ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ"
Εξομολογητικά...
"Αυτή η χώρα πεθαίνει λόγω έλλειψης Ανδρών, όχι προγραμμάτων". - Corneliu Zelea Codreanu
Την Κυριακή το πρωί έπεσα στον πειρασμό. Ντράπηκα για τον εαυτό μου. Καταδέχτηκα να αγοράσω μια από τις πολλές συστημικές φυλλάδες που απλώνονται πολυτελείς με πηχυαίους τίτλους και με «σούπερ προσφορές» στα περίπτερα και στα πρακτορεία της χώρας. Βλέπετε, έχω αποφασίσει από καιρό να μην τους χαρίζω όχι μόνο τον οβολό μου (τουτέστιν το ευρώ μου), αλλά ούτε και το βλέμμα μου. Ήταν δελεαστική όμως, η προσφορά. Η «Μάχη των Θερμοπυλών» έλεγε. Στο ιλουστρασιόν έλος που ονομάζουν «ενημέρωση» έλαμπε κάτι που δεν έπρεπε να είναι εκεί. Ο ήρωας. Οι ήρωες. Οι Έλληνες ήρωες. Οι «τρελοί» Έλληνες ήρωες μιας άλλης εποχής. Αυτής που μισούν.
Κάτι με έχει πιάσει τούτον τον καιρό. Ψάχνω ήρωες. Ήρωες μιας άλλης εποχής. Πρόσωπα υπαρκτά, όχι μυθικά. Ήρωες γήινους, όχιsuper heroes αμερικανικής κοπιάς. Ήρωες με σάρκα και οστά. Ήρωες που γεννήθηκαν και πέθαναν, συνήθως στο πεδίο της μάχης. Άλλες φορές σε ένα κελί δολοφονημένοι. Και πολύ συχνάξεχασμένοι. Θέλω να διαβάσω για αυτούς. Να μάθω πως σκέφτονταν, πως δρούσαν. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένα «αντίδοτο» για τις πολλές θανατηφόρες «ιώσεις» που κουβαλάει αυτή η εποχή. Η εποχή της μιζέριας, του ατομισμού, του υλισμού, του συμβιβασμού, της διαφθοράς και της ψευτιάς. Κυρίως αυτής.
Είναι στιγμές τελευταία, που δεν έχω όρεξη να κάτσω να γράψω και να παρουσιάσω κάτι στον ΚΟ. Νιώθω, πώς να το πω, μια εσωτερική εξάντληση. Τι να παρουσιάσω; Τι να πω; Ποιο είναι το νέο; Όλα μοιάζουν ίδια, πανομοιότυπα, επαναλαμβανόμενα και πλήρως προβλεπόμενα. Τι θα προσθέσει άλλη μία «είδηση - σοκ»; Αφού ο κόσμος μοιάζει να τα έχει αποδεχτεί ΟΛΑ. Να τα έχει καταπιεί όλα. Και να χωράει κι άλλα ο άτιμος. Ένα ζαλισμένο κοπάδι που του έχουν μάθει τι να λέει, τι να μην λέει, τι να αισθάνεται, τι να μην αισθάνεται, με τι να «θυμώνει» και με τι να μη θυμώνει. Υποκείμενα ενός πειράματος που δείχνει ότι πέτυχε.
Πάρτε παράδειγμα αυτό που έγινε στην Γαλλία. Ήμουν σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Και άργησε κιόλας. Δεν χρειάζεται να είσαι «προφήτης». Δείτε ξανά προσεκτικά την ταινία «Τα Παιδιά των Ανθρώπων» και κυρίως την αρχή της και θα καταλάβετε. Αυτό το μέλλον ήθελαν. Αυτό το μέλλον ήρθε.
