H εορτή των Ενόπλων Δυνάμεων, (21 Νοεμβρίου) ή όπως παλαιότερα
εορταζόταν ως «Ημέρα της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων», φυσικά δεν είναι
καμιά γιορτή για τους κίναιδους, κανένας μύθος του πολυτεχνείου, καμία
μνήμη του «ολοκαυτώματος», για να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου τα μέσα του
μαζικού εκμαυλισμού. Θα περάσει και αυτή μέσα στη «μούγκα» του
αντεθνικού αντισυνταγματικού τόξου, το οποίο εδώ και χρόνια φρόντισε να
αλλάξει την ημερομηνία και την ονομασία της. Λογικά το άλλαξαν, αφού και
μόνο η λέξη «αρετή» στους απατεώνες και ψεύτες που μας κυβερνούν,
προκαλεί αλλεργικό σοκ.
«Αρετή» καλείται το σύνολον των σωματικών, πνευματικών και ψυχικών
προσόντων που εκφραζόμενα ομού αποβλέπουν και συντείνουν προς το καλόν
και το αγαθόν. Η αρετή σαν περιεχόμενο έχει να κάνει με το είδος των
ιδεών ή ιδεωδών που διαπνέουν το άτομο κα το καθοδηγούν, ώστε να είναι
ενάρετο και σύμφωνο προς κάποια ιδέα ή ιδεώδες από τα οποία διαπνέεται.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση της πολεμικής αρετής, είναι η ιδέα της
ατομικής – κοινωνικής – πολιτικής – ελευθερίας και ανεξαρτησίας που
δημιουργεί την πολεμική αρετή στο άτομο και τον λαό. Η επιβίωση
του Έθνους των Ελλήνων επί χιλιετίες οφείλεται στην καλλιεργηθείσα
Εθνική Πολεμική Αρετή, που επέζησε μέχρι των ημερών μας.
Οι Έλληνες ουδέποτε υπήρξαν φιλοπόλεμοι. Απεναντίας υπήρξαν πάντα
φιλειρηνικοί και η πρώτη στην ιστορία τους καταδίκη του πολέμου
απαντάται στο αρχαιότερο κείμενο της Ελληνικής γραμματείας, στην Ιλιάδα
του Ομήρου: «αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος εστίν εκείνος ός πολέμου έραται (Ραψωδία Ι, 63-64)».
Πάντοτε οι Έλληνες προτιμούσαν την ειρήνη από τον πόλεμο. Όμως όταν
ετίθετο το δίλημμα ειρήνη εν δουλεία ή πόλεμος για την ελευθερία
προτιμούσαν τον πόλεμο, γιατί πίστευαν πως η ελευθερία ήταν αγαθό
υπέρτερο της ειρήνης.
Η γεωστρατηγική θέσις της Ελλάδας είχε ως μοιραίο επακόλουθο να
αντιμετωπίζει διαρκώς κινδύνους πολέμου και να αποδύεται συνεχώς σε
αγώνες για την προάσπιση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας της, χωρίς να
φείδεται κόπων και θυσιών. Η διατήρηση της ύπαρξής της κατά την διαδρομή
της ιστορίας μέχρι σήμερα οφείλεται στην πολεμική αρετή των Ελλήνων,
που είχε πάντα πνευματικό και ηθικό περιεχόμενο και δεν ήταν μία απλή
έκφραση πολεμικότητας με σκοπό την αρπαγή ξένων εδαφών ή αγαθών, όπως
γινόταν από άλλους λαούς.
Οι έννοιες πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια ήσαν αυτές που έδιναν το
πνευματικό και ηθικό περιεχόμενο στην πολεμική αρετή των Ελλήνων. Υπέρ
βωμών και εστιών εμάχοντο ανέκαθεν οι Πανέλληνες. Οι βωμοί (θρησκεία)
και οι εστίες (τόπος και οικογένεια) ήσαν τα ιερά που υπερασπίζονταν.
Η πολεμική αρετή των Ελλήνων, έθετε την πατρίδα και τους θεσμούς της
υπεράνω όλων και παρέμεινε αναλλοίωτος από τα βάθη των αιώνων έως
σήμερον. Είχε δε ως συνέπεια την αδιάσπαστη συνέχεια του Ελληνικού
έθνους σε μια μεγαλειώδη διαδρομή, της οποίας η αρχή χάνεται μέσα στην
αχλύ των προϊστορικών μύθων. Εξέφραζε την σταθερή απόφαση των Ελλήνων
του να ζήσουν ελεύθεροι προασπιζόμενοι τις υψηλές αξίες του ασύγκριτου
πνευματικού των πολιτισμού.
Σήμερα, μέσα στον ορυμαγδό των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων, που τα
ιδανικά και το ήθος των Συναγωνιστών φαίνεται να συντρίβουν το σάπιο
καθεστώς των απάτριδων κλεπτοκρατών, αισθάνομαι την ανάγκη να
επιχειρήσω μια επιγραμματική ιστορική αναδρομή των Ενόπλων Δυνάμεων του
Ελληνικού Έθνους από τα βάθη της ιστορίας μέχρι σήμερα. Δεν είμαι
ιστορικός και θεωρήστε τη γραφή των λίγων παρακάτω γραμμών, σαν να
αποθέτω ένα ταπεινό λουλούδι στην αθάνατη Ελληνική γη, το αιώνιο μνημείο
εκατομμυρίων ηρώων που θυσιάσθηκαν για την Ελευθερία και τα υψηλά
ιδανικά του Έθνους. Αισθάνομαι ιερό καθήκον, να τιμήσω όλους τους ήρωες
που αγωνίσθηκαν και θυσιάσθηκαν για το μεγαλείο του Έθνους μας. Όλους
αυτούς που προσθέτουν ανά τους αιώνες νέα τρόπαια πάνω στις δάφνες, που
μοιάζουν αμάραντες από τον καιρό του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών.
