Τελετή Μνήμης για τα θύματα στον Μελιγαλά - 15 Σεπτεμβρίου 10 π.μ.

   

  "...Στις 8 Σεπτεμβρίου 1944, οι κομμουνιστές αποστέλλουν τελεσίγραφο προς τις αρχές της πόλης της Καλαμάτας, στο οποίο ζητούν την παράδοση της πόλης, της Χωροφυλακής και του Τάγματος Ασφαλείας μετά του οπλισμού του. Οι Αρχές της πόλης, ο Νομάρχης Περρωτής, ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής Χωροφυλακής, Φραγκουδάκης και Καής καθώς και ο Εισαγγελέας Γαλανόπουλος, αρνούνται. Η άρνηση αυτή σημαίνει και την αδίστακτη επίθεση των κομμουνιστών για την κατάληψη της Καλαμάτας. Μια ιστορική μάχη αρχίζει ανάμεσα στα κτήνη του Βελουχιώτη και τους υπερασπιστές της πόλης. Χρειάζονται 6 ολόκληρες μέρες για να κάμψουν την αντίσταση των Εθνικών Δυνάμεων οι κομμουνιστές. ο Νομάρχης, οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής, ο Εισαγγελέας καθώς και όλοι οι αξιωματούχοι της Καλαμάτας μεταφέρονται στην πλατεία τελείως παραμορφωμένοι από τα χτυπήματα. Από τον Διοικητή Φραγκουδάκη έχουν βγάλει τα μάτια, από άλλους έχουν σπάσει τα πόδια και από άλλους έχουν κόψει τα χέρια και τα αυτιά. Χωρίς να τους ενοχλεί η φρικιαστική εικόνα, στήνουν γλέντι και μεθούν μέχρι αργά το απόγευμα. Οι υπάνθρωποι κομμουνιστές δίνουν τέλος στα μαρτύρια των Ελλήνων, με το να κρεμάσουν τους υπερασπιστές της πόλης, τους υπέρμαχους της Ελευθερίας, με σύρματα από τους ηλεκτρικούς στύλους. Οι σκηνές που επακολούθησαν με λεηλασίες, βανδαλισμούς, βιασμούς και βασανιστήρια δεν δύναται να τις φανταστεί ανθρώπινος νους..."

     Η Χρυσή Αυγή καλεί όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες στην ετήσια εκδήλωση Τιμής και Μνήμης των θυμάτων του Μελιγαλά, που σφαγιάστηκαν με τον πιο βάναυσο τρόπο μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν Έλληνες. Ενάντια στην κομμουνιστική θηριωδία και την ιστορική λήθη, το εθνικό προσκλητήριο παραμένει περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Για τις χιλιάδες αθώες ψυχές που περιμένουν δικαίωση...Η μεταφορά στον χώρο της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθεί με λεωφορεία από όλη τη χώρα. Για πληροφορίες επικοινωνήστε με τις Τοπικές Οργανώσεις του Λαϊκού Συνδέσμου.

 Πηγάδα Μελιγαλά, 15/09, ώρα 10:00

ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ 1944 - ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

     Συμπληρώνονται 69 χρόνια από την ημέρα εκείνη που μια κωμόπολη της Πελοποννήσου μας, έζησε τη θηριωδία των σλαβομπολσεβίκων, των κτηνών που ξενοκίνητοι και προδοτικοί μπήκαν στην Πατρίδα μας να σφάξουν, να βιάσουν, να ρημάξουν τα νοικοκυριά μας και να πιούν το αίμα του Λαού μας, για να αποδείξουν άλλη μια φορά την κτηνώδη ψυχή που τους πλάθει η κομμουνιστική «εκπαιδευτική» διαδικασία των σχολών της Μόσχας. Ο Μελιγαλάς υπήρξε ο ιστορικός σταθμός στον οποίο διαδραματίστηκαν τα πιο σοβαρά γεγονότα μετά τη λήξη του πρώτου γύρου του συμμοριτοπόλεμου. Οι κάτοικοι του Μελιγαλά έζησαν την μεγαλύτερη θηριωδία των κομμουνιστοσυμμοριτών και πλήρωσαν με τη ζωή τους το πανάκριβο τίμημα. Την Πίστη τους στην Πατρίδα μας. Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης τα θύματα των συμμοριτών μας θυμίζουν τις αγριότητες των προδοτών του Έθνους. Φρικαλεότητες πρωτάκουστες στην ιστορία των ανθρώπων αποτελούν τον κοινό παρονομαστή των εγκλημάτων, όπου και αν έγιναν.

