Η αριστερή διανόηση θεωρεί ότι πολιτισμός είναι η καταπίεση των
ενστίκτων μας. Πράγματι ο διαχωρίζων παράγοντας τους ανθρώπους από τα
ζώα είναι η ψυχική και διανοητική λειτουργία, η κρίση του ανθρώπου. Όμως
και ο θάνατος είναι η καταπίεση των ενστίκτων μας και μάλιστα η
οριστική. Που μπαίνει η λεγόμενη «κόκκινη γραμμή» ανάμεσα στην ζωώδη
κατάσταση του ανθρώπου και τον αναπτυσσόμενο πολιτισμό; Η λεγόμενη
«συντηρητική παράταξη», η εξίσου με την αριστερά εθνοπροδοτική δεξιά
πρεσβεύει την διατήρηση του υφιστάμενου status quo με κάθε κόστος και
ασχέτως των συνθηκών. Αντιθέτως η αριστερά πρεσβεύει, τουλάχιστον
θεωρητικά γιατί στην πράξη είναι βαθέως καθεστωτική παράταξη, την άνευ
κριτηρίων αποδόμηση του παρόντος καθεστώτος, ακόμα και στους τομείς που
δεν είναι θεμιτή μια δομική αλλαγή, αλλά απλώς μία εξυγίανση των θεσμών.
Ας δούμε, επί παραδείγματι, το λαθρομεταναστευτικό ζήτημα,
όπου η δεξιά φοβικά κινούμενη συντηρεί το πρόβλημα, ενώ η αριστερά
επιχειρεί με όλες της τις δυνάμεις για την επιδείνωση του. Η μεν δεξιά
προσβλέπει στην συντήρηση και εύνοια συστημάτων και κυκλωμάτων που δρουν
διαλυτικά προς τον κοινωνικό ιστό, με αντάλλαγμα μια ψευδεπίγραφη
αντιμεταναστευτική ρητορεία δολίως περιορισμένη σε προεκλογικό επίπεδο
για ψηφοθηρικούς σκοπούς. Παράδειγμα αυτού η προεκλογική
αντιμεταναστευτική ρητορεία της ΝΔ, που μετουσιώθηκε σε ρατσιστική
εναντίον των Ελλήνων πρακτική από τον τότε υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ της
συγκυβέρνησης, Νικόλαο Δένδια. Από την άλλη η αριστερά πιστή στο
διαλυτικό της έργο βλέπει στους λαθρομετανάστες τους μελλοντικούς
«προλετάριους» της και έχει ως στόχο την εν τέλει προλεταριοποίηση και
των Ελλήνων με σκοπό την καπηλεία μίας καταστάσεως που η ίδια εκόλαυσε.
Που είναι η χρυσή τομή, λοιπόν, ανάμεσα στην «συντήρηση» και
την «πρόοδο»; Η απάντηση είναι ο Λαϊκός Εθνικισμός, η τέχνη του φυσικώς
και πολιτισμένως ζειν. Όπως γράφει, σχετικά, ο Ίων Δραγούμης στον
«Ελληνικό Πολιτισμό»: «Για τα έθνη θύμηση είναι η παράδοση,
που όταν καταντά ολότελα συνειδητή λέγεται ιστορία. Και λησμονιά είναι η
ορμή της δημιουργίας. Συντηρητικό στοιχείο είναι η παράδοση και
προοδευτικό η δημιουργία», έχοντας βέβαια πριν τονίσει «πως μήτε να θυμάται παντοτινά μπορεί και πρέπει μήτε να ξεχνά παντοτινά». Ανάμεσα
στα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου και στην απάνθρωπη ζούγκλα του
οικονομικού φιλελευθερισμού που επικρατεί σήμερα, όπου τα κεφάλαια και
οι άνθρωποι δεν έχουνε πατρίδα, επιλέγουμε την αρμονική στάση του
Έλληνα. Το σημερινό ισχύον καθεστώς είναι εξίσου ισοπεδωτικό,
αντιφυσικό και ανθελληνικό με τον κομμουνιστικό τρόμο που έζησαν οι λαοί
του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η μόνη τους, ουσιαστικά, διαφορά είναι ότι
στον μεν φιλελευθερισμό η ζούγκλα επιβάλλεται βελούδινα, ενώ στον
κομμουνισμό με τρόμο. Απέναντι σε αυτό το ψευδεπίγραφο δίπολο
προτάσσουμε τον Λαϊκό Εθνικισμό που απορρέει απευθείας από τις
παραδόσεις και την κληρονομιά της Φυλής μας, που δημιούργησε τον
λαμπρότερο πολιτισμό αυτού του πλανήτη.
