Η φυλετική και πολιτισμική
συνέχεια των Ελλήνων είναι αυτή που
τόσο πολύ έχει αμφισβητηθεί στις μέρες
μας από «Έλληνες»
και αλλοεθνείς.
Μόνο η Ελληνικότητα των σημερινών Ελλήνων αμφισβητείται, ενώ π.χ. δεν αμφισβητείται ότι οι σημερινοί Ιταλοί είναι απόγονοι των Ρωμαίων, ότι οι Άγγλοι κατάγονται από την γενιά του βασιλιά Αρθούρου ή ότι οι σημερινοί εβραίοι κατάγονται από τον Αβραάμ. Μόνο στους Έλληνες δεν κυλάει ούτε στάλα αρχαίου ελληνικού αίματος, όπως αποφαίνονται σήμερα όλοι οι προοδευτικοί κουλτουριάρηδες.
Γιατί όμως τόσο μίσος
κατά των συγχρόνων Ελλήνων; Μα, γιατί
δεν γίνεται όλοι εμείς να είμαστε
απόγονοι αυτών των γιγάντων που στους
ώμους τους στέκεται όλος ο δυτικός
πολιτισμός.
Πρώτα όμως να εξηγήσουμε τι εννοούμε όταν λέμε φυλή. Φυλή νοείται μια κοινότητα ανθρώπων με κοινή καταγωγή, κοινούς προπάτορες. Έχουν γίνει πολλές γενετικές έρευνες που αποδεικνύουν τα αντίθετα από αυτά που πρεσβεύουν όλοι οι ανθέλληνες. Σε γενετική έρευνα που έγινε από 28 πανεπιστήμια σε Ευρώπη και Αμερική, μερικά από τα οποία είναι της Οξφόρδης στην Αγγλία, του Στάφορντ της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ και το πανεπιστήμιο της Πάβιας στην Ιταλία. Από την πλευρά της Ελλάδας συμμετείχε το τμήμα γενετικής και μοριακής βιολογίας υπό τον καθηγητή Κωνσταντίνο Τριανταφυλλίδη. Αυτή η έρευνα που έγινε σε χιλιάδες άνδρες στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και απέδειξε περίτρανα πως το 70% των σημερινών Ελλήνων έλκει την καταγωγή του από την παλαιολιθική εποχή (100.000-10.000 π.Χ.) και το υπόλοιπο 30% από το 10.000 π.Χ. και εντεύθεν. Επίσης, αποδείχτηκε πως οι κάτοικοι της δυτικής Ευρώπης έλκουν την καταγωγή τους από τον ελλαδικό χώρο της νεολιθικής περιόδου.
Στην έρευνα αυτή που έγινε σε δείγμα 925 ανδρών, βρέθηκε πως οι Έλληνες κατά 99,5% ανήκουν στην λευκή ομοεθνία και δεν έχουν καμμία μογγολοειδή ή σλαβική πρόσμειξη παρ' όλα τα 400 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς. Ο Άρης Πουλιανός, ο μεγάλος αυτός ανθρωπολόγος που τόσα δεινά και διώξεις υπέστη από το ανθελληνικό ελλαδικό κράτος, έκανε έρευνα πάνω στα κρανία αρχαίων και νέων Ελλήνων. Χρησιμοποίησε την επιστήμη της κρανιομετρίας και μέτρησε τους διάφορους κρανιακούς δείκτες όπως ύψος και το πλάτος της ρινικής κόγχης, των οφθαλμικών κογχών, του μετώπου και άλλα. Μέτρησε επίσης 14 ανθρωπομετρικά και 34 σωματοσκοπικά γνωρίσματα αρχαίων και νέων σκελετών βρίσκοντας απόλυτη ταύτιση, με μικρές μόνο διαφορές λόγω της ανθρώπινης εξέλιξης στα χιλιάδες χρόνια που πέρασαν από τότε. Όπως είπε ο ίδιος, «υπάρχει αδιάκοπη φυλετική ενότητα του λαού της Ελλάδας σε όλη την διάρκεια της ιστορίας της, τουλάχιστον από του προνεολιθικούς χρόνους και έπειτα». Ο ίδιος δήλωσε ότι το ελληνικό DNA ουδεμία σχέση έχει με το σλαβικό, δείχνοντας έτσι πως οι επιμειξίες ήταν μηδαμινές, αν όχι ανύπαρκτες. Ο Μανώλης Παπαγρηγοράκης,καθηγητής ορθοδοντικής του πανεπιστημίου Αθηνών, υπέβαλε σε ακτίνες Χ εκατοντάδες σύγχρονα και αρχαία κρανία και απέδειξε ότι τα χαρακτηριστικά των κρανίων δεν έχουν αλλάξει.
