Ο Corneliu Zelea Codreanu στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Για τους Λεγεωνάριούς μου» αναφέρει: Τα πλήθη μερικές φορές εκφράζουν την ψυχή του Λαού. Μια στιγμή ενόρασης. Τα πλήθη βλέπουν το Έθνος, με όλους τους νεκρούς του και όλο το παρελθόν του. Νιώθουν μέσα τους τις ένδοξες στιγμές, καθώς και τις ήττες. Αισθάνονται το μέλλον να βράζει μέσα τους. Αυτή η βαθύτερη επαφή με την αθάνατη και συλλογική ψυχή του Έθνους σε εξάπτει, σε κάνει να ανατριχιάζεις. Όταν συμβαίνει αυτό το πλήθος κλαίει. Αυτή είναι ίσως η μεταφυσική του Έθνους, που κάποιοι επικρίνουν επειδή δεν ξέρουν τι είναι, ενώ άλλοι δεν μπορούν να την καταλάβουν, επειδή δεν την ένιωσαν ποτέ.
Εάν η μεταφυσική του Χριστιανισμού στοχεύει στην επαφή με τον Θεό, μέσω ενός «άλματος από την ανθρώπινή φύση, στην επουράνια» (N. Crainic 1889-1972), η μεταφυσική του Έθνους δεν είναι τίποτα άλλο από την επαφή του ανθρώπου, ή του πλήθους, με την ψυχή του λαού του, μέσω ενός άλματος από τις προσωπικές ενασχολήσεις στην αιώνια ζωή του Έθνους. Όχι με το μυαλό, όπως κάνει ένας ιστορικός, αλλά με την ψυχή τους.