     Οι νεκροί της Πηγάδας του Μελιγαλά ξεπέρασαν τις 2.000. Σεπτέμβριος 1944. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ έχουν ανδρωθεί και έχουν τεθεί «επί τω έργω». Τα συνθήματα των καπεταναίων και των επικεφαλής των, του Άρη Βελουχιώτη είναι: «Αν στο διάβα σας συναντήσετε άνθρωπο, σκοτώστε τον, δέντρο, κόφτε το, σπίτι, κάψτε το. Πρέπει να πνίξουμε την αντίδραση στην πηγή της και στο αίμα της».

     Στις 8 Σεπτεμβρίου 1944, οι κομμουνιστές αποστέλλουν τελεσίγραφο προς τις αρχές της πόλης της Καλαμάτας, στο οποίο ζητούν την παράδοση της πόλης, της Χωροφυλακής και του Τάγματος Ασφαλείας μετά του οπλισμού του. Οι Αρχές της πόλης, ο Νομάρχης Περρωτής, ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής Χωροφυλακής, Φραγκουδάκης και Καής καθώς και ο Εισαγγελέας Γαλανόπουλος, αρνούνται. Η άρνηση αυτή σημαίνει και την αδίστακτη επίθεση των κομμουνιστών για την κατάληψη της Καλαμάτας. Μια ιστορική μάχη αρχίζει ανάμεσα στα κτήνη του Βελουχιώτη και τους υπερασπιστές της πόλης. Χρειάζονται 6 ολόκληρες μέρες για να κάμψουν την αντίσταση των Εθνικών Δυνάμεων οι κομμουνιστές. ο Νομάρχης, οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής, ο Εισαγγελέας καθώς και όλοι οι αξιωματούχοι της Καλαμάτας μεταφέρονται στην πλατεία τελείως παραμορφωμένοι από τα χτυπήματα. Από τον Διοικητή Φραγκουδάκη έχουν βγάλει τα μάτια, από άλλους έχουν σπάσει τα πόδια και από άλλους έχουν κόψει τα χέρια και τα αυτιά. Χωρίς να τους ενοχλεί η φρικιαστική εικόνα, στήνουν γλέντι και μεθούν μέχρι αργά το απόγευμα. Οι υπάνθρωποι κομμουνιστές δίνουν τέλος στα μαρτύρια των Ελλήνων, με το να κρεμάσουν τους υπερασπιστές της πόλης, τους υπέρμαχους της Ελευθερίας, με σύρματα από τους ηλεκτρικούς στύλους. Οι σκηνές που επακολούθησαν με λεηλασίες, βανδαλισμούς, βιασμούς και βασανιστήρια δεν δύναται να τις φανταστεί ανθρώπινος νους.