Κι όμως. Δεν πέρασε ούτε μήνας από την «σοκαριστική είδηση» και μοιάζει σαν να μην έγινε τίποτα. Η «ζωή» επανήλθε στους παλιούς γνώριμους ρυθμούς. Τα πρωτοσέλιδα δεν ασχολούνται με την ισλαμική τρομοκρατία. Ούτε με τους «ακραίους» μουσουλμάνους που βρίσκονται σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Και μάλιστα ως «ενσωματωμένοι» Ευρωπαίοι πολίτες. Ούτε αναρωτιούνται αν το πρόβλημα βρίσκεται τελικά, μέσα στην καρδιά της ίδιας της ισλαμικής θρησκείας. Δεν κάνουν συζητήσεις, αναλύσεις, προειδοποιήσεις. Το έχουν ρίξει στην αγαπολογία και στο τρία πουλάκι κάθονταν. Μια φυλλάδα από τις προαναφερόμενες, είχε άρθρο που παρουσίαζε τους «καλούς», «ειρηνικούς» και «χαμογελαστούς» μουσουλμάνους της Αθήνας και εξέδωσε μέχρι και βιβλίο για την «ισλαμοφοβία»!
Όλα αυτά στο βωμό της πολιτικής ορθότητας, για να χτυπηθούν λέει, τα «στερεότυπα» και να μην ενισχυθεί η «μισαλλοδοξία» και η «ρητορική μίσους». Και όλα αυτά όταν το αίμα των θυμάτων του Παρισιού δεν έχει στεγνώσει. Όταν οι αφιονισμένοι στρατιώτες του «προφήτη» (οι οποίοι αποδεδειγμένα είναι τίγκα στο μίσος και στην μισαλλοδοξία) υπόσχονται να ρεύσει κι άλλο αίμα «απίστων» στις αυλές της «ανεκτικής» Δύσης. Όσο για τον εκτός Δύσης κόσμο, (Ασία, Αφρική) έχουμε χάσει τον λογαριασμό (του αίματος). Και ποιος νοιάζεται άλλωστε;
Είναι όμως, η ίδια φυλλάδα και οι λοιποί κλώνοι της ελεγχόμενης «ενημέρωσης» που πριν κάποιο καιρό, και για μήνες (!) ούρλιαζαν με τεράστιους τίτλους για «αυγά φιδιών», για «τάγματα εφόδου», για «αποθήκες όπλων» και χίλια δυο τρομολαγνικά «ρεπορτάζ» με τα οποία τάιζαν (και συνεχίζουν να ταΐζουν) το πόπολο προκειμένου να κάθεται «ήσυχο». Και να αφήνει και ήσυχο το κλεπτοκρατικό μεταπολιτευτικό σύστημα.
Ο «εχθρός» τότε είχε συγκεκριμένο όνομα και πρόσωπο. Όσοι εκδήλων την στήριξή τους στον «εχθρό» ήταν πίθηκοι, δεν ήταν άνθρωποι. Εκεί τα «στερεότυπα» έπρεπε να παραμείνουν στην θέση τους. Και να ενισχυθούν. Η ρητορική μίσους και η μισαλλοδοξία δεν ήταν πλέον αποκρουστικές πρακτικές, αλλά έγιναν χρήσιμα όπλα στα χέρια των αγαπολόγων «ανεκτικών». Αυτός ο «εχθρός» βλέπετε, δεν είχε καλούς ειρηνικούς και χαμογελαστούς ακόλουθους. Όχι. Είχε μόνο κάτι τέρατα που διψούσαν για αίμα. Που δεν μιλούσαν, αλλά «προκαλούσαν». Που δεν είχαν λόγο να εκφέρουν, αλλά μόνο «παραλήρημα». Που έπρεπε να «τσακιστούν». Διότι βγήκαν να μας χαλάσουν την «ηρεμία» μας. Και το κυριότερο, απειλούσαν την «δημοκρατία» μας. «Νοικοκυραίοι» και «δημοκράτες» ξεσηκωθείτε! Εξουσιαστές και κομισάριοι αναλάβατε δράση! «Αντιεξουσιαστές» και μεγαλοκαναλάρχες συνδράμετε!
