Το «Αίμα» κατεβαίνει σαν χείμαρρος από τους πανάρχαιους χρόνους έως εμάς. Και
εμείς υπάρχουμε νοερά μέσα στις πιο απομακρυσμένες, προγονικές γενεές
μας. Και αυτές υπάρχουν μέσα μας κάθε στιγμή. Αναβιώνουν, ξαναζούν,
ανασταίνονται. Λαμβάνουν σάρκα και οστά, σχήμα και πνοή, γίνονται η φωνή
που μεταφέρει το μεγάλο μυστικό της Αθανασίας. Είναι οι γενεές αυτές
από τις οποίες προερχόμαστε και το δικό τους αίμα κυλάει στις φλέβες
μας. Καυτό, ηρωικό, κατακόκκινο.
Είναι η αρχέγονη φυλετική μας ψυχή, ο προγονικός κώδικας, η
κινητήριος δύναμη, η φωτιά που κατακαίει ασίγαστη. Το αίμα αυτό που δεν
αποτελεί ιδιοκτησία μας. Εμείς είμαστε απλά η κοίτη του ποταμού, όπου
κυλάει αιώνια το αίμα των μεγάλων μας πατέρων και των μελλούμενων
γενεών, των παιδιών και των πιο μακρινών απογόνων μας. Για αυτό
εξάλλου ονειρευόμαστε το μέλλον, ανατρέχοντας πάντοτε με ευλαβικό
σεβασμό στο παρελθόν μας. Έτσι δημιουργούμε το «εδώ και τώρα», το παρόν
μας.
Ωστόσο, δεν ανήκουμε στη σύντομη επικαιρότητα του παρόντος. Η
ύπαρξη μας δεν είναι καθόλου εφήμερη, καθώς το στοιχείο μας βρίσκεται
βαθιά, μα και ανεξίτηλα χαραγμένο στις δυο αυτές διαστάσεις του παρόντος
και του μέλλοντος, διαμορφώνοντας μια αδιάσπαστη, χωροχρονική συνέχεια.
Μια ολότητα σχηματισμένη από πολλά κομμάτια, από μυριάδες εικόνες που
φτιάχνουν το «εγώ» μας. Με ρίζες αρχέγονες, τις οποίες τιμούμε,
αφουγκραζόμενοι όλες εκείνες τις συγκεχυμένες, σπαραχτικές φωνές του
ίδιου μας του αίματος. Τότε μόνο διαισθανόμαστε, με δέος και συγκίνηση,
για λίγες μαγικές στιγμές, το ιερό μυστήριο του Ανθρώπου και της Ζωής.
Όλα, λοιπόν, φεύγουν και επιστρέφουν. Και ο τροχός της ύπαρξης κυλά
για πάντα, αδιάκοπα και νομοτελειακά. Όλα πεθαίνουν και ανθίζουν πάλι,
καθώς ο χρόνος της ύπαρξης κυλά στην αιωνιότητα. Τα πάντα σπάνε,
θρυμματίζονται, μα συνενώνονται ξανά και ανασυντίθενται. Είναι αυτή η
τόσο παράξενη, μα στην ουσία αληθινή και αποκαλυψιακή σύμμειξη Αρχής και
Τέλους, Ζωής και Θανάτου.
Είναι ο οίκος του εαυτού μας που οικοδομείται παντοτινά και επ’
άπειρον, καθώς το πύρινο δαχτυλίδι της ύπαρξης παραμένει αιώνια πιστό
στον αέναο κύκλο του. Έτσι η ύπαρξη αρχίζει κάθε στιγμή, αδιαλείπτως,
και με έναν μυστηριακό χορό από το κάθε «εδώ» κυλά στο κάθε «εκεί». Και
έτσι το «είναι» μας βρίσκεται παντού και πάντα, με τον δρόμο της
αιωνιότητας να είναι στροφικός!