Από τους προϊστορικούς χρόνους οι συνεχείς αγώνες των Ελλήνων
εναντίον επιδρομέων, τους ανάγκασαν να συγκροτήσουν μεγάλα στρατιωτικά
σώματα. Ο Τρωϊκός πόλεμος (Μυκηναϊκή περίοδος) καταμαρτυρεί την
δημιουργία και συντήρηση πολυάριθμου αξιόμαχου στρατού για μεγάλο
χρονικό διάστημα, ο οποίος αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από
επιστρατευμένους ελεύθερους πολίτες.
Κατά τους ιστορικούς χρόνους και από τις αρχές του 7ου
π.Χ. αιώνα οι πόλεις – κράτη του Ελληνικού χώρου, έχουν συνειδητοποιήσει
την ανάγκη δημιουργίας στρατών και μάλιστα καλά εκπαιδευμένων. Ο
περιώνυμος Νομοθέτης της Σπάρτης Λυκούργος, συμπεριέλαβε στους νόμους
και την υποχρεωτική, μακρόχρονη θητεία με συνεχή στρατιωτική εκπαίδευση.
Την στρατιωτική εκπαίδευση μάλιστα, ο Λυκούργος φρόντισε να διαφυλάξει
σαν μεγάλη κατάκτηση των Λακεδαιμονίων: «… επί τους αυτούς, ω Λάκωνες μη στρατεύετε πολλάκις ίνα μη πολεμείν τους εναντίους διδάσκοιτε …»
(Πολυαίνου ‘’Στρατηγήματα’’). Φυσικά είναι βέβαιο ότι και οι λοιπές
πόλεις διέθεταν στρατούς κατά το μάλλον ή ήττον από πολίτες πολεμιστές,
όπως μαρτυρούν οι πόλεμοι Αθηναίων – Μεγαρέων, Μεσσηνιακοί (665-628
π.Χ.), Αθηναίων – Λακεδαιμονίων (Κόδρος) κλπ.
Κατά τους Κλασσικούς χρόνους κοινό χαρακτηριστικό ήταν, ότι το στράτευμα είχε ως ραχοκοκαλιά την οπλιτική φάλαγγα
που αποτελείτο από ελεύθερους πολίτες – πολεμιστές (κληρωτούς), ενώ
συμπεριλάμβαναν και αρκετούς μισθοφόρους αλλά και δούλους (ψιλοί). Οι
ευρωπαϊκές γλώσσες διαθέτουν πληθώρα Ελληνικών λέξεων, απόδειξη της
προσφοράς των αρχαίων Ελλήνων στην διαμόρφωση του σύγχρονου πολιτισμού. Ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις βρίσκεται και ο όρος «Φάλαγγα».
Η τελευταία κατά την αρχαιότητα σηματοδότησε μια καθοριστική μεταβολή
στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία και στον τρόπο διεξαγωγής του
πολέμου. Η οπλιτική φάλαγγα κυριάρχησε στην Ελληνική πολεμική τακτική
για τέσσερις περίπου αιώνες. Χάρη σε αυτή οι Έλληνες κατόρθωσαν να
υπερασπιστούν την ελευθερία τους έναντι των Περσών στον Μαραθώνα, στις
Θερμοπύλες και στις Πλαταιές και να δημιουργήσουν μια νέα αντίληψη για
τη συμμετοχή του μέσου ανθρώπου στην διοίκηση της πολιτείας. Η
χρησιμοποίηση της οπλιτικής φάλαγγας κατά τον 8ο π.Χ. αιώνα
ονομάστηκε εύστοχα από κάποιους Ιστορικούς «Οπλιτική Επανάσταση», μια
επανάσταση της οποίας τις συνέπειες για την ιστορία του ανθρώπινου
πολιτισμού βιώνουμε μέχρι σήμερα.
Όλες οι Ελληνικές πόλεις στήριζαν την στρατιωτική τους δύναμη στην
άρτια εκπαίδευση των στρατιωτών καθώς και στους χαρισματικούς ηγέτες
τους. Θα μπορούσαμε απλοϊκά να πούμε ότι στηριζόντουσαν στην ποιότητα
και όχι στην ποσότητα. Οι νόμοι για την υποχρεωτική θητεία ήταν απλοί
αλλά και αυστηροί. Απλά όποιος αρνείτο την στράτευση δεν είχε θέση στην
πόλη – κράτος, ή υποχρεωνόταν να φοράει γυναικεία ρούχα (Νομοθεσία
Χάρωνος στην Σικελία, Θηβαϊκή Νομοθεσία κλπ). Άλλωστε ο
Πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων ήταν τόσο υψηλός που δεν υπήρχε η ανάγκη
να προβλεφθεί από την νομοθεσία η εκτέλεση στο ακέραιο του χρέους των
πολιτών προς την Πατρίδα.
