Βλέποντας κανείς τη μηδενική πολιτική επιρροή των κομμουνιστικών κομμάτων στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης σήμερα, εύλογα οδηγείται στο συμπέρασμα πως εάν η έκβαση του συμμοριτοπολέμου ήταν διαφορετική, είχε δηλαδή κριθεί με την επικράτηση των ενεργούμενων της Μόσχας, τότε ο κομμουνισμός στη σύγχρονη Ελλάδα θα ήταν είδος υπό εξαφάνιση, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα ευρωπαϊκά Έθνη απ’ όπου ο μπολσεβικισμός πέρασε σκορπίζοντας τον όλεθρο, την τρομοκρατία, τον θάνατο και την εξαθλίωση.
Αποτελεί, βεβαίως, προνόμιο για τους μελετητές των ιστορικών γεγονότων να εξάγουν συμπεράσματα έχοντας στη διάθεσή τους πλήθος τεκμηρίων αλλά πολύ περισσότερο, απαλλαγμένοι από την ασφυκτική πίεση των στιγμών εκείνων στις οποίες απαιτείται η λήψη των αποφάσεων που εν πολλοίς κρίνουν και τον ρου της Ιστορίας. Με απλά λόγια, εκείνος ο οποίος σήμερα συμπεραίνει πως μια νίκη των συμμοριτών το 1949 θα είχε σήμερα οδηγήσει στην πολιτική εξαφάνιση του κομμουνισμού από την Ελλάδα του 21ου αιώνα, οφείλει να θέσει νοερά εαυτόν στη χρονική περίοδο κατά την οποία εξελίσσονταν τα γεγονότα και επιπρόσθετα να πάρει θέση: με τους μπολσεβίκους ή με τις Εθνικές Δυνάμεις;
Η συντριπτική ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του κομμουνισμού στο μεταπολιτευτικό Καθεστώς, δεν αποτελεί προϊόν αγώνων που οδήγησαν στην επικράτηση. Αντιθέτως, συνιστά δομικό στοιχείο του αντεθνικού Κράτους της μεταπολίτευσης και σ’ αυτό ακριβώς έγκειται και ο ρόλος της ψοφοδεούς και πατριδοκάπηλης ΝΔ, η οποία παρέδωσε τα κλειδιά της κρατικής οντότητας στους κομμουνιστές. Είτε το θέλουμε είτε όχι, το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι πως σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι απλώς το Κράτος κομμουνιστικό, αλλά ο κομμουνισμός είναι το Κράτος.
Καθότι, λοιπόν, ο κομμουνισμός είναι το Κράτος, καθίσταται αναμενόμενο η πολιτική εκείνη δύναμη που αμφισβητεί και αντικρούει τους μύθους του Καθεστώτος να τίθεται στο στόχαστρο μιας λυσσαλέας πολεμικής, της οποίας σκοπός είναι η εκμηδένιση της απειλής. Το εκπληκτικό, βεβαίως, είναι ότι και στη συγκεκριμένη περίπτωση (όπως συνέβη και στην οικοδόμηση του μεταπολιτευτικού Καθεστώτος) πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισε η ΝΔ, η οποία και μετέτρεψε σε κατηγορητήριο εις βάρος του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος τις φαντασιώσεις και την παραμυθολογία της αριστεράς κατά των Ελλήνων Εθνικιστών.
Είναι ενδεικτικό αυτής της πραγματικότητας το γεγονός ότι οι δυνάμεις της αριστεράς (κυβέρνηση, ΚΚΕ, μαρξιστικές φράξιες και παρακρατικοί) χρησιμοποιούν την ίδια ρητορική εναντίον των Εθνικιστών: «οι απόγονοι των Χιτών και των Ταγματασφαλιτών»και ούτω καθ’ εξής, καταδεικνύοντας αφενός τα βαθιά συμπλέγματα που διακατέχουν τόσο τις παλαιές όσο και τις νέες γενιές μπολσεβίκων από την συντριπτική ήττα που υπέστησαν οι κόκκινοι στον συμμοριτοπόλεμο και αφετέρου της εκ μέρους τους αναγνώρισης (έστω και έμμεσα) πως αιτία της συντριβής τους ήσαν οι Έλληνες Εθνικιστές.
Για ποιόν, όμως, λόγο η αριστερά αποφεύγει να εντάξει στις «φασιστικές» δυνάμεις τη ΝΔ και αντιθέτως την κατατάσσει ασυζητητί στο κατά την κομμουνιστική αντίληψη και ορολογία «δημοκρατικό» μέτωπο; Μήπως δεν συμμετείχαν πρόγονοι των σημερινών στελεχών της ΝΔ στο συμμοριτοπόλεμο, στο πλευρό των Εθνικών Δυνάμεων που κατανίκησαν την κομμουνιστική επιβουλή; Η ιδιαίτερη στάση της αριστεράς προς τη ΝΔ έχει ακριβώς να κάνει με την ωμή και αμείλικτη πολιτική πραγματικότητα των μεταπολιτευτικών καιρών και δη της εποχής μας, την οποία η παμπόνηρη ψοφοδεξιά απεγνωσμένα επιχειρεί να αποκρύψει: η ΝΔ προσκύνησε τον κομμουνισμό και τους μύθους του, φθάνοντας μέχρι του σημείου να καταστήσει νικητή της σύγχρονης πολιτικής ζωής τον μεγάλο ηττημένο των πεδίων των μαχών. Αφού όμως η ψοφοδεξιά ΝΔ υιοθέτησε στο σύνολό της την κομμουνιστική εκδοχή της Ιστορίας, όφειλε και να αποκηρύξει την Ιστορική Αλήθεια, να φτύσει δηλαδή στους τάφους των Προγόνων μας που βίωσαν με οδυνηρές συνέπειες την εγκληματική φύση της κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Εκείνοι που ανέμεναν και αναμένουν δηλώσεις μετανοίας από τους Εθνικιστές, αναμένουν μάταια. Καμία διάθεση δεν έχει το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα να γίνει αρεστό από το κομμουνιστικό Καθεστώς, μήτε και επιθυμεί μερίδιο από τα προνόμιά του. Γι’ αυτό το Καθεστώς θα είμαστε πάντα οι «πολιτικοί απόγονοι των Χιτών και Ταγματασφαλιτών» κι αυτός είναι για εμάς τους Εθνικιστές Τίτλος Τιμής και Περηφάνειας.
Συναγωνιστές, μη λησμονήσετε ποτέ τους γενναίους εκείνους Υπερασπιστές της Ελληνικής Πατρίδος, που αγωνίστηκαν με υπεράνθρωπο Ηρωισμό και αυτοθυσία και συνέτριψαν τελικά το -κατά Γεώργιο Παπανδρέου- κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας, την ιερή αγελάδα του σημερινού πολιτικού συστήματος. Όσο υπάρχει η Χρυσή Αυγή, η Ιστορική Αλήθεια δεν μπορεί να διαγραφεί:
Εθνική Αντίσταση έκανε η «Χ», τα Τάγματα Ασφαλείας κι η Χωροφυλακή!
Ευάγγελος Καρακώστας
Αναδημοσίευση από:ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