Στόχος αμφότερων των διαλυτικών ιδεοληψιών που εδρεύουν
σήμερον στην ελληνική πολιτική σκηνή του απάνθρωπου οικονομικού
φιλελευθερισμού και του αδερφού του μαρξισμού είναι ο εξοβελισμός του
Έθνους. Είναι η μετάβαση της κοινωνίας σε μια κατάσταση
μηδενικής συνοχής και αντίστασης στα σχέδια του ξένου επιβολέα, γιατί
όπως είναι προφανές το μέτρο αντίστασης ενός λαού είναι οι συνεκτικοί
δεσμοί της κοινωνίας του. Είναι, μάλιστα, αποδεδειγμένο από το ρου της
Ιστορίας ότι οι συνεκτικοί δεσμοί ενός Λαού δεν είναι δυνατόν να
αλλάξουν, γεγονός που παραδέχονται ακόμα και θεωρητικοί του μαρξισμού,
όπως ο Φρήντριχ Ένγκελς (ένας εκ των πατέρων του μαρξισμού) που είχε
γράψει επιστολή με τίτλο «Κάθε μεταναστευτική ομάδα καταλαβαίνει μόνο
τον εαυτό της», όπου συγκεκριμένα αναφέρει ότι: «Η μετανάστευση
διαιρεί τους εργάτες σε δυο ομάδες, στους ντόπιους και στους ξένους, και
οι τελευταίοι χωρίζονται σε Ιρλανδούς, Γερμανούς και πολλές άλλες
μικρές ομάδες, η κάθε μια από τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό
της. Για να σχηματίσεις από όλους αυτούς ένα ενιαίο κόμμα απαιτούνται
ασυνήθιστα μεγάλες δυνάμεις. Έχουμε συχνά κάποια βίαια ξεσπάσματα, αλλά η
μπουρζουαζία δεν έχει παρά να περιμένει υπομονετικά και αυτά τα
ανομοιογενή στοιχεία της εργατικής τάξης θα διαχωριστούν και πάλι...»
Αυτό που αμέσως και σαφώς παραδέχεται ο Ένγκελς είναι ότι οι φυλετικοί και εθνικοί δεσμοί είναι αδύνατον να σπάσουν.
Παραδέχεται δε και την ουτοπία της μαρξιστικής απαίτησης για «ταξική
συνείδηση», μιας επίπλαστης συνείδησης που για την δημιουργία της και
την βραχύβια ύπαρξη της απαιτούνται «ασυνήθιστα μεγάλες δυνάμεις».
Αντιθέτως η φυλετική και η εθνική συνείδηση είναι κάτι με το οποίο
γεννιέται ο άνθρωπος και το οποίο είναι η μαγιά για να ανθίσει ο
πολιτισμός. Όπως το είχε πει και ο Μεγάλος Κωστής Παλαμάς: «ο
πατριωτισμός είναι έμφυτος στον άνθρωπο, για αυτό και εγώ είμαι
εθνικιστής». Οι μοντέρνοι παιδαγωγοί επιβεβαιώνουν επίσης του λόγου το
αληθές μιλώντας για έμφυτο ρατσισμό των παιδιών, τον οποίο όπως λένε
πρέπει να ξεριζώσουν με σύγχρονες «παιδαγωγικές» μεθόδους. Η
ελπίδα, όμως, γεννάται σήμερα επειδή ο Ελληνικός Λαός, ένας φύσει
επαναστατικός Λαός, δείχνει μια σαφή τάση επιστροφής στον φυσικό τρόπο
Σκέψης και Ζωής του Λαϊκού Εθνικισμού, διαλέγει να ακολουθήσει για μια
ακόμη φορά την σίγουρη ανηφόρα του Αίματος και της Τιμής, συστατικά από
τα οποία επάγεται διαχρονικά το Ελληνικώς ζειν, όπως αυτό φαίνεται από
την Αρχαία Ελληνική, την Βυζαντινή και την μεταβυζαντινή γραμματεία,
όπως αυτό φαίνεται στα απομνημονεύματα των Ηρώων του 1821, αλλά και στην
σχετικώς πρόσφατη Ελληνική Ιστορία.