Ας αφήσουμε τον ‘’Θείο’’ Σωκράτη
επιγραμματικά να συνοψίσει το μέγιστο νόημα που είχε η θητεία στην
Ελλάδα των κλασικών χρόνων: «Μητρός τε και Πατρός και των άλλων
προγόνων απάντων, τιμιώτερον εστίν Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον
και εν μείζονι μοίρα, και παρά Θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν
έχουσιν.» Οι προγονοί μας λοιπόν είχαν συνειδητοποιήσει ότι για να
καταφέρουν να φτιάχνουν Παρθενώνες, έπρεπε πρώτα να είναι ικανοί να
δοξασθούν σε Μαραθώνες και Θερμοπύλες. Στο αξιόμαχο εκείνων των
Ελληνικών στρατευμάτων συνετέλεσαν πολλοί παράγοντες αλλά κυρίως:
- Το υψηλό φρόνημα.
- Οι χαρισματικοί ηγέτες (Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Λεωνίδας, Παυσανίας, Επαμεινώνδας, Κίμων και τόσοι άλλοι).
- Η άρτια εκπαίδευση.
- Οι ικανότατοι αξιωματικοί.
- Ο μητρικός εναγκαλισμός και η αγάπη με την οποία περιέβαλε όλος ο λαός τον στρατό του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στρατοκρατική Σπάρτη, η οποία για
300 και πλέον χρόνια δημιούργησε από τα παιδιά της, έναν στρατό άρτια
εκπαιδευμένο και οργανωμένο, ώστε δικαίως απετέλεσε την φοβερότερη
πολεμική μηχανή της εποχής της. Το τίμημα για τους Λακεδαιμόνιους μια
μακρόχρονη θητεία, από την ηλικία των 18 έως και των 60 ετών βρίσκονταν
σε κατάσταση επιστρατεύσεως. Σε αντίθεση με τους άλλους Έλληνες οι
Σπαρτιάτες ήταν πρώτα στρατιώτες και μετά πολίτες. Από τα μέσα του 5ου
π.Χ. αιώνα οι Σπαρτιάτες ήταν υποχρεωμένοι να εντάξουν στις
στρατιωτικές δυνάμεις τους περίοικους και είλωτες αλλά μόνο σε
βοηθητικές υπηρεσίες, εξαιτίας του ολιγάριθμου των γνησίων Σπαρτιατών
(συχνοί πόλεμοι και διότι Σπαρτιάτης θεωρείτο μόνο όποιος ήταν
γεννημένος στη Σπάρτη από τους δύο γονείς Σπαρτιάτες και ήταν
εκπαιδευμένος κατά τα ειωθότα της Σπάρτης).
Στην Αθήνα υπόχρεοι σε θητεία ήταν οι άρρενες πολίτες από τους
οποίους εξαιρούνται οι κρατικοί υπάλληλοι και οι βουλευτές που
θεωρούνταν πολίτες απαραίτητοι για την λειτουργία της πόλης. Η
Στρατολόγηση στην Αρχαία Αθήνα γινόταν σε 42 κλάσεις ηλικιών από τα 18
έτη έως τα 60 έτη του ανδρός. Από όλα αυτά τα χρόνια μόνο τα δύο πρώτα
υπηρετούσαν σε καιρό ειρήνης. Οι «μέτοικοι» στρατεύονταν και αυτοί αλλά
συνήθως τους χρησιμοποιούσαν μόνο για την περιοχή της Αττικής. Κάθε
χρόνο πραγματοποιούνταν η στρατολογία των νέων της Αττικής, οι οποίοι
υπηρετούσαν σε ομάδες κατά φυλή υπό την εποπτεία του «σωφρονιστικού» που
εκλεγόταν από αυτή. Η βασική στρατιωτική εκπαίδευση περιελάμβανε την
εξάσκηση στην χρήση όπλων και στρατιωτικά γυμνάσια. Η έκταση της
επιστράτευσης ποίκιλε ανάλογα με τις ανάγκες. Μπορούσε δηλαδή να είναι
γενική «πανδημεί» «πανστρατιά» ή μερική «εκ καταλόγου». Υπήρχε επίσης η
δυνατότητα να στρατευτούν είτε τμήματα μόνο από τις φυλές «στρατειαί εν
μέρει».
Παρόμοια θητεία και στρατιωτική εκπαίδευση έχουν και οι λοιπές
Ελληνικές πόλεις της κλασσικής αρχαιότητος όπως η Θήβα, η Κόρινθος, το
Άργος κλπ. Ιδιαίτερης μνείας αξίζει η στρατιωτική οργάνωση της Θήβας.
Στον συνετό Πελοπίδα οφείλετε η άρτια οργάνωση του Θηβαϊκού στρατού και
κυρίως του (προϋπάρξαντος) Ιερού λόχου, ο οποίος αποτελείτο από 300
ευγενείς, καλογυμνασμένους, βαρέως οπλισμένους οπλίτες, οι οποίοι
διέθεταν στο έπακρο το πνεύμα της συναδελφοσύνης παράλληλα με αυτό του
επαγγελματισμού. Η εκπαίδευση του Θηβαϊκού στρατού έγινε στα πεδία των
μαχών, στην προσπάθεια τους να απελευθερωθούν κατ’ αρχάς από την Σπάρτη,
στην συνέχεια δε να κυριαρχήσουν επί των άλλων Ελληνικών πόλεων.
