«Βρισκόμαστε, σήμερα, στό τέλος ἑνός κύκλου. Ἀπό αἰῶνες, χωρίς
στήν ἀρχή νά γίνη ἀντιληπτό, πολλαπλές ἐξελίξεις κατέστρεψαν στήν Δύσι
κάθε φυσική καί νομική τάξι, νόθευσαν κάθε ὑψηλή ἀντίληψι γιά τήν ζωή,
τήν δρᾶσι, τήν γνῶσι, τόν ἀγῶνα. Ἡ κίνησις αὐτῆς τῆς πτώσεως, ἡ ταχύτης
της, ὁ παραλογισμός της ὀνομάστηκαν πρόοδος. Σήμερα βρισκόμαστε στό
μέσον ἑνός κόσμου ἐρειπίων. Τό ἐρώτημα εἶναι τό ἑξῆς: ὑπάρχουν ἄνθρωποι
ὀρθοί στά πόδια τους ἀνάμεσα σ᾽ αυτά τά ερείπια; Καί τί πρέπει, τί
μποροῦν νά κάνουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί;»
Απόσπασμα από τη «Διδασκαλία της Αφυπνίσεως» του Julius Evola
Το παραπάνω κομμάτι που αποτελεί μέρος της σοφίας ενός μεγάλου
διανοητή ήταν οπωσδήποτε μπροστά από την εποχή του και περιγράφει με
εξαιρετική ακρίβεια μια κατάσταση πνευματικής σήψης που δείχνει να έχει
καταβάλει τους μαζανθρώπους κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Ειδικότερα το τμήμα εκείνο που έχει πληγεί περισσότερο από
την πανούκλα που βαπτίστηκε πρόοδος όπως γράφει και ο Έβολα, δεν είναι
άλλο από τη νεολαία, καθώς κάθε γενιά μοιάζει όλο και περισσότερο
απορροφημένη από τα νέα «δεδομένα». Και κάπως έτσι καταλήγουμε
στο να βλέπουμε μια νεολαία ακρωτηριασμένη από εθνικές ευαισθησίες αλλά
άκρως ευαισθητοποιημένη (και πολλές φορές εξαναγκασμένα
ευαισθητοποιημένη) σε θέματα που μελλοντικά θα απειλήσουν την ίδια τη
βιολογική υπόστασή της.
Εν ολίγοις, η φυσική τάξη παραβιάστηκε επειδή ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι
παιδιά μπορούν και πρέπει να έχουν και ζεύγη που δεν αποτελούν θηλυκό
και αρσενικό ζευγάρι, καθώς και επειδή μάθαμε ότι όταν εισρέουν στον
ζωτικό σου χώρο οργανωμένα μερικές χιλιάδες αλλοδαπών από μακρινές
μουσουλμανικές χώρες δεν πρόκειται για εισβολή αλλά για προσφυγιά, και
μάλιστα ανάλογη με τη παλαιότερη μετακίνηση ελληνικών πληθυσμών στα
πατρογονικά τους εδάφη, επειδή σε αυτή την περίπτωση άλλωστε η εθνική
μνήμη είναι «καλή» και «βολεύει» - ασχέτως φυσικά που σε περιεχόμενο τα
δύο αυτά ιστορικά γεγονότα είναι παντελώς ασύνδετα.
Η νομική τάξη παραβιάστηκε επειδή όλο και περισσότεροι νέοι θεωρούν
πως με μία ψήφο μία φορά στα τέσσερα έτη εξετέλεσαν το καθήκον τους και
πως για όλα τα αισχρά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας αυτή τη στιγμή
αρκεί μια φιλολογικού επιπέδου κουβέντα στις καφετέριες.
Η ηθική αντίληψη της ζωής πέθανε εδώ και πολύ καιρό και άφησε στο
σήμερα ελάχιστους φωτεινούς της εκπροσώπους που κι αυτοί μερικές φορές
χάνονται, αποσιωπούνται, πολεμιούνται, μέχρις ότου όχι οι ίδιοι να
χάσουν την αρετή τους αλλά να μην μπορούν να παραδειγματιστούν από
αυτούς οι νέοι, που αναζητούν εναγωνίως πρότυπα και τα αναζητούν στη
στείρα κουλτούρα που διαφημίζεται σαν σύγχρονος πνευματικός κόσμος. Τα
πρότυπα όμως αφενός δεν είναι δυνατόν να πηγάζουν από την ίδια πολιτική
και πολιτιστική παρακμή που αποκοιμίζει τη νεολαία, αφετέρου δεν πρέπει
να είναι μόνο πρότυπα πνεύματος αλλά και δράσης και αγώνα. Και αυτά ο
νέος οπωσδήποτε δεν θα τα βρει αν ακολουθεί έναν ατομιστικό τρόπο ζωής.
Υπάρχει βέβαια μεγάλη απόσταση μεταξύ του να μη
συνειδητοποιείς καν ότι βρίσκεσαι σε κόσμο ερειπίων και του να το έχεις
βιώσει και ακόμα μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ του να το αντιληφθείς και
του να ΠΡΑΞΕΙΣ κάτι γι’ αυτό. Αυτό που σε διαχωρίζει από τα
κορμιά που αποσυντίθενται είναι η στάση ζωής σου, συμπεριλαμβανομένων
όχι μόνο των ιδεών αλλά και των πράξεών σου. Οι δύο αυτές ενότητες του
εγώ σου δεν μπορούν να αποκλίνουν, ακόμα κι αν υπάρχουν μεμονωμένες
περίοδοι αργίας και ανασύνθεσης∙ η νοοτροπία παραμένει, και μάλιστα ένα
από τα σημεία που διαχωρίζουν τη στάση ζωής του Εθνικιστή από άλλους
νέους είναι αυτή του ακριβώς η αλήθεια, αυτή η συνέπεια προς τον ίδιο
του τον εαυτό, που είναι και η πιο βαρύνουσα.
Το να είσαι στις τάξεις της Χρυσής Αυγής στη σύγχρονη Ελλάδα,
στις τάξεις δηλαδή ενός κινήματος με φυλακίσεις, διώξεις, τρομοκρατικές
ενέργειες, πολιτική και δημοσιογραφική απομόνωση είναι μια σημαντική
αντίσταση στον αργό θάνατο της Ελλάδας και αποτελεί πραγμάτωση αυτής
ακριβώς της ρήσης: «Όρθιοι σε έναν κόσμο ερειπίων»!
Πίνακας: Rembrandt Harmenszoon van Rijn, A Man in Armour (1655)