Οι αμερικανικές εκλογές για την ανάδειξη του 45ου προέδρου
καθώς και για την πλήρωση των θέσεων του Κογκρέσου και της Γερουσίας
ολοκληρώθηκαν και πλέον είναι παρελθόν. Όμως, σε αντίθεση με
προηγούμενες αντίστοιχες αναμετρήσεις άφησαν πέραν πάσης αμφιβολίας ένα
ιστορικό στίγμα που θα βαρύνει πάνω στις πολιτικές και κοινωνικές
εξελίξεις ολόκληρου του δυτικού κόσμου.
Οι πρώτες αντιδράσεις στις κυνικές και αυταρχικές επιταγές των
οικονομικών και πολιτικών ελίτ για πλήρη και άμεση συμμόρφωση στους
κανόνες της παγκοσμιοποίησης, είχαν ήδη παρατηρηθεί στην Ευρώπη από
χρόνια.
Υπήρξαν και υπάρχουν πλείστοι πολιτικοί «χώροι» και κινήματα που
διεκδικούν μερίδιο στο «γκρέμισμα του κατεστημένου». Ανάμεσά τους
νεοαριστεροί, αριστεριστές, οικολόγοι, φιλελεύθεροι πατριώτες και
διάφοροι ιδιόρρυθμοι.
Τα γεγονότα και η ίδια η ζωή κατέδειξαν ότι όλοι τους δεν
εκπροσωπούσαν τίποτε παρά το ίδιο το σύστημα. Καιροσκόποι και λογάδες,
ανίκανοι (ή απρόθυμοι) να αντιληφθούν ότι η αντίδραση στην
παγκοσμιοποίηση και στον ισοπεδωτισμό, στην ανεκτικότητα (δηλαδή στην
ανοχή) και στην ιστορική λήθη δεν προήλθε από την ύπαρξη ταξικών
διαφορών και κοινωνικών αποκλεισμών.
Προήλθε από την αφύπνιση του αίματος, την αφύπνιση της εθνικής και
ιστορικής συνείδησης των λαών του δυτικού κόσμου. Γι’ αυτό και ο
συγκεκριμένος συρφετός απέτυχε. Η ίδια η ζωή καταδεικνύει ότι οι
γνήσιοι φορείς αυτής της εσωτερικής δυναμικής που τείνει να εκδηλώνεται
πλατιά, κάθετα και ασυμβίβαστα είναι τα Λαϊκά Εθνικιστικά Κινήματα. Κανείς άλλος. Όλοι οι υπόλοιποι περνούν και χάνονται σαν αποτυχημένες αιρέσεις.
Ο πρώτος σεισμός στο διευθυντήριο των Βρυξελλών ήταν η απόφαση του
Βρετανικού λαού να πάρει ο ίδιος τη χώρα και τη μοίρα του στα χέρια του.
Το δε πρόσφατο αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών είναι μία συνέχεια –
ράπισμα, αλλά μάλλον προμήνυμα αυτού που πρόκειται να ακολουθήσει.
Δεν θα χλευάσουμε δημοσιογράφους, πολιτικούς, δημοσκόπους και κάθε
λογής πανελίστες που προπαγάνδιζαν την «σταθερότητα» και την
«κανονικότητα» υποτιμώντας συστηματικά τη νοημοσύνη των τηλεθεατών και
των ακροατών αλλά και τη δική τους.
Όμως τώρα, με ψυχραιμία και λογική, δικαιούμεθα να εκφράσουμε
τη δική μας άποψη και να καταγράψουμε περιληπτικά τα συμπεράσματά μας.
- Ακούμε για ακόμη μία φορά ότι οι εταιρείες δημοσκοπήσεων «έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους». Το γελοίο του θέματος είναι ότι επανηλλειμμένως αγανακτούν αυτοί οι οποίοι προβάλλουν και οργανώνουν εκπομπές που βασίζονται στα «ευρήματα» των δημοσκοπήσεων. Η αλήθεια τελικά είναι ολότελα διαφορετική. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων διαθέτουν έμπειρους ανθρώπους και, εάν το επιθυμούν είναι σε θέση να προσεγγίσουν την κοινή γνώμη με ικανοποιητική ακρίβεια. Η αποστολή τους όμως δεν είναι αυτή. Είναι να την επηρεάσουν και μέσω των «αγανακτισμένων παρουσιαστών» να την κατευθύνουν. Αυτό πλέον απεδείχθη πέραν πάσης αμφισβήτησης.
