Α’ Μέρος
Ζούμε
σε μια εποχή που σε κάθε πτυχή της ζωής μας κυριαρχεί η σήψη, μια σήψη
αξιών και ιδεών, αποτέλεσμα του διαβρωτικού συστήματος που έχει
επιβληθεί από τον μεγάλο εχθρό του «Ανθρώπου». Από τον εκφυλισμό αυτό,
φυσικά, δεν θα μπορούσε να παραμείνει ανέγγιχτος και ο θεσμός της
οικογένειας, γεγονός καθόλου τυχαίο, αφού αποτελεί τον θεμέλιο λίθο στη
ζωή του έθνους και της φυλής, θέτοντας τις πρώτες γερές βάσεις για την
διατήρηση και την εξασφάλιση της μελλοντικής τους ύπαρξης.
Ανάμεσα,
λοιπόν, στις οικογενειακές αξίες που έχουν διαστρεβλωθεί από το δήθεν
προοδευτικό ρεύμα της εποχής, είναι και ο ρόλος των δυο φύλων. Μιας
εποχής εντόνως «εξισωτικής» και φεμινιστικής, όπως αρέσκονται να την
χαρακτηρίζουν οι πάσης φύσεως προοδευτικοί φωστήρες, για αυτό είναι
σημαντικό να δούμε πως το «περίφημο» πνεύμα του φεμινισμού έχει
επηρεάσει το πρότυπο της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία.
Ο
φεμινισμός, ως η επίσημη ιδεολογία του φύλου, μεταμφιέζεται σε ένα
κίνημα για τα δικαιώματα των γυναικών, που θέλει να πείσει τις γυναίκες
ότι τα φυσικά βιολογικά τους ένστικτα είναι «κοινωνικά κατασκευασμένα»
για να τις καταπιέζουν. Στην ουσία πρόκειται για την σχεδιασμένη
κοινωνική μηχανική από την ελίτ για την «στείρωση» και των δύο φύλων, η
οποία καθιστά τις γυναίκες λιγότερο κατάλληλες για μητρότητα και τους
άνδρες ανήμπορους να θυσιαστούν για την οικογένεια. Μα όσο και αν οι
αλλόφρονες φωνές προσπαθούν να μας πείσουν περί της γνησιότητας του
γυναικείου αυτού κινήματος, που «αγωνίζεται» για την δικαίωση της
γυναίκας, τόσο πιο γρήγορα αποκαλύπτεται ότι αποτελεί μια καθαρή
επινόηση του καπιταλιστικού συστήματος, βασιζόμενης στον νόμο της
προσφοράς και της ζήτησης, με στόχους οικονομικούς, και όχι μόνο.
Η
συμβολή του στην υποτιθέμενη γυναικεία απελευθέρωση αποτελεί ένα από τα
βασικότερα «επιτεύγματα» του, με χαρακτηριστικό αποτέλεσμα την
κωμικοτραγική εικόνα που μας κατακλύζει καθημερινά, και δεν είναι άλλη
από την προσπάθεια των γυναικών να αγγίξουν το ανδρικό πρότυπο, με σκοπό
να αποδείξουν τον δυναμισμό τους, και τους άνδρες να απέχουν μακράν από
τα πρότυπα αρρενωπότητας. Στην ουσία, δηλαδή, γυναικεία και ανδρικά
στοιχεία και συμπεριφορές τείνουν ολοένα και περισσότερο προς την
απόλυτη ταύτιση, φαινόμενο ολοκληρωτικά αντιφυσικό που καταμαρτυρεί την
επικίνδυνη αλλοτρίωση ανθρώπων και αξιών.
