Β’ Μέρος
Στο
σημείο αυτό, δε, όσον αφορά στους ταγούς του σύγχρονου διεθνιστικού
συστήματος, που προσπαθούν να δημαγωγήσουν την κοινή γνώμη εναντίον της
εθνικιστικής ιδεολογίας αναφορικά με την θέση της γυναίκας,
υποστηρίζοντας ότι θεωρείται υποδεέστερη του ανδρός, τους απαντάμε ότι η
έννοια της φυλής, της οποίας είμαστε υπέρμαχοι και αποτελεί την βάση
της Ιδέας μας, θεωρεί την γυναίκα αναπόσπαστο κομμάτι της, της οποίας η
παρουσία και η συμμετοχή δεν δύναται να λείπει από μια υγιή κοινωνία.
Επίσης, λόγω του ότι κάποιοι προσπαθούν, σκοπίμως, να διαστρεβλώσουν τον
απεριόριστο σεβασμό των Εθνικιστών στην έννοια της μητρότητας,
ξεκαθαρίζουμε ότι ουδέποτε οραματιστήκαμε μια γυναίκα περιορισμένη, ούτε
και την αντιμετωπίσαμε ποτέ ως ένα άβουλο ον ή σαν μια «μηχανή
παραγωγής», που δεν ελέγχει το σώμα και τις επιλογές της, όπως κάποιοι
αρέσκονται να λένε, για να καλύψουν τις δικές τους καταστροφικές
πεποιθήσεις.
Επίσης,
ουδέποτε ταχθήκαμε υπέρ του εξαναγκασμού μιας γυναίκας να γίνει μητέρα
εάν η ίδια δεν το επιθυμεί, ωστόσο θεωρούμε απαραίτητο η κοινωνία να
παρέχει τις απαιτούμενες γνώσεις, τα κίνητρα και τις δυνατότητες, ώστε
να γίνει μια άξια μητέρα αν το θελήσει, φτάνοντας στην ολοκλήρωση της.
Έτσι, η γυναίκα δεν αντιμετωπίζεται σαν σκεύος ηδονής και σαν
καταναλωτικό ον σωρείας περιττών προϊόντων, το οποίο επιτάσσει η τάση
και το ρεύμα της κάθε εποχής, αντιθέτως αναγνωρίζεται απολύτως
συνειδητοποιημένα η θέση και ο ρόλος της, ενώ γίνεται απόλυτα σεβαστή η
διαφορετικότητα των δυο φύλων.
Συνεπώς,
η αντίθεση μας στις περίφημες διακηρύξεις περί ισότητας των δυο φύλων,
δεν έχει να κάνει σε καμιά περίπτωση με την αξία της ανθρώπινης
υπόστασης, η οποία αναμφισβήτητα αντιμετωπίζεται με απόλυτο σεβασμό και
για τις δυο πλευρές. Για εμάς, λοιπόν, δεν τίθεται ζήτημα ισότητας ή
υπεροχής μεταξύ τους, απλά γιατί τασσόμεθα υπέρ του Φυσικού Νόμου.
Άνδρας και γυναίκα αποτελούν δυο διαφορετικές υποστάσεις, που από την
φύση έχουν οριστεί να επιτελούν διαφορετικούς ρόλους, ώστε να
αλληλοσυμπληρώνονται για την εκπλήρωση των στενώς συνδεδεμένων
πεπρωμένων τους, καθώς έκαστος έχει να επιτελέσει το δικό του ξεχωριστό
χρέος στη ζωή και στη φυλή. Είναι διαφορετικοί, και θα παραμείνουν
διαφορετικοί, όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να τους επιβάλλει ή να τους
εξαναγκάσει να διαμορφωθούν οι ίδιοι και ο τρόπος ζωής τους από το ίδιο
τεχνητό καλούπι.
