Δεν είναι απλά τίτλος απ' το ασύγκριτο έργο του Alain de
Benoist, ή σημείο αναφοράς σε σχέση με την "αναγκαιότητα" ύπαρξης (και
ως εκ τούτου ...κατάδειξης) "αντιπάλου", μόνο και μόνο για να
δικαιολογηθεί μια "θέση". Είναι "κανόνας" άτυπος, ειδικά μεταξύ
"αντιπάλων" ιδεολογιών, η κάθε μια να αυτοπροσδιορίζεται ως "θέση",
αποδίδοντας πάντοτε το "αντί" ως αλλότριο πρόθεμα. Είναι ο φυσικός
νόμος της δράσης και της αντίδρασης, εκείνος που στην πραγματικότητα,
αναπόδραστα διέπει και την "πάλη των ιδεών". Και θα 'ταν αυτοαναίρεση
τουλάχιστον (και μάλιστα ουσίας), για έναν αγωνιστή της Ιδέας, να πέσει
στην παγίδα να αυτοπροσδιορίσει απλά ως "θέση" την Ιδέα του, για δυο
βασικότατους λόγους:
Αφενός μεν θα εκπέσει στον χρονικό (ιστορικό δηλαδή) προσδιορισμό,
μιλώντας για ιδεολογικές προϋπάρξεις, αναλωνώμενος σε "γραμμικές" περί
της ιστορίας αντιλήψεις με αναπόφευκτο τον "εσχατολογικό" εκφυλισμό
τηςΙδέας, αφετέρου δε, διότι θα εθελοτυφλούσε, "αγνοώντας" πως στον
("πατέρα πάντων") πόλεμο την (αενάως εναλλασσομένη) ιδιότητα της "θέσης"
ή της "αντίθεσης" την καθορίζει μόνον το αν είσαι (εκ περιστάσεων) "εν
αμύνη" ή "επιτιθέμενος".
Κι' αυτός είναι ένας αγώνας διαρκής, με όλα τα στοιχεία διεξαγωγής
του πολέμου: επίθεση, άμυνα, ακόμη και στρατηγική υποχώρηση
(περιλαμβανομένων και των ...πρόσκαιρων συμμαχιών) εάν χρειαστεί. Είναι
οι συνθήκες λοιπόν που καθορίζουν, το πότε γίνεσαι φύλακας ιδεών (εν
ειρήνη ευρισκόμενος) και πότε μάχεσαι, αμυνόμενος ή επιτιθέμενος,
αποτελώντας εκ των περιστάσεων "θέση" ή "αντίθεση". Ομοίως και το "προς τι" μάχεσαι, είναι αυτό που καθορίζει τα "όπλα" του αγώνα.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη ιδεολογική πρόκληση, να μην πέσεις στην παγίδα, προσδιορίζοντας λάθος εχθρό. Διότι, απλούστατα, λάθος εχθρός, σημαίνει αναπόφευκτα και λάθος "όπλα", γεγονός που το ίδιο αναπόφευκτα οδηγεί στην ήττα.
Κι' επειδή είναι πάγια τακτική του αντιπάλου να ...υποδεικνύει τις
λάθος επιλογές, είτε με κινήσεις αντιπερισπασμού, είτε με αμβλυντικές
του επιθετικού του χαρακτήρα συγκαλύψεις αλλά κι' επειδή στο τέλος-τέλος
αρκετά θεωρητικολογήσαμε , καλό 'ναι να πούμετα σύκα σύκα και τη σκάφη
σκάφη, για την κρίσιμη καμπή που βρίσκεται ο αγώνας μας σήμερα :
Από καιρό κυοφορείται μια έξωθεν (ιδεολογικά και γεωγραφικά)
στοχευμένη επιχείρηση άλωσης του Κινήματός μας από τις
αυτοχαρακτηριζόμενες ως ..."εθνικοπατριωτικές" δυνάμεις του συστήματος,
προκειμένου να παρασυρθούμε στη μονοδιάστατη οδό ενός στείρου
«αντικομουνισμού», ελπίζοντας πως είμαστε τόσο ηλίθιοι ώστε να αγνοούμε
πως ο ...υποδεικνυόμενος εχθρός δεν είναι παρά ένα ιδεολογικό και
πολιτικό πτώμα και τίποτε περισσότερο και πως η εθνοαποδόμηση δεν είναι
πλέον, παρά το παράγωγο των χαλκείων του κυρίαρχου καπιταλισμού και
μόνον.
Ο σημερινός εχθρός του έθνους δεν είναι κανένας ανύπαρκτος από αιώνες
θρησκοφορεμένος "οικουμενισμός", ούτε ο του παρελθόντος αιώνος
ψευδοκοινωνιστικός "διεθνισμός" των ανύπαρκτων σήμερα μπολσεβίκων. Ο
σύγχρονος εθνοαποδομητής έχει συγκεκριμένο όνομα και δεν είναι άλλος
απ' την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, στην "τούρτα" της οποίας δεν
είναι παρά ...κερασάκια οι γραφικοί θρησκεπώνυμοι "οικουμενιστές" και
κομμουνιστεπώνυμοι "διεθνιστές" της συμφοράς.
Η ανάλωση λοιπόν της δυναμικής του Κινήματος στην άντληση "ιστορικών"
επιχειρημάτων αντιμετώπισης αυτών των εξίσου "ιστορικών" πτωμάτων, δεν
είναι παρά η παγίδα όπου προσπαθεί να μας ρίξει το κυρίαρχο σύστημα,
αποσκοπώντας στην εκτόνωση της δυναμικής μας. Στην τακτική, εν
προκειμένω, αυτού του πολέμου, απέναντι σ' αυτά τα πτώματα οφείλουμε
απλώς να παραμείνουμε, αποκρούοντες τις άνευρες επιθέσεις τους με απλή
προσήλωση στην ιδεολογική "θέση" μας, η δε "αντίθεση", μεταφρασμένη
σε κινητήρια επιθετική δύναμη πρέπει να έχει ως κύριο στόχο τον
καπιταλισμό, το αφύσικο εκείνο παράγωγο της ηθικο-υλιστικής
"πνευματικής" διαστροφής και τ' αμετάβλητα χαρακτηριστικά του: την
κανιβαλική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την καταστροφή της ιερής
φύσης στο "βωμό" της παραγωγής άχρηστων σκουπιδιών, την ερήμωση της
υπαίθρου και τη δημιουργία τερατουπόλεων-φυλακών για πειθήνιες μάζες,
τον ευτελισμό του πολιτισμού, του αθλητισμού μη εξαιρουμένου, σε
υπαγόμενο στο "νόμο" της προσφοράς και τη ζήτησης "προϊόν", την άμβλυνση
της κριτικής σκέψης των ανθρώπων μέσα από την αντικατάσταση της
παιδείας με τη χρησιμοθηρική "εκπαίδευση"-θεραπαινίδα του άκρατου
χρηματοοικονομισμού...
Κι' αν "κινδυνεύουμε" να μας πουν..."αριστερούς" οι πατριδοκάπηλοι σαλτιμπάγκοι της "δεξιάς", ας κάνουν ό,τι νομίζουν...
ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