__article.jpg)
«Το τέλος του κόσμου έχει πράγματι συμβεί. Δεν συνέβη σε μια
συγκεκριμένη ημέρα, αλλά έχει εξαπλωθεί σε αρκετές δεκαετίες. Ενός
κόσμου όπου θαυμάζαμε τους ήρωες αντί για τα θύματα. Ενός κόσμου όπου
είχαμε περισσότερα πρότυπα από ό, τι δικαιώματα. [...] Αλλά υπάρχουν και
εκείνοι που λαχταρούν μια νέα αρχή. Εκείνοι που ζουν στο σκοτάδι, αλλά
δεν είναι το σκοτάδι· δηλαδή εκείνοι που προσπαθούν να αναστήσουν το
φως. Όσοι γνωρίζουν ότι πέρα από το πραγματικό, υπάρχει και το εφικτό.
Τους αρέσει να εφαρμόζουν τη ρήση του George Orwell: Σε μια εποχή
καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι επαναστατική πράξη.»
Alain DeBenoist, Aπόσπασμα από άρθρο του που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2013 στο γαλλικό περιοδικό «Eléments»
Σε πλήρη επαλήθευση του λόγου του Μπενουά, πολλές φορές η
πραγματικότητα που βιώνουμε στην Ελλάδα του 2016 μοιάζει να στερείται
ουσίας και περιεχομένου. Οι ιστορίες θάρρους και ανδρείας που ακούσαμε
από τους παππούδες μας μοιάζουν όχι μόνο αλλοτινής εποχής αλλά και
διαφορετικού κόσμου, διαφορετικής κοσμοθεωρίας θα μπορούσαμε να πούμε.
Τι είναι όμως αυτό που απογύμνωσε το σύγχρονο γίγνεσθαι από κάθε ίχνος
ιδανικών και δημιουργίας;
Η αρχή έγινε κάπου ανάμεσα στη διαφθορά των παραδοσιακών αξιών και
στην παθητικότητα όσων την ανέχτηκαν, όπου κι αν την τοποθετήσει κανείς
χρονικά. Εφόσον άρχισαν σταδιακά να φθείρονται τα πατροπαράδοτα ήθη,
άρχισαν αναπόφευκτα να κατακρημνίζονται και τα θεμέλια του κοινωνικού
ιστού, όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται αυτό σε κάποιους – αποδόμηση της
οικογένειας, της θρησκείας και φυσικά της έννοιας του έθνους από την
ισχυρή κουλτούρα της Αριστεράς, σε σύμπνοια με τη Δεξιά που της
παραχώρησε τον χώρο της Παιδείας. Αυτή η αποσύνθεση αποτελεί την
εκκίνηση για την αποσύνθεση ολόκληρων λαών.
Στην εποχή αυτή, το να είσαι παρασιτικός ή άπατρις επιβραβεύεται -
για την ακρίβεια όσο πιο ζημιογόνο πρότυπο αποτελείς για τη νεολαία,
τόσα περισσότερα προνόμια θα απολαύσεις από αυτό το υπόλειμμα κράτους. Ο
όρος «ήρωας» άρχισε έτσι να θεωρείται τετριμμένος από την καθεστηκυϊα
τάξη και οι όροι «έθνος», «πατρίδα», «φυλή» γραφικοί και παρωχημένοι.
Την θέση τους πήραν οι λίστες με τα προσόντα που έχουν τα σημερινά
πρότυπα χαρακτήρα, δηλαδή ο συμπλεγματικός προς την καταγωγή του, ο
υβριστικός προς νεκρούς και θεία, ο θεωρών τα ναρκωτικά μέσο
καλλιτεχνικής δημιουργίας και άλλα «ανθρωπιστικά».
Η ανωτέρω οργουελική φράση περικλείει ένα μήνυμα που ενέχει μια
σημαντική αλήθεια για το πώς εκτυλίχθηκε όλη την ιστορία της
ανθρωπότητας αλλά και για το πώς εξελίσσονται τα πολιτικά πράγματα στη
σύγχρονη Ελλάδα. Έχουμε φτάσει στο κατώτατο σημείο συνθήματα όπως «η
Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» να θεωρούνται αδίκημα, συσίτια την εποχή
των επαίσχυντων μνημονίων να ποινικοποιούνται και εκλεγμένοι βουλευτές
να φυλακίζονται με συνοπτικές αντισυνταγματικές διαδικασίες. Πόσοι
άνθρωποι άραγε σήμερα, σε αυτό το μικρό πληθυσμιακά έθνος που κάποτε
πλημμύρισε με Πνεύμα τον πλανήτη, αναρωτιούνται ή έχουν τον παραμικρό
ενδοιασμό για το αν αυτό που ζουν είναι η μόνη λύση;
Στα σκοτάδια των καιρών μας, άγνωστο παραμένει το πόσοι θα
ακολουθήσουν αυτόν που δείχνει ότι το φως μπορεί να ξαναγεννηθεί. Αυτοί
οι «λιγοστοί και διαλεχτοί» που θα βρουν εντός τους τη γενναιότητα να
το πράξουν, θα αγωνιστούν για να εξαλείψουν την παγκόσμια πανούκλα που
έχει αρχίσει να κατατρώει τα σπλάχνα της ιερής μας γης. Κι αν δεν το
κατορθώσουν, ο Αγώνας τους θα ζει αιώνια, φωτοδότης των καιρών που θα
έρθουν, να διαλύει τη ζοφερότητα των μελλοντικών εποχών, προς τη γένεση
νέων Ηρώων.