Ας γυρίσουμε στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε κώμα. Ή ακόμα χειρότερα, έχει παραδώσει πνεύμα. Εξαίρεση ίσως, κάποιες χώρες του πρώην «ανατολικού μπλοκ». Έχει και ο καιρός γυρίσματα. Στην ουσία, αυτό που λέμε «Δύση» αυτοκτονεί. Αν δεν έχει ήδη αυτοκτονήσει. Οι ειδήσεις που παρουσιάζονται στον ΚΟμοιάζουν με φωτογραφίες ενός πτώματος κατακρεουργημένου και σε αποσύνθεση. Αποκρουστικό θέαμα που δύσκολα το αντέχεις.
Και η καθ’ ημάς πραγματικότητα;
Παρατηρώ με απορία και με λύπη, ότι ορισμένοι έχουν μεγάλη ιδέα για τον ΣΗΜΕΡΙΝΟ ελληνικό λαό. Μοιάζουν να ζουν σε άλλες εποχές. Ή να εκπέμπουν σε άλλο μήκος κύματος. Δεν τους αντιλαμβάνομαι. Πιθανόν να είμαι εγώ αυτός που φταίει και που εκπέμπει σε άλλο μήκος κύματος. Εμείς, λένε, δεν ανήκουμε στην «Δύση». Εμείς είμαστε Έλληνες, δεν είμαστε γαλλάκια. Ούτε φυσικά, αμερικανάκια. Χαζοβιόληδες που τα τρώνε όλα. Εδώ δεν περνάνε αυτά. Εμείς δεν τα σηκώνουμε αυτά. Θα ξεσηκωθούμε, θα κάνουμε, θα δείξουμε και λοιπά.
Που αγαπητοί, διαφέρει ο σύγχρονος Έλληνας από τα «γαλλάκια» και τα «αμερικανάκια», που τόσο πολύ υποτιμάμε;
Όταν ξεκίνησε ο "ΚΟ" πριν από 8 χρόνια, έννοιες όπως «πολιτική ορθότητα» ήταν σχεδόν άγνωστες. Παρακολουθούσαμε μέσα από τα εκατοντάδες άρθρα την φιλο-ομοφυλοφιλική προπαγάνδα, την οργουελική νομοθεσία, την ισλαμοποίηση, την χριστιανοφοβία και άλλα φρούτα της νέας τάξης, να καλπάζουν και λέγαμε «κοίτα ρε φίλε, πως έχουν ξεφύγει αυτοί».
Και τώρα είναι εδώ.
Πολυπολιτισμικότητα εκεί; Πολυπολιτισμικότητα κι εδώ. Γκετοποίηση εκεί; Γκετοποίηση κι εδώ. Ισλαμοποίηση εκεί; Ισλαμοποίηση κι εδώ. Τζαμιά εκεί; Τζαμιά και εδώ. «Αλληλέγγυοι» εκεί; «Αλληλέγγυοι» κι εδώ. «Αντιρατσιστές» εκεί; «Αντιρατσιστές» κι εδώ. «Gay pride» εκεί; «Gay pride» κι εδώ. «Αντιρατσιστικοί νόμοι» εκεί; «Αντιρατσιστικοί νόμοι» κι εδώ. «Πολιτική ορθότητα» εκεί; «Πολιτική ορθότητα» κι εδώ. Ελεγχόμενη ενημέρωση εκεί; Ελεγχόμενη ενημέρωση κι εδώ. «Μεγάλος Αδελφός» εκεί; «Μεγάλος Αδελφός» κι εδώ. «Κοινωνική μηχανική» εκεί; «Κοινωνική μηχανική» κι εδώ. Η λίστα είναι ατελείωτη. Που είναι λοιπόν η διαφορά;
 |
| Τι κατήντησε να βλέπει ο σημερινός Έλληνας... |
Και; Η επανάσταση μπορεί να περιμένει. Ή αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα, όπως ήταν ο τίτλος μιας παλιάς ταινίας.