Απορρέοντα από το Αίμα, την κοινή καταγωγή, όλα τα συστατικά
που ενώνουν την κοινωνία, όπως η Θρησκεία και η Οικογένεια, είναι μόνιμα
βαλλόμενα από τα συντεταγμένα πυρά των αποδομητών της, των «δεξιών» και
των «αριστερών». Αμφότερες οι λέξεις βρίσκονται σε εισαγωγικά,
γιατί έχει παύσει εδώ και πολλά χρόνια ο λόγος ύπαρξης τους, ιδιαιτέρως
σε αυτή την κρίσιμη για την Ελλάδα χρονική συγκυρία. Η μεν αριστερά
σταθερή στην αθεϊστική της θέση ονειρεύεται μια επανάληψη των γεγονότων
της Οκτωμβριανής Επανάστασης, ενώ δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τις
αριστερές μπροσούρες που χαρακτήριζαν την οικογένεια ως «κατάλοιπο της
μπουρζουαζίας». Αντιστοίχως και η «δεξιά», η λεγόμενη συντηρητική
παράταξη, έδρασε τα χρόνια της μεταπολίτευσης όσο διαλυτικά δεν μπόρεσε
να δράσει η αριστερά της ημέρες της ιδεολογικής «δόξας» της. Με πιο
ύπουλο τρόπο βέβαια και όχι εμφανώς, άλλωστε οι ευθείες μέθοδοι δεν
υπήρξαν ποτέ το «φόρτε» των δεξιών. Έτσι με την υπερφορολόγηση,
τον άκρατο καπιταλισμό και την «ανοιχτή κοινωνία» του Πόππερ διαλύσανε
την Ελληνική Οικογένεια και μέσω του καταναλωτισμού κάνανε μεγαλύτερη
ζημιά στην Θρησκεία από ότι ο Λένιν και οι καύσεις Εκκλησιών που αυτός
διέταξε. Όποιος άλλωστε μεταβεί ή δει εικόνες από τα σημερινά
κράτη που κάποτε αποτελούσαν την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση θα δει ότι
το αποτέλεσμα του «κόκκινου τρόμου» ήταν η συσπείρωση του Λαού στις
αξίες που οι κομμουνιστές κυνήγαγαν σε αντίθεση με την φιλελεύθερη
κοινωνία στην οποία οι συνεκτικοί δεσμοί απλά «σαπίσανε».
Αντίθετα στις αποδομητικές θεωρίες του θανάτου στέκεται ο
Λαϊκός Εθνικισμός με τον φυσικό τρόπο ζωής. Με την διατήρηση των
προαιώνιων και διασπισιστικών αξιών όπως η Οικογένεια και η Φυλή. Με
αγάπη, σεβασμό και αμείωτο ενδιαφέρον για όλες τις συνιστώσες του
Αίματος μας, την Θρησκεία μας, την Γλώσσα μας, το Ελληνικό έον που έλεγε
και ο Ηρόδοτος. Όχι για την συντήρηση τους χάριν φετιχισμού,
αλλά γιατί αναγνωρίζουμε σε αυτά τα εχέγγυα για την ουσιαστική πρόοδο
της Κοινωνίας μας. Γιατί βλέπουμε σε αυτά τις ικανές και αναγκαίες
συνθήκες για την δημιουργία ενός νέου Ελληνικού Πολιτισμού που θα
ικανοποιεί την προαιώνια προσταγή για μεγαλείο που μας στέλνουν οι
πρόγονοι μας από τα βάθη των αιώνων και παράλληλα θα συμβαδίζει με τον
χρονολογιακό δείκτη. Ενός νέου Ελληνικού Πολιτισμού που θα συγκλονιστεί
εκ νέου με ένα βαθιά Ιδεολογικό και Φιλοσοφικό Όραμα. Μιας Ελληνικής
Κοινωνίας που θα βιώσει την Κοινωνική Αναβάθμιση που θα είναι συνέπεια
της Ατομικής Βελτίωσης και θα επάγει την Εθνική Ανάταση.
