"...Θα
έλθη όμως κάποτε η ωρα που η υπόθεση "Πολυτεχνείο" θα μελετάται απο
τους ιστορικούς, τους κοινωνιολόγους και τους ψυχιάτρους ως μία από τας
χαρακτηριστικωτέρας αποδείξεις της ηθικής και πνευματικής καταπτώσεως
της εποχής μας..."
(Θ. Παπακωνσταντίνου, "Η Μεγάλη Περιπέτεια, εκδ. Κάκτος, σελ. 298)
Είναι αλήθεια πως ενίοτε, ειδικά
στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, δημιουργούνται μύθοι για διάφορους
λόγους. Το καλό για τους δημιουργούς τους είναι πως τέτοιοι μύθοι
εξυπηρετούν συγκεκριμένες καταστάσεις. Το κακό είναι πως όταν φτιάχνεις ένα ψέμα, θα πρέπει μετά να εφεύρεις ένα σωρό άλλα ψέματα για να υποστηρίξεις το πρώτο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, για να υποστηριχτεί το ψέμα της ιστορίας
του Πολυτεχνείου του 1973, εφευρέθηκαν ένα σωρό άλλα παραμύθια. Μπορεί
επί Καραμανλή να ψήφιζαν και τα δέντρα, αλλά στο Πολυτεχνείο σκοτώθηκαν άνθρωποι που εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και δεν είχαν ιδέα ότι είχαν πεθάνει.
Εφευρέθηκαν χιλιάδες νεκροί, ματωμένες σημαίες, "αγωνιστές" και όλη η
αυτή η χολυγουντιανή υπερπαραγωγή έκανε την ιστορία του Πολυτεχνείου να
ξεφύγει από την κατηγορία του μύθου και να αποτελεί ένα κακοφτιαγμένο
παραμύθι αυστηρά για αφελείς που επιπλέον δεν έχει δράκο, όπως
τουλάχιστον έχει κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του.
| Διαβάστε ΕΔΩ την συνέχεια του άρθρου | |