Κάθε
γυναίκα που αυτοαποκαλείται «φεμινίστρια» αγωνίζεται, υποτίθεται, για
ισότητα και ελευθερία, επιδιώκοντας να αποτινάξει τα «δεσμά» που την
κρατούν περιορισμένη στην οικεία και στη φροντίδα της οικογένειας, ενώ η
επαγγελματική της αποκατάσταση, με την επερχόμενη οικονομική της
ανεξαρτησία, φαντάζει ως η λύση του προβλήματος της. Ωστόσο, σύμφωνα με
την φαυλότητα που χαρακτηρίζει τον φεμινισμό, το να είναι μια γυναίκα
εργαζόμενη και ταυτόχρονα να φέρει την ευθύνη της οικογενειακής
φροντίδας, ασχέτως της οικονομικής της αυτονομίας, ενώ οι υποχρεώσεις
τις αυξάνονται, δεν αποτελεί καταπίεση. Δεν είναι καταπίεση, γιατί αυτό
προστάζει το ρεύμα προοδευτικότητας σήμερα, γιατί ο υλισμός και το
κέρδος έχουν αναχθεί σε ανώτερες αξίες μέσα στη σαθρότητα του σύγχρονου
συστήματος, ενώ για κάποιον περίεργο λόγο μονάχα η δημιουργία
οικογένειας αποτελεί «καταπίεση».
Στην
πραγματικότητα, όμως, αληθινή καταπίεση αποτελεί ο αποπροσανατολισμός
που έχει δεχθεί η γυναίκα σήμερα χάριν της «ισότητας των δυο φύλων»,
καθώς το κυρίαρχο αίσθημα που την κατακλύζει είναι αυτό της αδυναμίας,
της αδικίας, της κατωτερότητας έναντι του αντίθετου φύλου. Ως αποτέλεσμα
ανάγει τον άνδρα σε εχθρό της και επιδίδεται καθημερινά σε μια ανούσια
μάχη έναντι του «δυνάστη» της, για να αποκτήσει την υποτιθέμενη ισότητα
και ελευθερία της. Σαν ένα ακόμα θύμα του ισοπεδωτισμού που μαστίζει την
εποχή μας. Ισοπέδωση αξιών, ιδανικών και προτύπων, με τα δυο φύλα να
έχουν απομακρυνθεί, αν όχι απολέσει, σε πολλές περιπτώσεις, την εκ
φύσεως προκαθορισμένη θέση τους στην κοινωνία, με αποτέλεσμα οτιδήποτε
θα μπορούσε να τους ενώνει να είναι εκ των προτέρων καταδικασμένο.
Εντούτοις,
σε απόλυτη αντίθεση με αυτόν τον αντιφυσικό ρόλο που πασχίζει να
προσδώσει στη γυναίκα το διεστραμμένο σύστημα, έρχεται η αντίληψη του
εθνικισμού για την θέση και το ρόλο της στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ο
οποίος τόσο σε επίπεδο κοινωνικό και οικογενειακό, όσο και σε φυλετικό,
χαίρει απολύτου σεβασμού και αναγνώρισης. Η εθνικιστική θεώρηση στέκεται
πολέμιος της εξισωτικής εποχής και της κίβδηλης ισότητας των δυο φύλων,
η οποία επιδιώκει να γκρεμίσει κάθε αξία η οποία προάγει τον θεσμό της
οικογένειας και της μητρότητας, αντικαθιστώντας τον με πρότυπα κατώτερα,
εκφυλισμένα και ποιοτικά μειονεκτούντα.
Η
μητρότητα στην δική μας κοσμοθέαση αποτελεί ιερό καθήκον, μα ταυτόχρονα
και απώτατη τιμή για την γυναίκα, αναδεικνύοντας το ύψιστο του ρόλου
της. Είναι χρέος και τιμή να φέρει στον κόσμο τα νέα μέλη του Έθνους, να
τα αναθρέψει και να τα διαπαιδαγωγήσει σύμφωνα με τις αξίες, τα ιδανικά
και τις αρετές της ευρύτερης ολότητας, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο
του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, ώστε να συμβάλει στην
εθνική και φυλετική συνέχεια.
ΠΗΓΗ:ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