Τζαμιά, κατάληψη πόλεων από «παράτυπους», παραχάραξη ιστορίας, κουρελοποίηση Συντάγματος, σύμφωνα συμβίωσης για ομοφυλόφιλους, κατάργηση κυριακάτικης αργίας, ψηφιακή υποδούλωση, τραπεζικός μεγάλος αδελφός, κάρτες πολίτη και τόσα άλλα πέρασαν ή θα περάσουν χωρίς μαζική δυναμική αντίδραση του λαού. Πέρα από κάποιες μεμονωμένες φωνές (για την κυριακάτικη αργία φωνάζουν πιο πολύ οι… οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων) και κάποιες ξώφαλστες μπαλωθιές, ο Δράμαλης περνάει ατουφέκιστος*.
«.... Πότε η Ελλάς παρεδόθη αμαχητί;», αναρωτιέται ο Γεώργιος Βλάχος, ιδρυτής της «Καθημερινής», σε άρθρο του στις 29 Οκτωβρίου 1940, μία ημέρα μετά το «ΟΧΙ».
Και συνεχίζει : «Πότε ενικήθη πριν ποτίση το χώμα της με την τελευταίαν ρανίδα του αίματός της;… Κράτος μικρόν με ιστορίαν μεγίστην, μήτηρ θηλάσασα την υφήλιον, φάρος λαμπροτάτου φωτός, η Ελλάς, καταυγάσασα τους αιώνας, έδωσεν εις όλην την ανθρωπότητα όχι μόνον την ζωήν, το φως, τον πολιτισμόν, τα γράμματα και τας τέχνας, αλλά και το παράδειγμα της αυτοθυσίας και του ηρωισμού, την Σαλαμίνα, τας Θερμοπύλας, το Ζάλογγον, το Σούλι, το Μεσολόγγι.....»
Άρθρα ανάλογου περιεχομένου που τότε απηχούσαν τις απόψεις και τα συναισθήματα της πλειοψηφίας του λαού μας, και ενίσχυαν την φιλοπατρία και την εθνική υπερηφάνεια, σήμερα θα αντιμετωπίζονταν το λιγότερο με χλευασμό και το περισσότερο με καταδίκη ως «εθνικιστικά», «διχαστικά» και «ρατσιστικά» παραληρήματα σε μια Ελλάδα της «διαφορετικότητας» και της «ανεκτικότητας». Μια Ελλάδα των Μπουτάρηδων, των Ρεπούσηδων και των Φίληδων. Μια Ελλάδα γαλουχημένη στην νοσηρή υπο-κουλτούρα που συστηματικά έχτισαν επαγγελματίες (γραβατωμένοι ή αγραβάτωτοι) πολιτικάντηδες, καλοπληρωμένοι μεγαλο-ρυπαρογράφοι και πανομοιότυπες χαζο-τηλεπερσόνες.
Πόσο «Δύση» είμαστε ή δεν είμαστε, ας το αναλογιστεί τελικά, κανείς μόνος του. Όσον για μένα, δεν μπορώ να δραπετεύω πιααπό την πραγματικότητα με «πύρινα» διαδικτυακά άρθρα, ανούσιες υποσχέσεις, εβδομαδιαίες προφητείες και χιλιαστικές ουτοπίες. Αυτό που βλέπω καθημερινά με θλίβει.
Ας επανέλθω. Αναζητώ ήρωες. Δεν περιμένω «Μεσσίες». (Θα έρθει η ώρα που τα σκοτεινά ιερατεία της νέας τάξης θα τον παρουσιάσουν και τον «Μεσσία» τους). Ούτε ψάχνω για «τέλειους». Τέλειος άνθρωπος ή τέλεια κοινότητα ανθρώπων δεν υπάρχει.