     Μετά την πτώση της Καλαμάτας, τα συγκροτήματα του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου, με εντολή του αρχισυμμορίτη Βελουχιώτη και του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο» Νίκου Μπελογιάννη, βαδίζουν προς τον Μελιγαλά. Είναι πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου. Ο Μελιγαλάς βρίσκεται περικυκλωμένος από τους αντάρτες κομμουνιστοσυμμορίτες του ΕΛΑΣ. Την κωμόπολη υπερασπίζουν 700 περίπου ένοπλοι αξιωματικοί και οπλίτες. Μαζί τους 4.500 γυναικόπαιδα, κυνηγημένα από την τρομοκρατία των μπολσεβίκων στα γύρω χωριά με τρομοκρατημένο το αθώο βλέμμα τους, παλεύουν να σβήσουν από τη μνήμη τους τις εικόνες φρίκης και εγκλήματος, αίμα και βίας που έζησαν όντας αθώοι παρατηρητές της δολοφονικής θηριωδίας των κομμουνιστών στα χωριά τους. Μα η δυστυχία τους δεν έχει τελειωμό. όσο υπάρχουν κομμουνιστές στην Πατρίδα δεν μπορεί ο Λαός να βρει λυτρωμό. Η αγροτιά γίνεται ο ακούσιος θεατής και θύμα ενός «προοδευτικού» έργου. Του δολοφονικού έργου των συμμοριτών του 44. Την ημέρα αυτή αρχίζει η επίθεση των ελασιτών εναντίον των φυλακίων του Μελιγαλά. Τα φυλάκια Μπεζεστενίου, Ταξιαρχών, Προφήτη Ηλία χτυπιούνται και αυτά αδιάκοπα από τα βουλγαρικά όπλα των σλαβομπολσεβίκων εισβολέων. Οι υπερασπιστές αμύνονται ηρωικά ενώ οι έφοδοι των κομμουνιστών διαδέχονται η μια την άλλη. Και η λυσσαλέα επίθεση των ξενόδουλων προδοτών της Πατρίδας συνεχίζεται και την επομένη. Είναι μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου. Οι κομμουνιστές επιχειρούν κατάληψη του φυλακίου του Προφήτη Ηλία. Βαριά πυροβόλα με βλήματα ευθυτενούς τροχιάς, ρωσικής και βουλγαρικής προέλευσης είναι τα δολοφονικά όργανα των εισβολέων. Αντίκρυ σε αυτά, η πανώρια θέληση και η λεβεντιά των ηρωικών Ελλήνων υπερασπιστών. Τα γυναικόπαιδα πανικοβάλλονται. Ο Προφήτης Ηλίας πέφτει. Οι άνδρες του φυλακίου της Πανηγυρίστριας γίνονται οι θνητοί Ήρωες στη μεγαλειώδη αυτή στιγμή του Γένους. Τα στίφη των εγκληματιών του ΕΛΑΣ εισέρχονται στο Μελιγαλά σκορπίζοντας θάνατο, όλεθρο και αίμα. Οι ηρωικοί κάτοικοι οδηγούνται στην τοποθεσία Πανηγυρίστρα και οι βάρβαροι επιτίθενται εναντίον τους με μαχαίρια, τσεκούρια, κλαδευτήρια. 
  
     Και έρχεται η τελευταία πράξη της θηριωδίας. Ένα πηγάδι βάθους 16 μέτρων και πλάτους τεσσάρων μέτρων, ένα ημιτελές έργο προς ύδρευση του Μελιγαλά, ονομαζόμενο «Πηγάδα», μετατρέπεται σε τάφο υπερδισχιλίων εθνικοφρόνων, αλλά και μικρών παιδιών και γυναικών, όπως μαρτυρούν οι τάφοι. Συγχρόνως όμως γίνεται μνημείο λεβεντιάς και μεγαλείου για ολόκληρη τη Φυλή! Τοποθετούνται στα χείλη της Πηγάδας οι εκτελεστές, οι σφαγείς, οι δήμιοι του Λαού μας. Ανά 3-4 οδηγούνται οι Έλληνες δεμένοι με σύρματα στο χείλος του πηγαδιού, πυροβολούνται στο κεφάλι. Σκοτωμένοι ή τραυματισμένοι σπρώχνονται και ρίχνονται στο θυσιαστήριο της Πηγάδας. Οι δολοφόνοι είναι ένοπλοι γύρω γύρω. οι αθώοι άοπλοι. Οι δολοφόνοι είναι κομμουνιστές και βούλγαροι, πράκτορες του σλαυοκομμουνισμού και σφάζουν τα παιδιά της Ελλάδας, χωρίς κανένα ενδοιασμό, χωρίς καμία διάκριση. Οι κομμουνιστές συνεχίζουν τη μεταφορά των κρατουμένων από το Μπεζεστένι, καθ΄ομάδας, επί τρεις μέρες, 18, 19 και 20 Σεπτεμβρίου. Οι ίδιες ανατριχιαστικές σκηνές επαναλαμβάνονται σαν να θέλει η Ιστορία να απεικονίσει το χρέος μας, των απογόνων παρατεταμένο δια μέσου των αιώνων στην αξέχαστη αυτή σελίδα ηρωισμού, θυσίας και αναμνήσεως στους αδικοσκοτωμένους αδελφούς μας για να είναι πιο φρικαλέα η αμαρτία του δύστυχου που θα τολμούσε να ΞΕΧΑΣΕΙ τους ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥΣ και να εγκαταλείπεται παραδειγματικά στο αιώνιο ανάθεμα από τις ψυχές των μικρών παιδιών που δολοφονήθηκαν από τους κομμουνιστές, τις σκοτεινές εκείνες μέρες του 44. Ο Μελιγαλάς θυσιάστηκε μέχρις ότου δεν υπήρχαν άλλοι υπερασπιστές, μέχρις ότου γέμισε το πηγάδι...