Οι δύο έως τώρα επικρατούσες ιδεολογίες, ο φιλελευθερισμός και ο
μαρξισμός, προήγαγαν το δόγμα του θανάτου, το δόγμα της ισοπεδώσεως, της
ισότητας και των de facto αναγνωρισμένων «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ένα
δόγμα που δια της ισοπεδώσεως προβάλλει το πρότυπο της «χρυσής
μετριότητας», ένα δόγμα που έρχεται σε ανοικτή ρήξη με τον αδιάλλακτο
νόμο της Φύσης περί πάλης και αξιοκρατίας. Στον σημερινό κόσμο η πάλη,
όπως και όλα, δίδονται στον οικονομικό τομέα. Ο Λυκούργος, ο
νομοθέτης της Αρχαίας Σπάρτης, προχώρησε σε ανακατανομή των χωραφιών,
ώστε οι Σπαρτιάτες να διαγωνίζονται μεταξύ τους για τα πρωτεία στην
Αρετή. Αυτός είναι ο κόσμος του Αίματος και της Τιμής, ο κόσμος του
Λαϊκού Εθνικισμού, όπως αυτός παραδόθηκε από τους ένδοξους προγόνους μας
σε πρακτικό επίπεδο από τον Λυκούργο και σε θεωρητικό από τον Πλάτωνα.
Ο κόσμος, όπως τον γνώρισαν οι γενιές μας, είναι ο κόσμος του χρήματος,
είναι ο κόσμος του ψευδεπίγραφου διπόλου φιλελευθερισμός – μαρξισμός
που προστάζει την επιβίωση του οικονομικά ισχυρότερου, ασχέτως των
αρετών και της προσφοράς του και δίδει παράλληλα σε όλους τους
υπόλοιπους και το δόγμα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ώστε να βαλτώσουν
στην μετριότητα. Ευτυχώς όλοι εμείς ζούμε σήμερα τον πόλεμο των δύο
αυτών κόσμων και μπορούμε να συμβάλλουμε όλοι μας στην επικράτηση του
ορθού.
Το γιατί ο κόσμος που οραματιζόμαστε είναι ο ορθός δρόμος και ο
φυσικός δρόμος, αρκεί ένα παράδειγμα για να το δείξει. Ας θεωρήσουμε δύο
αντιπαραβαλλόμενα δείγματα και ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε ποιο από
τα δύο λειτουργεί πιο ορθά, κατά την γνώμη του κάθε αναγνώστη πάντα. Το
ένα δείγμα μας θα είναι μία αγέλη ή γενικά μια οικογένεια ζώων, έστω
μηρυκαστικών που απειλείται από την πλησιέστερη αντίστοιχη αγέλη ή
οικογένεια αρπακτικών. Το ενστικτώδες αντανακλαστικό της, φυσικά, είναι η
ενδυνάμωση των συνεκτικών δεσμών της αγέλης και η πάση θυσία αποφυγή
αυτόνομων μετακινήσεων των μελών της, με σκοπό την αντιμετώπιση του
κινδύνου. Το δεύτερο μας δείγμα είναι το σύγχρονο Ελληνικό κράτος. Η
απειλή που δέχεται αυτό είναι προφανής και πολύπλευρη. Από την μία έχει
τους προκλητικούς «γείτονες», όπως η Τουρκία και η Αλβανία, και από την
άλλη έχει πολλαπλά λαθρομεταναστευτικά ρεύματα να αντιμετωπίσει, ένα οξύ
δημογραφικό πρόβλημα και μια δεινή οικονομική κατάσταση. Η πολιτική που
εφαρμόζει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων είναι
περικοπές στους πολυτέκνους, σύσταση υπηρεσίας για την αντιμετώπιση της
«ρατσιστικής βίας», μειώσεις στους εξοπλισμούς και χρηματοδότηση
εκδηλώσεων για την «φιλία των λαών». Κινείται δηλαδή στο άξονα
επιδείνωσης των προβλημάτων. Η φυσική ροπή των πραγμάτων αντιθέτως
προστάζει απέλαση των λαθρομεταναστών, δημιουργία λειτουργικών σωμάτων
ασφαλείας και κίνητρα στους πολύτεκνους, το οποίο μπορεί ευκόλως να
γίνει αν δεν δινόντουσαν τόσα δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες και τους
διεθνείς τοκογλύφους.
Ακόμα και αν κοιτάξουμε την Ελληνική Κοινωνία με ένα
μικροσκόπιο θα δούμε σε όλες της τις εκφάνσεις την ιδεολογία του
Θανάτου, την ιδεοληψία της παγκοσμιοποίησης, που προωθεί τον οργουελιανό
τρόμο του «Μεγάλου Αδελφού». Ναρκωτικά, πορνεία,
λαθρομετανάστευση, έξαρση ασθενειών του μεσαίωνα, εγκληματικότητα είναι
μερικά μόνο από τα σημεία του φαύλου κύκλου της νέας «θρησκείας των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που διέπει όλους του ιδεολογικούς πόλους της
Νέας Τάξης Πραγμάτων. Σημεία τα οποία, όπως προκύπτει από ελάχιστη
έρευνα και σκέψη, είναι αλληλοτροφοδοτούμενα και απορρέουν από το ένα
και το αυτό κέντρο λήψεως αποφάσεων. Οι πάλαι ποτέ πιστοί του Μάμμωνα,
του Μολώχ και όλων των απογόνων τους κυβερνούν και σήμερα τον κόσμο. Και
ποιος μπορεί να το αρνηθεί, έστω με την αλληγορική του έννοια. Κάποτε
στον βωμό του Μολώχ θυσιάζονταν βρέφη στην πυρά. Μήπως αυτό δεν
συμβαίνει και σήμερα με το μέλλον των μελλοντικών Ελληνικών γενεών να
είναι ήδη υποθηκευμένο στους πιστούς του χρήματος;
Με την Ελλάδα και τους Έλληνες σε άμεσο κίνδυνο ο Λαϊκός Εθνικισμός
φαντάζει πιο απαραίτητος από ποτέ. Όλα τα συστήματα σύμφωνα με τον ίδιο
τον νόμο της Φύσης ρέπουν προς την εντροπία, αυτό είναι αναγνωρισμένο
και σίγουρο. Σε επίπεδο πολιτισμών αυτό ακριβώς είχε εκφράσει και ο
Spengler με τον παραλληλισμό που έκανε μεταξύ πολιτισμών και ζώντων
οργανισμών. Ο Δυτικός πολιτισμός κατέστη «τεχνικός» και πλησιάζει στο
τέλος του. Δύο είναι οι πιθανές επιλογές από τις οποίες καλείται να
διαλέξει ο Ελληνικός Λαός. Η μία είναι η ανηφόρα του Λαϊκού Εθνικισμού, η
επιστροφή και επικαιροποίηση των πατροπαράδοτων αιώνιων αξιών του
Γένους μας, η αναβίωση του ενστίκτου της επιβίωσης του Λαού μας. Η άλλη
είναι η κατηφόρα, η παρακμή της συντηρήσεως του παρόντος αντιφυσικού
τρόπου ύπαρξης των ίδιων των Ελλήνων και συνεπαγωγικά του συστήματος που
αποτελεί θεμέλιο του.
Ουρλιάζουν οι αστοί για την παντελή έλλειψη κράτους και όλα τα επάγωγα αυτής. Δεν
καταλαβαίνουν όμως πως η δημιουργία κράτους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη
με τον λαό που κατοικεί κάτω από την σκέπη του. Ο συμφεροντολογικός
μηχανισμός που καταδικάζει το κράτος σε απραγία είναι σύμφωνος και
ακόλουθος με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του εσμού αυτών που έχουν
μεταλάβει την φιλελεύθερη ή την μαρξιστική ιδεοληψία, έστω και εν αγνοία
τους. Μα, αλήθεια ας σκεφτούν, το κράτος ορίζεται από τους
νόμους ή από τα άτομα και τις κοινωνικές ομάδες που το απαρτίζουν; Ο
κάθε λαός έχει αυτή την ηγεσία που του αξίζει έλεγε ο Montesquieu,
συνεπώς οι παράγοντες που καθορίζουν το κράτος και την λειτουργία του,
στην πραγματικότητα, είναι ο λαός και οι κανόνες που αυτός επιβάλλει
στην δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μας. Για να το κάνουμε «λιανά», δεν
χρειάζεται καν επανάσταση για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. «Πρώτα το κράτος τους και ύστερα τον πολιτισμό τους, αυτά έχουν να δημιουργήσουν ομαδικά οι Έλληνες»,
όπως έλεγε ο Ίων Δραγούμης στο έργο του «Όσοι Ζωντανοί». Και επειδή
όπως προείπαμε το κράτος είναι συνέπεια του Λαού, οι Έλληνες πρέπει
πρώτα να επανελληνιστούν, ύστερα να φτιάξουν κράτος που να τους
ταιριάζει και ύστερα έναν Γ’ Ελληνικό Πολιτισμό που θα λάμψει με Φως
αντάξιο του ονόματος του Ελληνισμού.
Κώστας Αλεξανδράκης