Τρία χρόνια από τον εθελούσιο θάνατο του
ΑΘΑNΑΤΟΣ!
Πριν τρία χρόνια, την 21η Μαΐου του 2013, ο Γάλλος εθνικιστής
ιστορικός και διανοητής Dominique Venner έβαλε τέρμα στη ζωή του στον
Καθεδρικό Ναό της Notre-Dame με μια σφαίρα στο στόμα, σε ένδειξη
διαμαρτυρίας για την παρακμή και τον εξισλαμισμό της γαλλικής κοινωνίας,
μια διαδικασία που όπως πίστευε, θα συντελέσει με καταστροφικό τρόπο
στην εξαφάνιση των παραδοσιακών αξιών της Ευρώπης.
Στην επιστολή που άφησε εξηγούσε τους λόγους της εθελούσιας θυσίας του:
« Είμαι σώματι και πνεύματι υγιής και γεμάτος από την αγάπη της γυναίκας μου και των παιδιών μου. Αγαπώ τη ζωή και δεν περιμένω τίποτα πέρα απ' αυτήν,
παρέχων την διαιώνιση της φυλής και του πνεύματός μου. Ωστόσο, στο
δειλινό αυτής της ζωής, μπροστά στους τεράστιους κινδύνους για την
γαλλική και ευρωπαϊκή μου πατρίδα, αισθάνομαι το καθήκον να δράσω όσο
έχω ακόμα τη δύναμη. Αισθάνομαι αναγκαίο το να θυσιαστώ για να
σταματήσει ο λήθαργος που μας βαραίνει. Προσφέρω ότι απομένει απ' τη ζωή
μου, στοχεύοντας σε μια διαμαρτυρία και μια θεμελίωση. Διαλέγω ένα
εξαιρετικά συμβολικό μέρος, τον καθεδρικό της Παναγίας των Παρισίων, τον
οποίο σέβομαι και θαυμάζω, αυτόν ο οποίος χτίστηκε από την ευφυΐα των
προγόνων μου πάνω σε αρχαιότερους λατρευτικούς τόπους και που θυμίζει
την πανάρχαια καταγωγή μας.
Τη στιγμή που τόσοι και τόσοι άνθρωποι γίνονται δούλοι της ζωής
τους, η χειρονομία μου ενσαρκώνει μια ηθική της θέλησης. Αυτοκτονώ
προκειμένου να αφυπνίσω τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Εξεγείρομαι ενάντια
στη μοιρολατρία. Εξεγείρομαι ενάντια στα ψυχικά δηλητήρια και ενάντια
στις ασυγκράτητες ατομικές επιθυμίες που καταστρέφουν τα ταυτοτικά μας
ερείσματα και κυρίως της οικογένειας, ενδόμυχης βάσης του υπερχιλιετούς
πολιτισμού μας. Ενώ υπερασπίζομαι την ταυτότητα όλων
των λαών στον τόπο τους, εξεγείρομαι επίσης ενάντια στο έγκλημα που
στοχεύει στην αντικατάσταση των πληθυσμών μας.
Δεδομένου ότι ο κυρίαρχος λόγος δεν δύναται να βγει από τα τοξικά
του διφορούμενα, οι Ευρωπαίοι είναι αυτοί που πρέπει να βγάλουν τα
συμπεράσματά τους. Με την έλλειψη μιας ταυτοτικής θρησκείας, με την
οποία θα μπορούσαμε να δεθούμε, μοιραζόμαστε τουλάχιστον από την εποχή
του Ομήρου μιαν ιδιαίτερη μνήμη, κατάθεση όλων αυτών των αξιών πάνω στις
οποίες θα πρέπει να θεμελιωθεί η μελλοντική μας (θρησκεία) σε ρήξη με
την μεταφυσική του απεριορίστου, ολέθρια πηγή όλων των σύγχρονων παρεκτροπών.
Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων από όλους αυτούς που ο θάνατός μου
θα τους κάνει να υποφέρουν, πρώτα απ' όλα στη γυναίκα μου, στα παιδιά
μου, στα εγγόνια μου, όπως και από τους φίλους μου και τους έμπιστους
μου. Όμως, όταν το σοκ της οδύνης θα έχει καταλαγιάσει, δεν αμφιβάλω
καθόλου ότι και οι μεν και οι δε θα κατανοήσουν την έννοια της
χειρονομίας μου και θα μετουσιώσουν τον πόνο τους σε υπερηφάνεια. Τους
εύχομαι να καταφέρουν να διαρκέσουν. Θα βρουν στα πρόσφατα γραφόμενα μου
το προοίμιο και την εξήγηση της χειρονομίας μου»
«Χρειάζονται νέες χειρονομίες, εντυπωσιακές και συμβολικές, που θα μας βγάλουν από την υπνηλία, θα ταρακουνήσουν τις αναισθητοποιημένες συνειδήσεις μας και θα αφυπνίσουν τη μνήμη της καταγωγής μας....Μπαίνουμε σε μια εποχή όπου τα λόγια πρέπει να υποστηρίζονται από έργα» έγραψε στο ιστολόγιό του λίγες μέρες νωρίτερα.