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις πολλές έρευνες που έχουν γίνει, αλλά δεν διαφημίστηκαν στο ευρύ κοινό και αποδεικνύουν την συνέχεια του ελληνικού έθνους φυλετικά. Τώρα θα περάσουμε στην πολιτισμική συνέχεια του ελληνικού έθνους. Τι εννοούμε όμως όταν λέμε πολιτισμική συνέχεια και ενότητα του Ελληνικού έθνους; Εννοούμε τα ήθη, τα έθιμα, τους μύθους, τους θρύλους, τα παραμύθια και ό,τι άλλο ενώνει ένα έθνος από την πανάρχαια εποχή ως στις μέρες μας, με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές.
Για να καταλάβουμε πόσο βαθιά είναι αυτή η σύνδεση αρχαίου και νέου Ελληνισμού μπορούμε να δούμε τα έθιμα του θανάτου. Οι αρχαίοι Έλληνες έβαζαν ένα νόμισμα στο στόμα του νεκρού σαν εισιτήριο για τον Χάροντα, τον βαρκάρη του κάτω κόσμου, το ίδιο έκαναν και οι σύγχρονοι Έλληνες. Τα κόλλυβα που προσφέρονται για την ανάπαυση της ψυχής του νεκρού, είναι η αρχαία πανσπερμία που αποτελούνταν ακριβώς από τα ίδια υλικά (βρασμένο σιτάρι, καρύδια, σταφίδες, ρόδι). Στα νεκροταφεία οι Έλληνες είχαν πάντα κυπαρίσσια που συμβόλιζαν τον κάτω κόσμο. Στο πένθος φορούσαν πάντα μαύρα, όπως και σήμερα.
Από φαγητά το σουβλάκι, ο πατσάς, τα μελομακάρονα, το παστέλι και πολλά άλλα φαγητά έλκουν την καταγωγή του απευθείας από την αρχαία Ελλάδα. Το κρασί και το ελαιόλαδο αποτελούσαν και αποτελούν μέχρι τις μέρες μας αναπόσπαστο μέρος του Ελληνισμού. Οι μύθοι και οι θρύλοι είναι ένα ακόμα στοιχείο της αδιάσπαστης ενότητας του Ελληνισμού. Ένας από τους γνωστότερους μύθους που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας σαν παραμύθι που έλεγαν οι γιαγιάδες στα εγγόνια, είναι ο μύθος του Μελέαγρου, ο οποίος ήταν ένα παλληκάρι από την Καλυδώνα της Αιτωλοακαρνανίας. Όταν γεννήθηκε ο Μελέαγρος οι 3 Μοίρες ήρθαν από επάνω του και έλεγαν τι θα γίνει στο μέλλον. Είπαν πως θα γίνει μεγάλος και τρανός όταν μεγαλώσει, αλλά η τρίτη μοίρα όμως είπε «Τι να το κάνεις; Αφού ώσπου να σβήσει αυτό το κούτσουρο που καίγεται στο τζάκι το μωρό θα έχει πεθάνει». Η μητέρα του όμως που ήταν κρυμμένη κάπου στο δωμάτιο, μόλις έφυγαν οι μοίρες, άρπαξε το κούτσουρο και το έσβησε. Αυτός ο μύθος λέγονταν σαν παραμύθι από την Μακεδονία και την Θράκη ως την Κύπρο και την Αιτωλοακαρνανία.
Στην Πιερία έχει σωθεί η παράδοση για τις εννιά κυράδες των τεχνών (μούσες) που κατέβαιναν από τον Όλυμπο και χόρευαν στην πλαγιά του βουνού. Στην Τροιζήνα της Αργολίδας υπήρχε η παράδοση των όπλων του βασιλιά που τα είχε αφήσει κάτω από έναν βράχο για να τα βρει ο γιος του όταν θα ενηλικιώνονταν, που είναι ακριβώς ο μύθος του Αιγέα και του Θησέα που διασώθηκε ως τις μέρες μας. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλες παραδόσεις που θα ήθελαν ολόκληρους τόμους για να καταγραφούν.