Απεδείχθησαν δε άριστοι μαθητές των καλύτερων εκπαιδευτών αφού
κατάφεραν, και χάρη στη στρατηγική ιδιοφυία του Επαμεινώνδα να νικήσουν
για πρώτη φορά τους Σπαρτιάτες σε μάχη εκ παρατάξεως (Λεύκτρα). Το
στρατολογικό τους σύστημα κατά την περίοδο της ηγεμονίας τους ήταν απλό
και συμπυκνώνονταν στο περίφημο εκείνο ομηρικό «Εις οιωνός άριστος
αμύνεσθαι περί πάτρης», που ανέκραξε ο Επαμεινώνδας βλέποντας τον
Κλεόμβροτο αιφνιδιαστικά να στρατοπεδεύσει στα Λεύκτρα, μέσα στον
Βοιωτικό κάμπο, έξω από την Θήβα. Άλλωστε η Θήβα συνέβαλλε τα μέγιστα
στην συγκρότηση του παντοδύναμου (μετ’ ολίγα έτη) Μακεδονικού στρατού,
καθώς ο Φίλιππος, φύση ανήσυχος, ευφυής και διψασμένος για μάθηση, ενώ
διέμενε σαν όμηρος στη Θήβα, επηρεάσθηκε και διδάχθηκε πολλά από τον
Θηβαϊκό στρατό.
Στην Μακεδονία οι πολίτες πύκνωναν τις τάξεις του στρατού σε
περίπτωση πολέμου. Όπως και στις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις, το κράτος
δεν συνήθιζε να εφοδιάζει με όπλα τους πολίτες του, αλλά ανάλογα με τις
οικονομικές τους δυνατότητες όφειλαν να μεριμνήσουν για τον εξοπλισμό
και τα όπλα τους. Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα το ιππικό να
συγκροτείται πάντα από πλούσιους, (ευγενείς – γαιοκτήμονες κλπ) και
οπλίτες να γίνονται άνδρες που είχαν κάποια μικρότερη περιουσία. Έτσι ο
Μακεδονικός στρατός αποτελείτο από τους:
- ‘’Εταίρους’’ (όρος γνωστός από τα ομηρικά έπη και τις μυκηναϊκές Ελληνικές κοινωνίες) οι οποίοι ήταν επιστρατευμένοι ευγενείς ως ιππείς.
- ‘’Πεζέταιρους’’ που υπηρετούσαν στο βαρύ πεζικό και ήσαν Ελεύθεροι Μακεδόνες χωρικοί. Η ονομασία ‘’πεζ–εταίροι’’ (πεζοί και εταίροι) ήταν τιμητικός τίτλος αφού δήλωνε ισότητα των χωρικών με τους ευγενείς ιππείς Εταίρους. Και οι δύο αυτές τάξεις ήταν μέλη της συνέλευσης των στρατεύσιμων. Αυτή η συνέλευση αναφέρεται ως ‘’Μακεδονική’’ και η γνώμη της ήταν ουσιαστικά η μόνη που βάρυνε στις λήψεις των αποφάσεων από τους απόλυτους άρχοντες – Μακεδόνες Βασιλείς. Παρατηρούμε δηλαδή και εδώ ότι η θητεία ήταν αυτή που ‘’απάλυνε’’ την απόλυτη μοναρχία και της προσέδιδε μία δημοκρατική χροιά.
Τα χρόνια προ και κατά την βασιλεία του Φιλίππου, οι πεζέταιροι αναφέρονται κυρίως ως Βασιλική φρουρά «Εκ πάντων των Μακεδόνων επίλεκτοι οι μέγιστοι και ισχυρότατοι εδορυφόρουν τον Βασιλέα πεζέταιροι καλούμενοι»
(Θεόπομπος). Οι Εταίροι ως σχετικά ολίγοι στην αρχή εμάχοντο κάτω από
την προσωπική καθοδήγηση του Βασιλιά, αποτελώντας έτσι το επίλεκτο
ιππικό της βασιλικής φρουράς Ο Μακεδονικός Στρατός, αναδιοργανώθηκε από
τον Φίλιππο και έγινε ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Επιστρατεύθηκε μεγάλος
αριθμός στρατιωτών και χώρισε το κράτος του σε μεγάλες στρατολογικές
περιφέρειες που αντιστοιχούσαν στις περιοχές των φυλών (τα πρώτα
στρατολογικά γραφεία). Το μεγάλο πλεονέκτημα του Μακεδονικού Στρατού
ήταν, ότι διακρίνονταν από τις αρετές ενός Εθνικού Στρατού, σε αντίθεση
με τους υπόλοιπους Στρατούς των άλλων Ελληνικών Πόλεων κρατών (της
περιόδου) που επιστρατεύονταν και ενεργοποιούνταν κυρίως μόνο σε
περίπτωση πολέμου και διακρίνονταν για το μισθοφορικό τους χαρακτήρα.
Επίσης από την εποχή του Φιλίππου είχε συγκροτηθεί το Μακεδονικό ελαφρύ
πεζικό από πελταστές, τοξότες, σφενδονιστές κλπ οι οποίοι προήρχοντο από
φτωχούς χωρικούς ή απελευθερωμένους δούλους. Την εποχή όμως του Μ.
Αλεξάνδρου ο όρος ‘’πεζέταιροι’’ είχε την έννοια του επιστρατευμένου
βαρέως πεζικού, ενώ το επίλεκτο σώμα των πεζών φρουρών του βασιλέως
καλούνταν υπασπιστές.
Οι κοσμοκράτορες Έλληνες των Ελληνιστικών χρόνων σχημάτιζαν στρατούς,
κατ’ εξοχήν μισθοφορικούς (με μισθοφόρους απ’ όλες τις φυλές του τότε
γνωστού κόσμου από Γαλάτες μέχρι Νουμίδες και Ινδούς). Οι αξιωματικοί
όμως ήταν αποκλειστικά Έλληνες. Οι στρατοί ήταν για την εποχή τους,
τεράστιοι σε όγκο και πολεμικά μέσα (Πολεμικοί ελέφαντες, άρματα κλπ)
και διέθεταν ικανότατους ηγέτες (Δημήτριος ο Πολιορκητής, Φιλοποίμην,
Κάσσανδρος, Σέλευκος, Αντίγονος, Ευμένης, Λυσίμαχος, Αγαθοκλής,
Αντίοχος, Πύρρος κλπ). Δυστυχώς όμως μάχονταν και αλληλοσπαράζονταν
αναμεταξύ τους. Μοναδική ίσως εξαίρεση στον κανόνα ήταν οι στρατοί του
Αγαθοκλή και του Πύρρου. Ο Αγαθοκλής κατόρθωσε με μικρό αλλά
αποφασισμένο στρατό (305 π.Χ.) να εκδιώξει τους Καρχηδόνιους από τις
Συρακούσες και την Σικελία γενικότερα.
Στους Βυζαντινούς χρόνους αρχικά εφαρμόστηκε το μισθοφορικό σύστημα
στράτευσης. Πολύ γρήγορα όμως (όσο η Αυτοκρατορία γινόταν περισσότερο
Ελληνική) διαπιστώθηκε η αδυναμία συγκρότησης ισχυρού (εθνικού) στρατού
με βάση αυτό το σύστημα και έτσι γρήγορα εγκαταλείφθηκε. Ο Ηράκλειτος (
610-641) ήταν εκείνος που καθιέρωσε την στρατιωτική θητεία των υπηκόων
και μείωσε δραστικά τον αριθμό των μισθοφόρων. Ο σημαντικότερος θεσμός
της περιόδου, παράλληλα με την υποχρεωτική θητεία, ήταν ο θεσμός των
‘’Ακριτών’’, δηλαδή των μόνιμα επιστρατευμένων κατοίκων των παραμεθορίων
περιοχών (κυρίως της Μ. Ασίας), που τους είχε ανατεθεί η αντιμετώπιση
των εισβολέων. Οι Ακρίτες και ο εθνικός στρατός έπρεπε να δύνανται να
συντηρήσουν τον οπλισμό τους γι’ αυτό και οι πλέον εύποροι στελέχωναν το
ιππικό, το επίλεκτο τμήμα του οποίου αποτελούσαν οι ‘’Κατάφρακτοι‘’.
Βαρύ ιππικό, ανίκητο στο πεδίο της μάχης, το οποίο ούτε στο
‘’Ματζικέρτ’’ (1071) ηττήθηκε αλλά δυστυχώς εξ αιτίας των ερίδων δεν
συμμετείχε στην μάχη. Από το 1030 όμως, η παρακμάζουσα Αυτοκρατορία
κατέφυγε πάλι στους μισθοφόρους, με αποτέλεσμα την εξασθένηση της
δύναμης των Βυζαντινών Στρατευμάτων καθώς έλλειπε από αυτά η εθνική
συνείδηση και η ηθική δύναμη για αγώνα κατά των επιδρομέων. Καταστροφικό
αποτέλεσμα του μισθοφορικού συστήματος ήταν η σχεδόν παντελής διάλυση
του Βυζαντινού Στρατού, μία από τις κύριες αιτίες για την πτώση της
Βασιλεύουσας.
Όσον αφορά το ναυτικό, από τους πρώτους ιστορικούς χρόνους μέχρι και
το Βυζάντιο, τα πληρώματα των πλοίων ήταν επί το πλείστο δούλοι ή πολύ
φτωχοί πολίτες. Αλλά οι αξιωματικοί προέρχονταν από πλούσιες
οικογένειες, οι οποίες άλλωστε ήταν οι χορηγοί στην κατασκευή και
συντήρηση των πλοίων.
Κατά την τουρκοκρατία, δεν μπορεί να γίνει λόγος για Εθνικό στρατό
καθώς στον Ελλαδικό χώρο υπήρχαν μόνο άτακτα στρατιωτικά σώματα οι
Κλέφτες και Αρματολοί (ιδιαίτερα την Β΄ περίοδο), που προκαλούσαν
δολιοφθορές στον κατακτητή. Η επάνδρωσή τους γινόταν μόνο εθελοντικά από
τους υπόδουλους Έλληνες.