Υπάρχουν όμως κάποιοι που μπήκαν μπροστά. Που προτίμησαν να μην «κάτσουν ήσυχοι». Που δεν κοίταξαν να συμβιβαστούν. Που είδαν το «θηρίο» και δεν σκιάστηκαν. Που είδαν τον γίγαντα και άρπαξαν την σφεντόνα.
Υπάρχουν οι δικοί μας ήρωες, που πάντα μιλάνε στην ψυχή μας, αρκεί να τους αφήσουμε και να τους ακούσουμε. Και πρέπει να τους κάνουμε να μιλήσουν και στην ψυχή των παιδιών μας.
Όμως μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια, περιδιαβαίνοντας ιστοσελίδες και διαβάζοντας βιβλία, βρήκα και κάποιους άλλους, που ειλικρινά, δεν τους γνώριζα.
Ένας από αυτούς είναι ο σπουδαίος Ρουμάνος εθνικιστής Κορνήλιος Κοντρεάνου. Και ένας άλλος ο Ισπανός Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα. Φυσικά, υπάρχουν κι άλλοι. Αλλά αυτοί οι δύο με έχουν κερδίσει. Και οι δυο τους ήταν νέοι. Και οι δυο τους ήταν δικηγόροι (!) Και οι δύο –κατά συγκυρία – δολοφονήθηκαν Νοέμβριο! Στις 30 Νοεμβρίου 1938 ο Κοντρεάνου. Στις 20 Νοεμβρίου του 1936 ο ντε Ριβέρα. Και οι δυο τους κατηγορήθηκαν ως «συνωμότες εναντίον της δημοκρατίας». Και οι δυο τους ήταν θερμοί Χριστιανοί. Ο πρώτος Ορθόδοξος, ο δεύτερος Καθολικός. Γιατί χωρίς ΠΙΣΤΗ τέτοια μονοπάτια δύσκολα τα παίρνεις. Και εννοώ πίστη στον Θεό. Όχι στο μηδέν, στο τίποτα ή στο αφηρημένο. Και φυσικά αγάπη, θερμή και έμπρακτη για την Πατρίδα και το Γένος.
«Από τις διασκεδάσεις και την ανεμελιά των παιδιών του, ποτέ δεν κέρδισε τίποτα το Γένος, ενώ από τα βάσανά του πάντα δημιουργήθηκε κάτι καλύτερο», είπε κάποτε ο Κοντρεάνου στον ιερέα που τον επισκέφτηκε στην φυλακή.
Και ήταν αυτά τα 8 χρόνια, μέσα στα οποία αυξήθηκε ο θαυμασμός μου και μια ακατανόητη αγάπη για τους Νότιους, την ιστορία τους, τον ευγενικό σκοπό τους και τον ηρωικό και νόμιμο αγώνα τους για Ανεξαρτησία.
Ο ατρόμητος στρατηγός τους Stonewall Jackson, πιστός χριστιανός κι αυτός, έλεγε: "Το καθήκον είναι δικό μας. Οι συνέπειες είναι του Θεού".
Και σε αυτό το κάλεσμα του καθήκοντος συμμετέχουν και άλλου είδους ήρωες. Οι πολεμιστές του πνεύματος και οι μπουρλοτιέρηδες της ψυχής. Που κι αυτοί έχουν σιγήσει επικίνδυνα.
«Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε…. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια», έγραφε ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
* Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν Έλληνες που είτε μεμονωμένα, είτε δρώντας συλλογικά πολεμάνε με το «θηρίο». Από κάθε μετερίζι και χωρίς να συμφωνούν απόλυτα μεταξύ τους. Αυτό όμως, συμβαίνει και στην «Δύση». Το ότι η φωνή τους όμως δεν ξεσηκώνει ένα μεγαλύτερο τμήμα του λαού μας, και μάλιστα υπό τις σημερινές φρικτές συνθήκες, είναι ανησυχητικό.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