«Πρέπει να θυμόμαστε ότι η ουσία του ανθρώπου βρίσκεται στην ύπαρξή
του και όχι σε έναν “άλλο κόσμο”. Εδώ και τώρα διακυβεύεται το πεπρωμένο
μας μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και αυτό το τελευταίο
δευτερόλεπτο είναι εξίσου σημαντικό με την υπόλοιπη διάρκεια της ζωής
μας. Γιατί πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας μέχρι την τελευταία στιγμή…»
έγραψε, κάνοντας αναφορά στον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο Martin Heidegger.
Εξάλλου, όπως επισήμανε, «Ο θάνατος είναι μερικές φορές ένας άλλος
τρόπος ύπαρξης».
Η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λε Πεν, χαρακτήρισε την αυτοχειρία του Venner «πολιτική πράξη» και δήλωσε ότι στόχος του ήταν η «αφύπνιση του λαού της Γαλλίας» ενώ ο Μπρούνο Γκολνίς έκανε λόγο για «μία δραματική πράξη ενάντια στην παρακμή της κοινωνίας».
Η ιστορία της ζωής του Venner είναι η ιστορία των μεταπολεμικών εθνικιστικών κινημάτων της Γαλλίας.
Ο Dominique Venner γεννήθηκε στο Παρίσι στις 16 Απριλίου 1935. Ήταν γιος αρχιτέκτονα, μέλους του φασιστικού Parti Populaire Français (Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα) το οποίο ιδρύθηκε από τον Jacques Doriot
(1898-1945). Σε ηλικία μόλις 18 ετών κατατάσσεται εθελοντής στο
γαλλικό στρατό, υπηρετώντας ως αλεξιπτωτιστής στην Αλγερία κατά τα
χρόνια του πολέμου της ανεξαρτησίας, μέχρι τον Οκτώβριο του 1956. Μετά
την επιστροφή του στη Γαλλία εντάχθηκε στο εθνικιστικό κίνημα Jeune
Nation (Νέο Έθνος) και στην περιβόητη OAS (Organisation armée secrète,
Μυστική Στρατιωτική Οργάνωση), που ήταν αντίθετη στην ανεξαρτητοποίηση
της Αλγερίας, ενώ μέλη της είχαν κατηγορηθεί για απόπειρα δολοφονίας του
Γάλλου προέδρου Σαρλ Ντε Γκολ.
Μετά τη βίαιη καταστολή της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956 από τους Σοβιετικούς, συμμετείχε στον εμπρησμό των γραφείων του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στις 7 Νοεμβρίου 1956. Μαζί με τον Pierre Sidos βοήθησε να ξεκινήσει η βραχύβια κίνηση του Parti Nationaliste (Εθνικιστικό Κόμμα) και συμμετείχε στο Mouvement Populaire du 13 mai (Λαϊκό Κίνημα της 13ης Μαΐου). Φυλακίστηκε για περίπου 18 μήνες στη διαβόητη φυλακή La Santé και απελευθερώθηκε το 1962.
Μετά την απελευθέρωσή του, το φθινόπωρο του 1962, ο Venner έγραψε ένα θεμελιώδες μανιφέστο με τίτλο «Pour un critique positive» («Προς μια θετική κριτική»),
στο οποίο κάνει λόγο για ένα εθνικο-επαναστατικό Κίνημα με σαφή
οργάνωση, στρατηγική και ιδεολογία, πέρα από τον καπιταλισμό και τον
κομμουνισμό, που θα στελεχωνόταν από πειθαρχημένους νέους εθνικιστές. Το
μανιφέστο το αφιέρωσε στους «εθνικιστές αντάρτες οι οποίοι θα είναι έτοιμοι για μάχη».
To 1963 ιδρύει το περιοδικό «Europe Action», το οποίο αποτέλεσε ταυτόχρονα και κίνημα, στο οποίο συμμετείχαν κυρίως μέλη της FEN (Fédération des étudiants nationalistes, Ομοσπονδία εθνικιστών φοιτητών) και παλαιά στελέχη της OAS.
Το 1968 συμμετείχε στην ίδρυση (μαζί με τον Γάλλο φιλόσοφο Alain De Benoist και άλλους διανοούμενους) της G.R.E.C.E.
(Groupes de recherches et d'études pour la civilisation européenne,
Ομάδες Ερευνών και Μελετών για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό) καθώς και στη
δημιουργία του ΙΕΟ (Ινστιτούτο Δυτικών Μελετών).