- Για πρώτη φορά στην ιστορία των Η.Π.Α. αναμετρήθηκαν δύο απόλυτα αντίθετοι πόλοι, δύο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις του κόσμου. Αυτή που επικρατεί και αυτή που έρχεται. Η εντύπωση ότι αναμετρήθηκαν δύο μεγάλα κόμματα είναι εντελώς εσφαλμένη. Και εξηγούμαι: Πολλοί ρεπουμπλικάνοι είτε ψήφισαν λευκό είτε ψήφισαν την Κλίντον. Δεν είναι τυχαίο. Θα γίνει κατανοητό από την ποιότητα των ψηφοφόρων της κάθε παράταξης. Η Κλίντον και το Δημοκρατικό κόμμα υποστηρίχθηκε από τα λόμπυ, τους ανθρώπους του κεφαλαίου, τις μειονότητες, τους ομοφυλόφιλους και τους χρήσιμους ελευθεριάζοντες ηλίθιους. Η ίδια η Κλίντον εξ’ άλλου σε αυτούς απευθύνθηκε. Αρκετοί ρεπουμπλικάνοι μεγαλοαστοί βρήκαν τη θέση τους σε αυτό το συναπάντημα, καθότι ο Τράμπ στα μάτια τους φάνταζε ως απειλή. Τα κομματικά κριτήρια χαλάρωσαν λοιπόν και κυριάρχησαν τα κοινωνικά και εθνικά κριτήρια. Από την άλλη πλευρά γύρω από τον Τράμπ συσπειρώθηκαν οι λευκοί αμερικανοί εργάτες, επαγγελματίες, αγρότες, άνεργοι, ξεχασμένοι και αδικημένοι. Δηλαδή το παραγωγικό δυναμικό η καρδιά και η ψυχή του αμερικανικού έθνους. Αυτή ακριβώς η συσπείρωση ονομάστηκε «κίνδυνος αποσταθεροποίησης». Οι χρηματιστές, τα λόμπυ, οι πολιτικάντηδες, οι ομοφυλόφιλοι και οι μειονότητες συνιστούσαν την «κανονικότητα». Τα συμπεράσματα στον αναγνώστη.
- Εδώ τίθεται ένα εύλογο ερώτημα: Πως και γιατί η Κλίντον και το Δημοκρατικό κόμμα συσπείρωσε τόσο ετερόκλητους παράγοντες; Σε αντίθεση με τον Τράμπ που συσπείρωσε ένα εθνικά και κοινωνικά ομοιογενές δυναμικό. Εδώ η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με οικονομικούς και ταξικούς όρους. Θα ήταν μία μαρξιστική πελαγοδρομία που θα κατέληγε σε άτοπο. H απάντηση θα δοθεί με ηθικούς όρους. Η αμερικανική πολιτική και οικονομική ελίτ η οποία με το μανδύα της δημοκρατίας και του λαϊκού ερείσματος αποσκοπεί στη διατήρηση της εξουσίας οφείλει να εκπονεί σχέδια και να εφαρμόζει πρακτικές επιβολής στην υπόλοιπη κοινωνία, διαφορετικά θα απομονωθεί. Για να επικρατήσει σε μία εκλογική αναμέτρηση χρειάζεται από «έξω» συμμάχους. Οι μειονότητες είναι ένας καλός στόχος. Πράγματι, οι μειονότητες δεν προτίμησαν την Κλίντον επειδή με τους Δημοκρατικούς και τα λόμπυ διαβιούν καλύτερα. Την προτίμησαν επειδή δεν υποστηρίζει το λευκό αμερικανό πολίτη που είναι μικρομεσαίος ή φτωχός. Επίσης διότι ο Τράμπ εξήγγειλε ότι θα διευθετήσει το πρόβλημα των λαθρομεταναστών και πολλοί θα να σταματήσουν να «αλωνίζουν» στις Η.Π.Α.. Το κριτήριο των μειονοτήτων συνεπώς δεν είναι ταξικό και ιδεολογικό όπως περιγράφεται, αλλά φυλετικό και προσωπικού συμφέροντος. Εδώ έγκειται η υποκρισία και η ανηθικότητα των ανθρώπων της παγκοσμιοποίησης και ταυτόχρονα εξηγείται και η συγκέντρωση ετερόκλητων στοιχείων στο Δημοκρατικό κόμμα.
- Ένα ακόμη επιχείρημα που ακούστηκε αφορά στον ίδιο τον Τράμπ. «Ένας μεγιστάνας που εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες του συστήματος μπορεί να διαφοροποιηθεί από την οικονομική ελίτ;» Ίσως ναι ίσως όχι. Εμείς δεν αποσκοπούμε στο να κρίνουμε προσωπικά τον Τράμπ όπως δεν κρίναμε προσωπικά την Κλίντον. Αυτό όμως που πραγματικά δημιουργεί φόβο στους γνωστούς κύκλους δεν είναι ο ίδιος ο Τράμπ, αλλά αυτό που αφυπνίστηκε με τον καθαρό, σταράτο και ενίοτε επιθετικό λόγο του. Η εθνική συνείδηση του λευκού αμερικανού πολίτη.
- Το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών, όπως και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος της Βρετανίας, απέδειξε ότι οι επιρροές των δομών που έχουν στήσει οι δυνάστες του κεφαλαίου σταδιακά αδυνατίζουν στη συνείδηση των ανθρώπων. Φυσική συνέπεια καθότι δεν είναι δυνατόν κάποιοι να ψεύδονται και να εξαπατούν κατ’ εξακολούθηση, να εξουσιάζουν, να καρπούνται τον πλούτο και ταυτόχρονα να εμφανίζονται ως οι εκφραστές της δημοκρατίας, των θεσμών, της σταθερότητας και της «κανονικότητας». Διατηρούν όμως τον έλεγχο των κυβερνήσεων, της βιομηχανίας της πληροφορίας και της βιομηχανίας της «τέχνης».
Ο πόλεμος του χρήματος με το αίμα μόλις έχει αρχίσει. Ο τελικός νικητής είναι γνωστός. Η διάρκεια του πολέμου άγνωστη.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