     Το επίσημο κράτος, οι «δημοκράτες» του «συνταγματικού τόξου» έχουν χαρακτηρίσει τα προσκυνήματα αυτά τα ιερά σαν «γιορτές μίσους». Έχουν ξεπεράσει το παραμύθι της λήθης και προβάλλουν, χρόνια τώρα, τους εαυτούς τους ως «ηρωικούς αγωνιστές». Ειδικά έχουν στόχο την νεολαία μας που εξαιτίας της τακτικής του κράτους, από τότε μέχρι σήμερα, χωρίς εξαίρεση, αγνοεί τα γεγονότα. Τα παιδιά μας γίνονται μάρτυρες ανατροπής αξιών και αληθειών. Βλέπουν ξοφλημένους πολιτικούς «βρικόλακες» να τα κυβερνούν και να ορίζουν τις μοίρες τους. Βλέπουν φονιάδες να δικαιώνονται και να τιμώνται ως ήρωες. Βλέπουν να επιπλέουν οι φελλοί και τα πάσης φύσεως κατακάθια της κοινωνίας, τα οποία φτάνουν μέχρι σημείου θράσους να ζητούν από τους Έλληνες να μην τιμούν τη μνήμη των νεκρών, να τιμήσουν τους άτιμους και να ξεχάσουν την Ιστορία τους. Ξεχνούν όμως κάτι. ΤΟ ΑΙΜΑ. Το αίμα των αδικοχαμένων που φωνάζει!

     Εμείς, οι Έλληνες Εθνικιστές, όμως δίνουμε με την παρουσία μας, κάθε χρόνο, την απάντηση σε όλους εκείνους οι οποίοι προσπαθούν να βεβηλώσουν τη μνήμη των Μαρτύρων της Φυλής μας. Όσο και αν επιχειρούν οι θιασώτες της λήθης να μας επιβάλλουν να γίνουμε επιλήσμονες των τερατουργημάτων τα οποία διέταξαν οι κομμουνιστές, δεν θα μπορέσουν ΠΟΤΕ να το πετύχουν, ούτε να αμβλύνουν τις εντυπώσεις εκ του ανοσιουργήματος.

     Κάθε Ελληνίδα, κάθε Έλληνας που έπεσε δολοφονημένος από το χέρι του δήμιου κομμουνιστή είναι για εμάς, τους Έλληνες Εθνικιστές, ένας πατέρας, ένας αδερφός, μια μάνα, μια αδερφή.  Δεν μας ταιριάζει ο ήσυχος ο ύπνος όταν οι ψυχές τους στέλνουν ανάθεμα στους στυγερούς δολοφόνους. Οι Έλληνες Εθνικιστές δεν λησμονούμε τα εγκλήματα κατά της Πατρίδας και του Λαού της και δεν γινόμαστε ποτέ συνένοχοι τοιαύτης Προδοσίας. ΤΙΜΟΥΜΕ πάντοτε μετ΄αναλόγου σεβασμού τους Μάρτυρες της Φυλής μας και ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ κατά πάσης επιβουλής.

Ελένη Ευαγγ. Κλαπανάρα Τ.Ο Τρικάλων

ΠΗΓΗ: ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