Ο άνθρωπος από την πρώτη κιόλας στιγμή που δημιουργήθηκε και άρχισε να περιφέρεται ανά τον πλανήτη, ένιωσε την ανάγκη ακολουθώντας τη φύση του, να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους. Η συνέπεια αυτής της ανάγκης ήταν η δημιουργία των πρώτων κοινωνιών. Επακόλουθο ήταν η ανάγκη της οργάνωσης των κοινωνιών αυτών.
Έτσι στο πέρας των αιώνων και όσο αυξανόταν ο πληθυσμός και η τεχνολογία έκανε τις πρώτες της δειλές εμφανίσεις, οι κοινωνίες αυτές που είχαν πλέον διογκωθεί, μετατράπηκαν και επισήμως σε μικρά υποτυπώδη κράτη. Σε αυτό το σημείο πρέπει να υπογραμμίσουμε δύο μεγάλες αλήθειες που προκύπτουν:
Η πρώτη είναι, ότι τα κράτη δημιουργήθηκαν από τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι από τα κράτη. Αυτή την αυτονόητη διαπίστωση πρέπει να την κρατήσουμε, γιατί θα μας βοηθήσει να προσανατολιστούμε σωστά απέναντι στις αντιλήψεις που φέρουν το κράτος σαν σκοπό. Δημιουργώντας στο πρόσωπό του, μια λατρεία και του δίνουν το λεγόμενο ''αλάθητο''. Τέτοιες αντιλήψεις είναι εντελώς ανυπόστατες και έχουν δημιουργηθεί από ανθρώπους, ή ψυχικά διαταραγμένους, ή από κάποιους, οι οποίοι χρησιμοποιούν την κρατική οντότητα για ίδιον συμφέρον. Από αυτές, η δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, είναι και η πιο επικίνδυνη. Στις μέρες που ζούμε, βλέπουμε τα κράτη υποχείρια πολυεθνικών οι οποίες ρυθμίζουν την κρατική οικονομία ανάλογα με τα συμφέροντα και τα κέρδη τους. Δήθεν κρατικοί ''ηγέτες'' (πρωθυπουργοί, πρόεδροι) με περίσσια δουλοπρέπεια και συμπεριφορά που θυμίζει γλοιώδεις κόλακες κάποιας βασιλικής αυλής ή μεσαιωνικούς σκλάβους, πηγαινοέρχονται από γραφείο σε γραφείο και από εστιατόριο σε εστιατόριο για να ικετεύσουν ένα προεκλογικό ''χρίσμα''. Ή για να πάρουν εντολές από τους κεφαλαιοκράτες τους οποίους ευγενώς το κατεστημένο ονομάζει ''συμφέροντα''.
Το κράτος είναι ο θεσμός ο οποίος συσπειρώνει ανθρώπους φυλετικά όμοιους, τους προασπίζει απέναντι σε εξωτερικούς όσο και εσωτερικούς εχθρούς και εξυπηρετεί τις ανάγκες τους σε όλα τα επίπεδα. Ουδείς αρνείται την τεράστια σημασία του για την φυσιολογική ζωή και εξέλιξη του Έθνους, απλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τελικά πρόκειται για ένα μέσο, για ένα εργαλείο. Η δεύτερη μεγάλη αλήθεια που προκύπτει είναι ότι τα πρώτα κράτη που δημιουργήθηκαν, αντέχοντας στο πέρασμα του χρόνου, είναι τα Εθνικά. Οποιοσδήποτε διαθέτει έστω και ελάχιστες ιστορικές γνώσεις μπορεί να το επιβεβαιώσει. Το Έθνος προϋπάρχει του κράτους. Η Εθνότητα για τον κάθε άνθρωπο είναι δεδομένη από την στιγμή που ο άνθρωπος αυτός γεννιέται. Τα αρχέγονα χαρακτηριστικά του κάθε Έθνους του έχουν δοθεί εν τη γέννησή του.
Εμφανίζονται κατά καιρούς διάφοροι θολοκουλτουριάρηδες που ''κόπτονται'' για την διαφορετικότητα του κάθε ατόμου, το δικαίωμα της διαφορετικότητας κ.τ.λ και αποφεύγουν να αναφερθούν για το ίδιο ζήτημα μαζικά. Βλέπουν το δέντρο και εντέχνως παραβλέπουν το δάσος. Όπως οι άνθρωποι είναι μοναδικοί και έχουν δικαίωμα στην ιδιαιτερότητα και στον κάθε ένα ταιριάζουν ξεχωριστά πράγματα και επιλογές, ακριβώς ο ίδιος κανόνας ισχύει και για τα Έθνη. Το κράτος είναι επιφορτισμένο να διακρίνει τις ιδιαιτερότητες αυτές του λαού που φιλοξενεί και πάνω σε αυτές να χτίσει την δομή του. Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο για την διαχείριση του λαού. Δεν μπορείς να επιβάλεις σε έναν λαό συστήματα ή τρόπο ζωής που δεν του ταιριάζουν. Το κράτος πρέπει να δημιουργείται και να πορεύεται πάνω στα γνωρίσματα της εκάστοτε φυλής την οποία εξυπηρετεί, τότε και μόνον θεωρείται επιτυχημένο. Επίσης το κράτος αναδεικνύει τα ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά του Έθνους. Ο πολιτισμός παίζει τον κυριότερο ρόλο για την ανάπτυξη ενός λαού και αυτό επιτυγχάνεται μέσω της σωστής διαπαιδαγώγησης.
