Βάσει του Ελληνικού τρόπου σκέψεως ο άνθρωπος διακατέχεται
από διάφορες πλάνες, μια εκ’ των οποίων είναι και η πλάνη του δυισμού
των αντιθέτων.Έχουν την αίσθηση ότι υπάρχουν ανεξάρτητα ζεύγη αντιθέτων δυνάμεων,αντιμαχόμενα άλληλα.
Μέσω της φιλοσοφίας όμως,αντιλαμβάνεται ότι τα αντίθετα «ΕΝΑΝΤΙΑ
ΤΑΥΤΑ» κατά τον σκοτεινό Εφέσιο φιλόσοφο Ηράκλειτο δεν είναι παρά
διαφοροποιήσεις μιας και της αυτής αρχής,κυρίως της ψυχολογικής
προδιαθέσεως,όπως αισιοδοξία-απαισιοδοξία,καλό-κακό.
Κατά τον παμέγιστο νού του Αριστοτέλους,όλα τα ζεύγη των αντιθέτων
προέρχονται από το βασικό ζεύγος υπερβολή-ελλειψις.Όταν ο νούς
διαπιστώσει την ανυπαρξία,την μη ύπαρξη της αντιθέσεως,τότε υπερβαίνει
την αντίθεση και η συνείδησις κατακτά το μέτρο,λαμβάνουσα χώρα η τριάς
υπερβολή-έλλειψις-μέτρον.
Τις ανωτέρω θέσεις που εν τοις πράγμασι είναι μια κατάκτησις της συνειδήσεως,η διεστραμμένη μαρξιστική θεώρησις διέστρεψε για να δημιουργήσει την λεγομένη διαλεκτική της, φύσει και θέσει καθαρά ουτοπική.
Με την υπέρβαση της ψευδο-αντιθέσεως αισιοδοξία-απαισιοδοξία
επέρχεται η θέσις του εθνικισμού,αυτή της βελτιοδοξίας.Ο εθνικιστής
γνωρίζει-αντιλαμβάνεται ότι η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία
(διαφοροποιήσεις της αρχής της ψυχολογικής προδιαθέσεως) δεν ημπορούν να
αποτελούν φιλοσοφικές θέσεις,διότι δεν υφίσταται ουδεμιά γραμμική
πορεία του ανθρώπου,ώστε εις το πέρας της να επιτευχθεί μια ευτυχής ή
δυστυχής κατάστασις.
Κατά τον εθνικιστή ο άνθρωπος είναι ενεργεία και δυνάμει κύριος της μοίρας του. Η
κατάστασις των τεκταινομένων για τον εθνικιστή δεν είναι ούτε καλή ούτε
κακή (ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος),αλλά είναι αυτή που
είναι,εφόσον αυτός δια της ηρωικής ηθικής (οιονεί τρόπο ζωής και
συμπεριφοράς εμφορούμενος από εθνοπρεπή ιδανικά και αξίες,ανδρεία και
πολεμική αρετή,τιμή και ήθος) ,έχει υπερβεί την αντίθεσιν (καλού-κακού, αισιοδοξίας-απαισιοδοξιάς).
Ο εθνικιστής δεν νοεί καποιά νομοτελειακή επέλευση καλών ή
κακών,αλλά παρεμβαίνει ο ίδιος για να βελτιώσει τις καταστάσεις
επ’ωφελεία του έθνους,της εθνικολαϊκής κοινότητος. Κατά τον
εθνικιστή ο αισιόδοξος και ο απαισιόδοξος είναι άτομα παθητικά,έχοντα
μια ψυχολογική προδιάθεση να αντιλαμβάνονται τα τεκταινόμενα έτσι,αφού
αυτά εκ φύσεως όμως δεν είναι ούτε αίσια ούτε μη αίσια.
Η αισιοδοξία ταυτοποιείται με την ελπίδα,η απαισιοδοξία με τον
μεταφυσικό φόβο,καθότι σε λανθάνον φιλοσοφικό επίπεδο τόσο η αισιοδοξία
όσο και η απαισιοδοξία (ως επόψεις) είναι αρρήκτως συνδεδεμέναι με την
γραμμική αντίληψη-θεώρηση των τεκταινομένων όσο και με την προσκόλληση
εις την πλάνη του δυιδμού ενός υποκειμενικώς καλού ή κακού,αμφότεραι
όμως παθητικαί καταστάσεις έναντι των γεγονότων και της
ιστορίας.Αντιθέτως,η βελτιοδοξία χαρακτηρίζει άτομα ενεργητικά (η ενέργεια μου με κάνει να είμαι εθνικιστής-Ίων
Δραγούμης),παρεμβαίνοντα εις την ροήν των πραγμάτων-γεγονότων και
εμφορούμενα από απάθεια τόσο έναντι της ελπίδος όσο και του φόβου.
Έδω λαμβάνει χώρα το απόλυτο νόημα της ελευθερίας. Επ’αυτών δύο φράσεις δύο μεγάλων Ελλήνων:
ΔΗΜΩΝΑΞ ,Αθηναίος φιλόσοφος,ερωτηθείς πότε θα θεωρούσε ότι ήτο ελέυθερος απήντησε: “Όταν θα έχω απαλλαγεί των φόβων και των ελπίδων”.
Ομοέννοιος και η φράσις του Ν.Καζατζάκη: “Δεν ελπίζω σε τίποτε,δεν φοβάμαι τίποτα,είμαι ελεύθερος“.
Σ.Ζησόπουλος
Τ.Ο. Βορείων Προαστίων
Τ.Ο. Βορείων Προαστίων