Μια
πραγματική γυναίκα, όμως, πέραν της μητρότητας και της οικογενειακής
φροντίδας, πρέπει να είναι εξίσου σκληρή, δυναμική και μαχητική. Μπορεί
να συνδυάζει την εργασιακή της απασχόληση με την οικογένεια, αρκεί να
μην ξεχνάει και να μην παραβλέπει το ρόλο της και την αποστολή της στην
κοινωνία, δηλαδή να κινείται βάσει των δυνατοτήτων και της φύσης της,
χωρίς να προσπαθεί να μιμηθεί ανεπιτυχώς τον άνδρα, αποτελώντας απλά ένα
κακέκτυπο του. Φωτεινό παράδειγμα ανά τους αιώνες παραμένει το πρότυπο
της γυναίκας στην αρχαία Σπάρτη, το οποίο καταδεικνύει την αρμονική
συνύπαρξη των αξιών, όπως της Ελληνίδας ως μητέρας, συντρόφου και
συμπολεμίστριας.
Ωστόσο,
πρέπει να επισημανθεί ότι το απόλυτα διαστρεβλωτικό πνεύμα του
φεμινισμού, φθείροντας αργά και σταθερά τις φυσικές σχέσεις ανδρός -
γυναικός, κατάφερε ένα βαρύ πλήγμα στο ελληνικό έθνος, αυξάνοντας την
υπογεννητικότητα σε σοβαρά επίπεδα και οδηγώντας σε δημογραφική παρακμή,
καθώς αγγίζουμε το έσχατο όριο της μηδενικής αύξησης, με ταυτόχρονη
υπεροχή των θανάτων έναντι των γεννήσεων. Η σοβαρότητα του ζητήματος το
ανάγει σε μείζον πρόβλημα εθνικής επιβίωσης, που μόνο μέσω της
εθνικιστικής κοσμοθεώρησης μπορεί να γίνει κατανοητό και να επιλυθεί.
Η
γυναίκα - μητέρα οφείλει να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της με οδηγό τις
προαιώνιες αξίες της φυλής και του ελληνισμού, τα πρότυπα ανδρείας,
αρετής, τιμής και ήθους, καλλιεργώντας ένα πνεύμα αγωνιστικότητας και
διαρκούς βελτίωσης, αγάπης για την ζωή, μακριά από παραδείγματα που
προάγουν την παθητικότητα, την αδράνεια και την δειλία, αρεσκόμενα στην
ηρεμία της ήσυχης ζωής. Η συνειδητοποίηση και ο σεβασμός της φυλετικής
πραγματικότητας τα καθιστά άξιους συνεχιστές της αρχέγονης πορείας της
φυλής, ώστε να γίνουν το μέσο διαιώνισης της βιολογικής και πολιτιστικής
πραγματικότητας της.
Επιπλέον,
το εθνικιστικό γυναικείο πρότυπο αποτελεί, αναμφισβήτητα, και πηγή
έμπνευσης για τον άνδρα γενικότερα και τον σύζυγο ειδικότερα, που
κατανοεί και αποδέχεται τον εκ φύσεως προκαθορισμένο ρόλο του, δίχως
εκπτώσεις, καθώς βάσει ενστίκτου θα αγωνιστεί για να την κερδίσει και να
συμπορευτεί μαζί της στη ζωή, και συγχρόνως θα πολεμήσει για να
προστατεύσει την ίδια και τα παιδιά του, προστατεύοντας και
εξασφαλίζοντας, ταυτόχρονα, την συνέχεια και την εξέλιξη της φυλής του.
Για τον άνδρα η γυναίκα είναι ο δρόμος για την διαιώνιση του.
Ουσιαστικά, δηλαδή, η διαιώνιση της φυλής, των προτύπων και του
πνεύματος αυτής, στηρίζεται στη γυναίκα διαμέσου των απογόνων της, με το
γεγονός αυτό να αναδεικνύει πλήρως την αξία της αυτής καθεαυτής και του
ρόλου της στην κοινωνία, την οποία οφείλουμε να σεβόμαστε και να
τιμάμε.
Συνεπώς,
η γυναίκα που καλείται να ζήσει σύμφωνα με τα φυλετικά πρότυπα, να
αγωνιστεί και να προσφέρει, δεν θυμίζει σε τίποτα τον εισαγόμενο,
αντιφυσικό, φεμινιστικό γυναικείο τύπο. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου
τυχαίο που οι πιο φανατικές φεμινίστριες είναι, κατά κανόνα, αυτές στις
οποίες ελλείπουν οι ανδρικές αρετές, ενώ όπως ο Νίτσε συμπεραίνει πολύ
χαρακτηριστικά, οι επιδέξιες γυναίκες δεν χρειάζονται τον φεμινισμό.
Πηγή:ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