Κράτη τα οποία βασίστηκαν σε διάφορες φυλές (πολυφυλετικά) ήταν αποτυχημένα μορφώματα, τα οποία είτε διαλύθηκαν με τον χειρότερο τρόπο (Αυστροουγγρική αυτοκρατορία, Οθωμανική αυτοκρατορία) είτε επιβιώνουν μετά βίας εις βάρος των άβουλων πολιτών τους, που πλέον δεν διαθέτουν ούτε συγκεκριμένες ηθικές αξίες, ούτε παραδόσεις, αλλά νοοτροπίες που έχουν παρθεί από δω και από κει και έχουν πολτοποιηθεί στο νου των πολιτών τους (ΗΠΑ).
Διάφορες φωνές, κυρίως από τάχα ανθρωπιστές-διεθνιστές, που αναφέρονται στον περιβόητο ''εξελληνισμό'', υποστηρίζουν ότι στο Ελληνικό κράτος μπορούν να μείνουν και να συνυπάρξουν άνθρωποι διαφορετικής Εθνότητας, μόνο και μόνο επειδή μιλάνε Ελληνικά και σέβονται τους νόμους! Είναι πράγματι θλιβερό να αντικρίζεις έναν νέγρο που μετά βίας μπορεί να αρθρώσει πέντε «σπαστές» λέξεις, να δηλώνει Έλληνας επειδή τα έφερε έτσι η μοίρα να μεταναστεύσει πριν από χρόνια στον τόπο μας. Ή να παρατηρείς ένα Αλβανόπουλο που γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ (όμως τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν το Έθνος του, προδίδουν αμέσως την μη Ελληνικότητά του) να σηκώνει με καμάρι την Ελληνική σημαία. Η ΓΛΩΣΣΑ ΑΥΤΗ ΚΑΘ' ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΛΛΗΝΑ. ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ.
Έτσι αποδεικνύεται περίτρανα ότι ένα και μόνο Εθνολογικό χαρακτηριστικό δεν μπορεί να επιβάλει την αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών φυλών στο ίδιο κράτος.
Τεράστιο κομμάτι στην καλή λειτουργία του κράτους κατέχει η ''αξιοκρατία''. Σήμερα βέβαια, ακούγεται ως μια ουτοπική φράση, αλλά στην πράξη είναι και απλή και αποτελεσματική. Σε μια κοινωνία δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές. Όπως προείπαμε ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, έχει ξεχωριστές δεξιότητες. Ανάλογα λοιπόν με αυτές τις δεξιότητες, το κρατικό σύστημα είναι αυτό το οποίο και στα χρόνια της νεότητας του ατόμου θα το βοηθήσει να προσανατολιστεί και κατόπιν θα μεριμνήσει για την τοποθέτηση του στη θέση εργασίας που του ταιριάζει. Στο κοινοβούλιο της Ελλάδος έχουν στοιβαχτεί κάθε λογής απατεωνίσκοι οι οποίοι άρπαξαν την ευκαιρία ζητιανεύοντας ψήφους και τάζοντας χάρες με τον πιο ευτελή τρόπο, να στρογγυλοκαθίσουν σ’ αυτές τις ξύλινες, απαρχαιωμένες καρέκλες, αδιαφορώντας για τον λόγο που υποτίθεται ότι είναι εκεί. Το κυβερνητικό σχήμα όπως και όλα τα κυβερνητικά σχήματα που υπήρξαν, αποτελείται από ανθρώπους ανίδεους ως προς το αντικείμενο που έχουν αναλάβει. Βλέπουμε υπουργό Εθνικής Παιδείας αρχιτέκτονα ή υπουργό Εθνικής Αμύνης γιατρό. Τι σχέση έχουν με τα καθήκοντά τους; Απολύτως καμία! Έτσι κι αλλιώς ποιος νοιάζεται; Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά δεν επιλέγονται επειδή έχουν χρήματα ή τάζουν χάρες, αλλά επειδή έχουν γνώση του αντικειμένου που αναλαμβάνουν και κυρίως έχουν συνείδηση του Εθνικού καθήκοντος. Αυτή είναι και η διαφορά μας με τα κοινοβουλευτικά αρπακτικά. Οι βουλευτές μας εργάζονται για το κοινό συμφέρον, και όχι για το καλό της τσέπης τους. Ένα καλά οργανωμένο κράτος φροντίζει σχεδόν για το κάθε τι που απασχολεί τον πολίτη και παίρνει θέση γι' αυτά.
Ο κρατικός θεσμός, είναι το μεγαλύτερο εργαλείο στα χέρια ενός Έθνους και με την σωστή διαχείριση του μπορεί να εξυψώσει το Έθνος σε ανώτερα επίπεδα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είναι και εξαρτημένο από αυτό. Έθνη χωρίς κράτη άντεξαν επί πολλούς αιώνες χωρίς να έχουν κρατική υπόσταση, τρανό παράδειγμα είναι τα 400 χρόνια σκλαβιάς που βίωσε ο Ελληνισμός από τους Τούρκους...
Διαβάστε περισσότερα: