Ο Ηρόδοτος είχε θέσει ως συστατικά στοιχεία ενός έθνους το όμαιμον, το
ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον. Η κοινή γλώσσα, η κοινή
θρησκεία και ο κοινός τρόπος ζωής είναι στοιχεία που ισχυροποιούν την
ενότητα ενός έθνους. Μελετώντας την ιστορία μπορεί να διαπιστώσει κανείς
ότι γλώσσα, θρησκεία, παραδόσεις δεν αρκούν από μόνα τους για τον
χαρακτηρισμό ενός έθνους. Μπορεί να είναι ενοποιητικά στοιχεία, ωστόσο η
ανυπαρξία κοινής φυλετικής προέλευσης οδηγεί αργά ή γρήγορα σε διάσπαση
ή εξαφάνιση του έθνους.
Κάθε έθνος αν βρεθεί ανεπηρέαστο, αναπτύσσει τη δική του γλώσσα και θρησκεία, ωστόσο αυτές μπορούν να του επιβληθούν και μετά από κατάκτηση. Στην δεύτερη περίπτωση, γίνονται επιφανειακά δεκτές με τη φυλή να αλλοιώνει τις επιδράσεις αυτές ώστε να ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεσή της. Η γλώσσα μιλιέται με διαφορετικό τρόπο και σιγά σιγά διαφοροποιείται μέχρι να γίνει ξεχωριστή διάλεκτος ή γλώσσα. Η θρησκεία υιοθετείται επιφανειακά και μετασχηματίζεται ώστε να ταιριάζει στον ψυχισμό της φυλής. Ο τρόπος ζωής μόνο στους τύπους αλλάζει. Πραγματική αλλαγή συμπεριφοράς συμβαίνει μόνο με την εισαγωγή αλλόφυλων. Όσοι περισσότεροι αλλόφυλοι εισέρχονται, τόσο η διάσπαση του έθνους θα πλησιάζει, λόγω των διαφορετικών κοινωνικών, πολιτιστικών, θρησκευτικών προτιμήσεων. Ένα κράτος, αν δεν είναι φυλετικα ομοιογενές, πρέπει να το επιδιώκει, ώστε να διατηρεί τη συνοχή του.
Λαοί μικτοί, αλλά με κοινή θρησκεία, θεωρούμενοι ως "έθνος", οδηγήθηκαν γρήγορα σε διάσπαση σε επιμέρους εθνικά κράτη. Η καθολική Αυστροουγγαρία διεσπάσθη στις επιμέρους εθνότητες που την αποτελούσαν και την υπέσκαπταν. Επίσης, η γλώσσα, δεν αρκεί σε καμία περίπτωση για να χαρακτηρίσει ένα έθνος. Πολλές αραβόφωνες χώρες έχουν καμία ή ελάχιστη εθνολογική ή φυλετική σχέση μεταξύ τους. Κάθε ανθρώπινη φυλή διαθέτει τα δικά της ψυχικά χαρακτηριστικά, τα οποία διαφέρουν από αυτά των υπολοίπων. Ο τρόπος ζωής ενός έθνους είναι απ'ευθείας παράγωγο των ψυχικών χαρακτηριστικών της φυλής. Η θρησκευτική, γλωσσική και πολιτιστική έκφραση είναι δευτερεύοντα παράγωγα στοιχεία της φυλετικής συμπεριφοράς. Η Φυλή είναι συνεπώς ο βαθύτερος ενοποιητικός παράγοντας του Έθνους.
Κάθε έθνος αν βρεθεί ανεπηρέαστο, αναπτύσσει τη δική του γλώσσα και θρησκεία, ωστόσο αυτές μπορούν να του επιβληθούν και μετά από κατάκτηση. Στην δεύτερη περίπτωση, γίνονται επιφανειακά δεκτές με τη φυλή να αλλοιώνει τις επιδράσεις αυτές ώστε να ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεσή της. Η γλώσσα μιλιέται με διαφορετικό τρόπο και σιγά σιγά διαφοροποιείται μέχρι να γίνει ξεχωριστή διάλεκτος ή γλώσσα. Η θρησκεία υιοθετείται επιφανειακά και μετασχηματίζεται ώστε να ταιριάζει στον ψυχισμό της φυλής. Ο τρόπος ζωής μόνο στους τύπους αλλάζει. Πραγματική αλλαγή συμπεριφοράς συμβαίνει μόνο με την εισαγωγή αλλόφυλων. Όσοι περισσότεροι αλλόφυλοι εισέρχονται, τόσο η διάσπαση του έθνους θα πλησιάζει, λόγω των διαφορετικών κοινωνικών, πολιτιστικών, θρησκευτικών προτιμήσεων. Ένα κράτος, αν δεν είναι φυλετικα ομοιογενές, πρέπει να το επιδιώκει, ώστε να διατηρεί τη συνοχή του.
Λαοί μικτοί, αλλά με κοινή θρησκεία, θεωρούμενοι ως "έθνος", οδηγήθηκαν γρήγορα σε διάσπαση σε επιμέρους εθνικά κράτη. Η καθολική Αυστροουγγαρία διεσπάσθη στις επιμέρους εθνότητες που την αποτελούσαν και την υπέσκαπταν. Επίσης, η γλώσσα, δεν αρκεί σε καμία περίπτωση για να χαρακτηρίσει ένα έθνος. Πολλές αραβόφωνες χώρες έχουν καμία ή ελάχιστη εθνολογική ή φυλετική σχέση μεταξύ τους. Κάθε ανθρώπινη φυλή διαθέτει τα δικά της ψυχικά χαρακτηριστικά, τα οποία διαφέρουν από αυτά των υπολοίπων. Ο τρόπος ζωής ενός έθνους είναι απ'ευθείας παράγωγο των ψυχικών χαρακτηριστικών της φυλής. Η θρησκευτική, γλωσσική και πολιτιστική έκφραση είναι δευτερεύοντα παράγωγα στοιχεία της φυλετικής συμπεριφοράς. Η Φυλή είναι συνεπώς ο βαθύτερος ενοποιητικός παράγοντας του Έθνους.
ΠΗΓΗ : ΦΥΛΕΤΙΚΑ