Είναι γνωστό ότι οι πάσης φύσεως «προοδευτικοί» έχουν μια πολύ
επιλεκτική ευαισθησία ως προς την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και του
διαλόγου. Οι πεποιθήσεις τους περί ισότιμης αντιμετώπισης των
απόψεων και αποφυγή ποινικών μέσων απέναντί τους ισχύουν μόνο όταν οι
θέσεις αυτές κινούνται μέσα στα πλαίσια του «συνταγματικού τόξου».
Με αφορμή την δίκη στο Ρέθυμνο του Γερμανού Ιστορικού Χάιντς Ρίχτερ, έπειτα από μηνυτήρια αναφορά που του έγινε για «άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με υβριστικό περιεχόμενο»,
ήρθε στην επιφάνεια και πάλι το ζήτημα της ελεύθερης και ανεμπόδιστης
ιστορικής έρευνας, καθώς επίσης και της αντίστοιχης διακίνησης των ιδεών
και των απόψεων. Αφού τονίσουμε ότι ο Ρίχτερ είναι ένα άτομο, το οποίο αναμφίβολα ανήκει ιδεολογικά και πολιτικά στην πλευρά του «συνταγματικού τόξου», ας σταθούμε σε κάτι άλλο.
Κάποιος δημοσιογράφος, εκφράζοντας την άποψή του για την υπόθεση
Ρίχτερ και θεωρώντας ότι η δίωξη θέσεων αποτελεί ένδειξη ότι «το
πολίτευμα πάσχει», γράφει στην «Εφημερίδα των Συντακτών» σε κάποιο
σημείο τα εξής: «Η ίδια η υπόθεση της Χρυσής Αυγής, πάντως, δείχνει
πώς μπορούν να αντιμετωπίζονται τα πράγματα. Διώκεται ως εγκληματική
οργάνωση για τις πράξεις της κι όχι για τις ναζιστικές ιδέες της». Φροντίζει,
δηλαδή, ο ίδιος να αναιρεί την άποψή του περί ελεύθερης διακίνησης
ιδεών και απόψεων με την τοποθέτησή του για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών διώκεται επί της ουσίας για τις θέσεις του. Αν
δει την δικογραφία θα καταλάβει ότι τα «εγκλήματα» της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
είναι κείμενα και ομιλίες, και όχι πράξεις ποινικού περιεχομένου.
Ακόμη και οι «επαγγελματίες» διώκτες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ως… ακράδαντα
στοιχεία της απόδειξης ύπαρξης «εγκληματικής οργάνωσης» θεωρούν
τοποθετήσεις πριν 5, 10, 25 ή και 35 χρόνια, οι οποίες φυσικά δεν έχουν
να κάνουν με αξιόποινες πράξεις. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο
συγκεκριμένος δημοσιογράφος έχει άγνοια του θέματος ή ψεύδεται
συνειδητά.
Η περίπτωση, όμως, της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ αποτελεί την μεγαλύτερη
πολιτική σκευωρία στην σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας και την πιο θλιβερή
απόδειξη ότι στην «δημοκρατική» Ελλάδα της Μεταπολίτευσης οι ιδέες
δεν αντιμετωπίζονται με ιδέες αλλά με συνομωσίες που στήνουν
πανικόβλητοι πρωθυπουργοί μαζί με μια μικρή μερίδα επίορκων δικαστικών
και με σαφείς εντολές από τους ευρισκόμενους στο εξωτερικό εντολείς
τους. Συμφωνούμε, λοιπόν, ότι όντως, όπως λέει και ο δημοσιογράφος,
«Όταν παραπέμπεται στο δικαστήριο η επιστημονική γνώμη ή η ελευθερία της
γνώμης, τότε το πολίτευμα πάσχει». Και στην παρούσα περίπτωση το
πολίτευμα πάσχει σοβαρά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