Άλλο ένα συνδετικό στοιχείο, ίσως το κυριότερο μετά την καταγωγή, είναι και η γλώσσα που μιλάει ο κάθε λαός. Οι Έλληνες στα 5.000 χρόνια τουλάχιστον της γνωστής ιστορίας, δεν έπαψαν ποτέ -μα ποτέ- να μιλούν, να γράφουν και να σκέφτονται στην ελληνική γλώσσα. Μάλιστα, όπως έλεγε ένας Άγγλος καθηγητής, «η Ελληνική γλώσσα δεν έχει αλλάξει πολύ από την εποχή του Ομήρου όσο η αγγλική από την εποχή του Σαίξπηρ μέχρι σήμερα», δηλαδή μόλις στα 400 χρόνια πριν. Οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα έχουν τις ίδιες ρήσεις και παροιμίες, όπως π.χ. «γλώττα ανόστεος, μεν όστεα θραύει», δηλαδή η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.«Άπτεσθαι ξύλου», δηλαδή χτύπα ξύλο.«Γάλα ορνίθων», δηλαδή και του πουλιού το γάλα.«Κύων θυωκτήρ ον δάκνει», δηλαδή σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει. «Ώον τίλλεις», δηλαδή πιάσ' το αυγό και κούρευ' το.
Ως προς τα θρησκευτικά τους έθιμα, οι Έλληνες ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν οίνο και ελαιόλαδο. Τα μεταλλικά τάματα με ανθρώπινα μέλη που βάζουν μέχρι σήμερα στις εικόνες για να ζητήσουν την χάρη των αγίων σε θέματα ίασης της υγείας, ακριβώς τα ίδια τάματα αφιέρωναν στον θεό Ασκληπιό και οι αρχαίοι Έλληνες.
Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στο ψυχικό DNA των Ελλήνων. Όπως κάθε έθνος έχει τα σωματικά χαρακτηριστικά και την ευφυΐα που το διαφοροποιούν από τα άλλα, έτσι υπάρχει και ο ψυχισμός, ο χαρακτήρας, που ξεχωρίζει τα έθνη. Αυτό λέγεται ψυχικό DNA. Οι Έλληνες από την αρχαιότητα ήταν ευφυείς και γεννήτορες πολλών επιστημών, δραστήριοι και ατρόμητοι εξερευνητές που βάδιζαν πάντα στο άγνωστο χωρίς κανένα φόβο. Αγαπάνε την ελευθερία και την έχουν σαν υπέρτατο αγαθό και πολεμούν γι' αυτήν μέχρι τελευταίας ρανίδας. Το φιλότιμο που σαν έννοια δεν υπάρχει σε καμμία άλλη γλώσσα του κόσμου, η φιλοξενία, και το τελευταίο που χαρακτηρίζει τους Έλληνες του χθες, αλλά και του σήμερα είναι οι εμφύλιες διαμάχες που κατέληγαν σε ανείπωτες σφαγές. Αυτό αποδεικνύεται από όποιο βιβλίο ιστορίας και να ανοίξουμε. Από τον πόλεμος της Τροίας και τον Πελοποννησιακό πόλεμο, ως τους εμφυλίους πολέμους στην διάρκεια της επανάστασης του 1821, οι Έλληνες πάντα διχάζονταν.
Μετά από όλα αυτά τα στοιχεία που παρέθεσα, καταλαβαίνει και ο πιο αδαής ή εμπαθής ανθέλληνας ότι το ελληνικό έθνος παρ' όλες τις δοκιμασίες και τα δεινά που πέρασε από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, παρ' όλη την σκλαβιά που βίωσε από πλήθος βάρβαρων κατακτητών, τις καταστροφές που δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα, αυτός ο περήφανος λαός δεν άλλαξε, δεν αλλοτριώθηκε ούτε στην καταγωγή του, ούτε στον πολιτισμό που έφερε. Γι' αυτό και πρέπει να πούμε όλοι εμείς οι ζωντανοί να τιμούμε όλους αυτούς που κράτησαν άσβεστη την φλόγα σε καιρούς χαλεπούς που όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Νίκος Καψαλίδης
Τ. Ο. Καβάλας