Η 28η Οκτωβρίου αποτελεί για τους Έλληνες μια ημερομηνία με ξεχωριστή σημασία. Το
υπερήφανο ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά και το έπος του ’40 ξεδιπλώνει μέσα από
τις χρυσές του σελίδες το αιώνιο ελληνικό πνεύμα, που παρά τις όποιες
αντιξοότητες και τις προκλήσεις της εποχής συνεχίζει να αντιστέκεται, να
μάχεται, να μεγαλουργεί και να επικρατεί σε όλα τα πεδία της μάχης.
Ήταν η εποχή της φτώχειας και της επούλωσης των πληγών από μεγάλες
εθνικές καταστροφές, όμως ο ελληνικός λαός, με μοναδικό εφόδιο την πίστη
του σε ένα ανώτερο ιδανικό αποχαιρετούσε για το μέτωπο του πολέμου τα
οικεία του πρόσωπα με χαμόγελο και αισιοδοξία, γνωρίζοντας πως η
υπέρτατη «πρόκριση» γι’ αυτόν θα ήταν να ποτίσει το δέντρο της
ελευθερίας με το αίμα του.
Πόσο μακρινή, άραγε, και παράξενη μπορεί να φαντάζει αυτή η εποχή
σε εμάς, αν αναλογιστεί κανείς την ενδοτικότητα της σημερινής κυβέρνησης
που στο όνομα του ελληνικού λαού ξεπουλά αμαχητί τα συμφέροντα του με
αντάλλαγμα την παραμονή εξουσία; Ποια ιδανικά και τι οράματα μπορεί
να καλλιεργήσει ο σημερινός «ηγέτης» της χώρας στο λαό του, που και
αυτοί καλούνται να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής;
Κάθε ανάλυση ιδεολογικού ή ιστορικού χαρακτήρα ή οποιαδήποτε σύγκριση
του χθες με το σήμερα ωχριά μπροστά στον μηδενισμό των αξιών που
επέφερε η Αριστερά στην πατρίδα μας και στον τρόπο που αυτή
αντιλαμβάνεται έννοιες όπως ευθύνη, θυσία, αντίσταση. Ας πάρουμε μόνο
για παράδειγμα την πρόσφατη επίσκεψη του Ολάντ στην πατρίδα μας για να
εξάγουμε τα ανάλογα συμπεράσματα, συμπεράσματα χρήσιμα που αποδεικνύουν
πως τελικά οι Ήρωες αξίζει να τιμώνται μόνο από αυτούς που
μελέτησαν το δράμα τους, που κατανόησαν τη μεγαλοψυχία τους, που πόνεσαν
μαζί τους και την κακουχία τους την έκαναν δική τους κακουχία, που το
θάνατο τους τον έκαναν δικό τους θάνατο, που τη Νίκη τους, παρά το
ηρωικό τους τέλος, έμειναν αυτοί για να την χαρούν ολόψυχα.
Έμπροσθεν του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη το στρατιωτικό άγημα
αποδίδει τιμές στους πεσόντες, ο Γάλλος ομόλογος του κ. Τσίπρα σε στάση
προσοχής, αν και τίποτα δεν τον συνδέει με την ιστορία μας, δείχνει
τουλάχιστον να τη σέβεται, και, δίπλα του, ο Έλληνας πρωθυπουργός «χλιαρός» και με τα χέρια κοντά στις τσέπες δείχνει αδιάφορος και αμήχανος. Κατά
βάθος ο Τσίπρας μισεί τους Έλληνες στρατιώτες γιατί έκαναν πράξη όλα
όσα δε μπόρεσε να κάνει εκείνος. Μισεί την Ελλάδα, γιατί αυτή στις
δύσκολες στιγμές και τις κρίσεις της έβρισκε στήριγμα στους ανώνυμους
Ήρωες της, που ποτέ δε φοβήθηκαν κανέναν αντίπαλο, ανώτερο ή κατώτερο.
Αλλά και πάλι, αυτή η εικόνα έρχεται σε πλήρη αντιπαράθεση με τα
λεγόμενα του, όταν απευθυνόταν προς τον ελληνικό λαό τον Ιανουάριο του
2015 με αφορμή την κατάληψη της εξουσίας από την αριστερή κυβέρνηση του.
Τότε, πριν δώσει δείγματα γραφής, απαλλαγμένος από σύνδρομα της
εξουσίας και φοβίες έλεγε συγκινημένος: «Είμαστε σάρκα από τη σάρκα
του λαού. Ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού και
γι’ αυτό θα τον υπηρετήσουμε μέχρι τέλους. Είμαστε κάθε λέξη από το
Σύνταγμα αυτής της χώρας. Σε αυτό το Σύνταγμα ορκιστήκαμε, αυτό το
Σύνταγμα θα υπηρετήσουμε. Και θα το υπηρετήσουμε μέχρι τέλους,
δικαιώνοντας τα οράματα, τις αξίες, τους αγώνες, τις θυσίες του
ελληνικού λαού».
Λάθος και ψέμα! Η ιστορία αυτού του λαού, τα οράματα του, οι
αξίες του, οι θυσίες και το αίμα που έχυσε για την πατρίδα του, όλα αυτά
μαζί συμβολίζονται από ένα λιτό μνημείο έμπροσθεν της βουλής, το
μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη μπροστά στο οποίο προσήλθε χωρίς τον
παραμικρό σεβασμό, προσβάλλοντας όλα όσα αυτό αντιπροσωπεύει.
Οι μοναδικοί άξιοι να αποκαλούνται σάρκα από τη σάρκα του λαού και
να δικαιώσουν τα οράματα του είναι όσοι έκαναν θυσίες για αυτά. Οι
Έλληνες εθνικιστές, που σήμερα για το αμαρτωλό καθεστώς, αποτελούν το
απόλυτο κακό, με πίστη στους αγώνες και τις θυσίες των Ελλήνων τιμούν τη
σημερινή ημέρα και νοερά ευρισκόμενοι στο μνημείο του Αγνώστου
Στρατιώτη σε στάση προσοχής, με βαθύ σεβασμό και ευγνωμοσύνη, ανανεώνουν
την υπόσχεση τους να ακολουθήσουν τα βήματα των Ηρώων και να δώσουν τις
μάχες τους για την ελευθερία της πατρίδας μας.
Ματθαιόπουλος Αρτέμης