Την περίοδο της Παλιγγενεσίας ο κύριος όγκος του στρατού είναι
εθελοντικός και μάλλον άτακτος. Πρώτος ο Δ. Υψηλάντης με τον Γάλλο Τχη
‘’PALESSA’’, στις 8 Ιουνίου 1821, δημιουργεί στην Καλαμάτα το πρώτο σώμα
τακτικού στρατού αποτελούμενο από τρεις λόχους Πεζικού και έναν ελαφρού
Πυροβολικού. Τον Απρίλιο του 1822 εκδίδεται ο Νόμος «Περί Οργανώσεως
Ατάκτων εις Τακτικόν Στρατόν». Η εφαρμογή του νόμου και όλες οι παραπάνω
προσπάθειες απέτυχαν, καθώς οι Έλληνες τότε δεν είχαν εθισθεί στην ιδέα
της υποχρεωτικής θητείας, ενώ αντιθέτως έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια
προς τα άτακτα στρατιωτικά σώματα. Τυπικά το πρώτο νομοθέτημα περί
συγκροτήσεως Ενόπλων Δυνάμεων στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία εκδίδεται
τον Μάϊο του 1825. Βάση αυτού του νόμου, προβλεπόταν η απογραφή όλων των
αρρένων ηλικίας από 18 έως 30 ετών. Στη συνέχεια ανά εκατό άτομα
κληρωνόταν ένας άνδρας ο οποίος κατατασσόταν στον στρατό. Καθιερώθηκε
δηλαδή η ‘’στρατολόγηση δια κλήρου’’. Το σύστημα αυτό δεν απέδωσε τα
αναμενόμενα, αλλά κληροδότησε μέχρι τις μέρες μας τον όρο ‘’κληρωτός’’.
Πάντως, χάρις στους απροσκύνητους Έλληνες (Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη κ.α.)
οι άτακτες Ένοπλες Δυνάμεις της εποχής, έστω και μη οργανωμένες, είναι
αυτές που κατάφεραν να νικήσουν μια οθωμανική αυτοκρατορία και να
ελευθερώσουν τα πρώτα Ελληνικά εδάφη. Ίσως η απελευθέρωση να ήταν με την
καθολική σημασία του όρου, αν δεν επενέβαιναν οι πολιτικοί και οι
«μεγάλοι μας προστάτες». Ας θυμηθούμε τα τόσο επίκαιρα λόγια του
Αναστάσιου Πολυζωίδη στη δίκη του Κολοκοτρώνη:
«Κάθε έννοια ελευθερίας, κάθε έννοια λογικής, κάθε έννοια
δικαιοσύνης κατελύθει προκειμένου να εξυπηρετηθούν ξένα προς το Έθνος
συμφέροντα».
Ο ικανότατος Κυβερνήτης Καποδίστριας έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στη
συγκρότηση ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων. Ίδρυσε τη Στρατιωτική Σχολή
Ευελπίδων και καθιέρωσε την υποχρεωτική θητεία. Με εγκύκλιο στους
Δημογέροντες δίδει οδηγίες για την εφαρμογή του προαναφερθέντος νόμου
(κληρωτοί). Ουσιαστικά πάντως μέχρι το 1878 ίσχυσε κυρίως το εθελοντικό
σύστημα με μερικώς (δια κλήρου) υποχρεωτική θητεία που ήταν τριετής με
τριετή εφεδρική υποχρέωση. Πρώτη φορά σύστημα καθολικής, υποχρεωτικής
θητείας προέβλεπε νόμος του 1878 που ίσχυσε μέχρι το 1915. Καθιερώνονται
τα ‘’Μητρώα Αρρένων’’ και συγκροτούνται οι πρόδρομοι των σημερινών
‘’Στρατολογικών Γραφείων’’ που τότε καλούνται ‘’στρατολογικές
Επιτροπές’’. Η διάρκεια της θητείας αυτής της περιόδου ήταν δύο έτη και
της εφεδρικής υποχρέωσης 18 μήνες. Οι Ένοπλες Δυνάμεις αυτής της
περιόδου, διπλασίασαν την Ελλάδα και ελευθέρωσαν τα σκλαβωμένα αδέλφια
μας της Μακεδονίας, της Ηπείρου, των νησιών του Αιγαίου και της
Κρήτης.
Το 1914 εκδίδεται νόμος που αποτελεί θεμέλιο των στρατολογικών
νομοθετημάτων που ισχύουν μέχρι σήμερα. Με αυτόν καταργείται οριστικά η
‘’δια κλήρου’’ στρατολόγηση και καθιερώνεται τριετής θητεία για το
ιππικό και για το έφιππο πυροβολικό, ενώ είναι διετής για τα υπόλοιπα
σώματα. Με μικρές διαφοροποιήσεις στην διάρκεια της θητείας υπηρετούσαν
οι κληρωτοί μας σχεδόν μέχρι σήμερα. Αυτοί οι έφεδροι με επικεφαλής τα
ικανά στελέχη του στρατού μας, είναι που έφθασαν έως τον Σαγγάριο, που
έγραψαν το έπος του «ΟΧΙ», που υπερασπίσθηκαν μέχρι ενός τα οχυρά της
γραμμής «ΜΕΤΑΞΑ», που δεν επέτρεψαν στους κουμουνιστοσυμμορίτες να
διαμελίσουν την Ελλάδα και να την παραδώσουν σιδηροδέσμια στις κάθε άλλο
παρά αγαθές ορέξεις του «πατερούλη’’ Στάλιν.
Τα «δημοκρατικά» καθεστώτα της 40ετίας, αμιλλώνται ποιο θα μειώσει
περισσότερο τη θητεία, (σήμερα είναι 9 μήνες για τον Στρατό ξηράς, 12
μήνες για το Π.Ν. και Π.Α.) αφού για γνώμονα δεν έχουν το αξιόμαχο των
ενόπλων δυνάμεων, αλλά μόνο την ψηφοθηρία για τις κομματικές τους
συμμορίες. Επίσης μέσα στα πλαίσια της καλύτερης αξιοποίησης των
σύγχρονων οπλικών συστημάτων, δίπλα στους κληρωτούς, υπηρετούν και
μόνιμα στελέχη, κυρίως ως βαθμοφόροι. Έτσι πρακτικά ο Στρατός μας είναι
μισθοφορικός και εθελοντικός.
Σήμερα οι Ένοπλες Δυνάμεις, ως μοναδικός υπερασπιστής των Εθνικών μας
συμφερόντων, είναι λογικό να αποτελούν ‘’κάρφο’’ στα μάτια όλων αυτών
των ανθελλήνων που εκτελώντας πίστα τις εντολές των διεθνών τοκογλύφων,
θέλουν με κάθε τρόπο να μειώσουν την ισχύ των Ένοπλων Δυνάμεων, όπως
«κατάφεραν» μέσα σε λίγα χρόνια να αποδομήσουν το κοινωνικό Κράτος
(παιδεία, υγεία κλπ). Τοποθετούν αστράτευτους υπουργούς Εθνικής Αμύνης,
με τελευταίο κερασάκι στην τούρτα, τον τέως «Κλουζώ» της Κατεχάκη.
Μειώνουν δραματικά τις αμοιβές των στρατιωτικών και τις διατιθέμενες
πιστώσεις. Κλείνουν τις Στρατιωτικές βιομηχανίες. Αφήνουν επίτηδες
υποστελεχώμενες τις Μονάδες πρώτης γραμμής, καθώς κατά παράβαση των
διαταγών που έχει εκδώσει η πολιτική & στρατιωτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ
και κυρίως καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου, τα «δικά μας παιδιά» υπηρετούν στις μοκέτες του Πενταγώνου ή σε μονάδες του λεκανοπεδίου. Εθνικοί ολετήρες καταλάβετέ το, σας λείπουν εκατομμύρια ψήφοι, οι μερικές εκατοντάδες που θα μαζέψετε, με τα τελευταία προεκλογικά ρουσφέτια, δεν σας σώνουν από το ορμητικό ποτάμι των Ελλήνων Εθνικιστών που θα παρασύρει όλα τα πολιτικά σκουπίδια.
Παρ’ όλα αυτά ακόμα και οι χαλκευμένες δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι οι
Έλληνες εμπιστεύονται τον Στρατό σε πολύ μεγάλο ποσοστό (80%) και
σίγουρα πολλαπλάσιο από το ποσοστό εμπιστοσύνης στα κόμματα της
κλεπτοκρατίας και στα τουρκοκάναλα. Άλλωστε οι περισσότεροι Έλληνες
έκαναν το καθήκον τους προς την Πατρίδα (σε αντίθεση με αρκετούς
αξιωματούχους της Κυβέρνησης και του κλεπτοκρατικού τόξου), όπως έκαναν
οι προγονοί τους από το λυκαυγές της Ιστορίας μέχρι σήμερα. Η
«δημοκρατία» σας είναι ‘’αλά καρτ’’, αφού στην Κλασσική Αθήνα που
γεννήθηκε η πραγματική Δημοκρατία, δεν είχαν καμία θέση (ούτε καν
τολμούσαν να εμφανισθούν στην «Αγορά») οι κίναιδοι (σήμερα απαραίτητη
«ιδιαιτερότητα» για να πάρεις εκπομπή στην τηλεόραση), οι πόρνες, οι
ξένοι (ακόμα και οι μετανάστες άλλων Ελληνικών πόλεων), οι γυναίκες, οι
αστράτευτοι (εμείς τους κάνουμε και Πρωθυπουργούς), οι δούλοι κλπ.
Να ξέρετε ότι, όταν το σαθρό οικοδόμημα του σάπιου καθεστώτος σας θα
σωριάζεται, μετά την ετυμηγορία του Λαού, το υπέροχο «Αβερώφειον
Μέγαρον» το παλαιό Διοικητήριο της σχολής Ευελπίδων θα είναι εκεί στο
Πεδίον του Άρεως. Πηγαίνετε Έλληνες να το δείτε, με την Ελληνική Σημαία
να κυματίζει αγέρωχη ‘’επί κοντού ηρτημένη’’, ενώ ως φρουροί άγρυπνοι
της σημαίας, βρίσκεται δεξιά μεν η φράσις: «Eις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης, και αριστερά δε: «Άρχεσθαι μαθών, άρχειν επιστήσει».
Παντού δε το μέγαρο είναι διακοσμημένο με τα αιώνια σύμβολα του
Ελληνισμού: 1) Το Γαμμάδιον ή Ιερά Τετρακτύς, το πανάρχαιο Ελληνικό
σύμβολο του Ήλιου, που συμβολίζει τη συνέχεια της Ελληνικής Φυλής, την
εξάπλωση του Ελληνικού γένους ακριβώς όπως οι ακτίνες του Φωτός. 2) Τον
Μαίανδρο, το Σύνθημα Ηρώων Πολεμιστών. Ο δεσμός που ενώνει ανθρώπους
εξυψώνοντας το πνεύμα, και το νου, την καρδιά και πολλαπλασιάζει το
σθένος και τη ρώμη, και που δύναται να νικήσει ακόμα και τους θεούς. Ναι
είναι αυτά που οι ημιμαθείς ανθέλληνες σκόπιμα και δόλια αποκαλούν
«σβάστικα» γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να προσάψουν στο πεντακάθαρο
Εθνικιστικό Λαϊκό Σύνδεσμο.
Οι οσφυοκάμπτες ανθέλληνες που μας κυβερνούν και τα αφεντικά τους
ξέρουν ότι κατοικούμε σε μια χώρα ‘’γωνιακό οικόπεδο’’, που ελέγχει μια
χερσαία και θαλάσσια έκταση όση η Γερμανία και Αυστρία μαζί. Μια χώρα με
πλούσιο υπέδαφος, (μόνο νοτίως της Κρήτης υπάρχουν 175 δις βαρέλια
πετρέλαιο, 1η σε παραγωγή νικελίου, λευκόλιθου, υδρομαγνήσιου, 2η σε μπετονίτη και βωξίτη κλπ) εύφορη γη (2η σε παραγωγή ελαιόλαδου, πρόβειου γάλακτος, 3η
σε ροδάκινα κλπ). Μια χώρα με ήπιο σχεδόν ιδανικό κλίμα, με
ποικιλότητα, σε κομβικό σημείο ως σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Μια χώρα 1η
σε εμπορική ναυτιλία, με αμέτρητα φυσικά λιμάνια και τόσα άλλα. Αυτή
θέλουν να ξεπουλήσουν όσο-όσο και με λύσσα προσπαθούν να εξουδετερώσουν
τις Ένοπλες Δυνάμεις και να πνίξουν την έσχατη γραμμή αμύνης του
Ελληνισμού: τον Λαϊκό Σύνδεσμο Χρυσή Αυγή. Νομίζουν ότι θα επικρατήσουν
επειδή έχουν οικονομικά παντοδύναμους προστάτες ή επειδή πάνε χέρι-χέρι
με την Μπολσεβίκα της Εκάλης; Βαυκαλίζονται, το Ελληνικό αίμα έχει καταγεγραμμένο στο γονότυπό του Θερμοπύλες και Σαλαμίνες, αρκεί μια μικρή σπίθα και όλα αλλάζουν. Τρέμουν την Νέμεση που θα έρθει όταν και εσύ Συνέλληνα υψώσεις
το ανάστημά σου στο «σύστημα», με το οποίο αγανακτείς καθημερινά, το
«σύστημα» που μας καταστρέφει ως Έθνος βιολογικά και ηθικά, και έρθεις
με τους Έλληνες Εθνικιστές
Πλανάσθε πλάνην οικτράν, κάθε Αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων είναι
εν δυνάμει ένας «Γρηγόρης Αυξεντίου», που ταρακούνησε συθέμελα την
Βρετανική Αυτοκρατορία. Δυστυχώς για σας , δεν καταφέρατε να κάμψετε
τους Έλληνες Εθνικιστές ούτε με σφαίρες ούτε με φυλακές. Οι Ένοπλες
δυνάμεις μας αψηφώντας τις διαταγές των διαφόρων «Πάγκαλων» υψώνουν
νοερά ή πραγματικά την Σημαία μας από την Λαδόξερα (Ζουράφα), περνώντας
από τα ηρωϊκά Ήμια, μέχρι την Στρογγύλη Μεγίστης και από τους Οθωνούς
μέχρι την Γαύδο. Οι πλειοψηφία των Στρατιωτικών μας αφουγκράζονται το
τρίξιμο των αλυσίδων που κρατούν σκλαβωμένα μεγάλα κομμάτια του
Ελληνισμού (Β. Ήπειρος, Μοναστήρι, Β. Κύπρος, Αν Ρωμυλία,
Κωνσταντινούπολη, Ιωνία). Οι παππούδες των ένστολων είπαν «ΟΧΙ» σε δύο
αυτοκρατορίες, οι πρόγονοί τους έφθασαν «εφ’ όπλου λόγχη» πέρα από τον
Σαγγάριο. Ίσως οι σημερινές Ένοπλες Δυνάμεις κάνουν πράξη την Εθνική μας ολοκλήρωση.
Παραμένω αισιόδοξη καθώς έχω στο μυαλό μου το παρακάτω στιχάκι από
αναθηματική μαρμάρινη πλάκα στην αρχαία Δήλο, όπου υπάρχει μια
αναρριχώμενη άμπελος που κατατρώγεται από έναν τράγο: «Τράγε ως τη ρίζα και αν με φας σταφύλι εγώ θα κάνω, για το κρασί που θα χυθεί στο σφάξιμο σου επάνω.»
ΟΡΘΑ ΤΑ ΛΑΒΑΡΑ ΚΙ Η ΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΜΕΝΕΙ
ΛΑΟΣ – ΣΤΡΑΤΟΣ – ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