα, όμως, διαψεύδει αυτό το ερώτημα. Όχι γιατί οι
αριστεριστές θα είναι πάντοτε ανύπαρκτοι πολιτικά, προκειμένου να
αποτελέσουν υπαρκτή απειλή για το καθεστώς, αλλά γιατί στην ουσία
πρόκειται για συνειδητά γρανάζια της συστημικής λειτουργίας. Εκεί
που το κράτος αποτυγχάνει να σταματήσει την ορμή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
αναλαμβάνουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των αριστεριστών, με παράνομες
αντισυγκεντρώσεις (όμοιες μ’ αυτές του καραμανλικού παρακράτους της
8ετίας 1955-63, τις οποίες τώρα αντιγράφουν!), βίαιες σωματικές
επιθέσεις και τώρα τελευταία ακόμη και προσφορά για δικαστική συνδρομή
κατά του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών! Περιφρονημένοι
πλήρως από τον Λαό, αποτυχημένοι πολιτικά και εντελώς περιθωριακοί
κοινωνικά, αφού η μόνη σοβαρή τους «εμβέλεια» περιορίζεται στους
λαθρομετανάστες και τους ομοφυλόφιλους, οι αριστεριστές δείχνουν όλα τα
συμπλέγματα κατωτερότητας και μίσους που τους διακατέχουν.
Ο Τεντ Κατζίνσκι (Unabomber), στο μανιφέστο του, αποκρυπτογραφεί
πλήρως την ψυχοσύνθεση των αριστεριστών: «Τα συναισθήματα κατωτερότητας
χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο αριστερισμό στο σύνολό του. Με τον όρο
“συναισθήματα κατωτερότητας” εννοούμε όχι μόνο τα συναισθήματα
κατωτερότητας με την αυστηρότερη έννοια, αλλά ένα ολόκληρο φάσμα
συγγενών χαρακτηριστικών: την χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα συναισθήματα
αδυναμίας, τις καταθλιπτικές τάσεις, την ηττοπάθεια, την ενοχή, το μίσος
για τον ίδιο του τον εαυτό κλπ». Στην επόμενη αναφορά μας θα
ξετυλίξουμε ακόμη περισσότερο αυτόν τον ψυχολογικό μίτο του
αριστερισμού.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας