Κάθε
Φυλή δημιουργεί την δική της παράδοση, η οποία αποτελεί την αυτοέκφραση
της Φυλής στο φυσικό κόσμο και την προσπάθειά της να εναρμονιστεί μαζί
του. Η παράδοση δηλαδή, είναι η ψυχική έκφραση κάθε Φυλής, το πως
αντιλαμβάνεται τον φυσικό κόσμο και πως αυτοπροσδιορίζει την σχέση της
με την φύση.
Πέρα
από τις γλωσσολογικές και βιολογικές ομοιότητες των λαών που συνιστούν
κάθε Φυλή, η παράδοση είναι ένα ακόμα στοιχείο, αρκετά υποτιμημένο στις
μέρες μας, από το οποίο μπορούμε να συνάγουμε εξαιρετικά συμπεράσματα
για την κοινή παράδοση όλων των Ευρωπαϊκών - Λευκών Λαών.
Θα μπορούσε
ίσως να υποστηριχθεί, ότι η παράδοση είναι απόρροια των ιδιαίτερων
βιολογικών χαρακτηριστικών μιας Φυλής, αυτών δηλαδή των βιολογικών
χαρακτηριστικών τα οποία διαμορφώνουν αυτή την εξαιρετική, άχρονη
κοσμοθέαση της παράδοσης. Ο όρος άχρονος ίσως σε πολλούς να φανεί
άτοπος, όμως η παράδοση αυτή καθ'εαυτή είναι άχρονη, καθώς μπορεί να
αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου κάποια χαρακτηριστικά της, η ουσία της
όμως και αυτό που εκφράζει, παραμένει ίδιο. Συνεπώς, η παράδοση δεν
είναι μόνο άχρονη, αλλά και πανταχού παρών, διότι όπως είπε και ο
μεγάλος Εθνικιστής Dominique Venner : "Παράδοση δεν είναι αυτό που
περνά, αλλά αυτό που ποτέ δεν πέρασε" δίνοντάς της έτσι, μια άλλη
διάσταση, πιο μεταφυσική, καθιερώνοντάς την ως ένα από τα στοιχεία μιας
Φυλής, τα οποία μένουν και χάρις στα οποία η Φυλή αυτή, αποκτά μια
ιδιαίτερη αξία.
Ο
Γερμανός φιλόσοφος Alfred Rosenberg, είπε χαρακτηριστικά ότι " Ψυχή
εστί Φυλή ορώμενη εκ των έσω". Η ψυχική έκφραση κάθε Φυλής φυσικά και
είναι ο πολιτισμός της, με όλα τα απαραίτητα στοιχεία του, όμως αυτό που
ο Rosenberg ήθελε να τονίσει δεν είναι αυτό, αλλά το ότι κάθε Φυλή
είναι μοναδική όχι μόνο λόγω των ιδιαίτερων βιολογικών χαρακτηριστικών
της, τα οποία την κάνουν διακριτή, αλλά και επειδή αυτά τα ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά, περνούν στο πνευματικό επίπεδο, εξωτερικεύονται
δημιουργώντας μία κοσμοθέαση και βιοθεωρία, οι οποίες ταιριάζουν
αποκλειστικά με την συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση της Φυλής. Αυτό σημαίνει
ότι την πρωτοκαθεδρία για την φυσιολογική ύπαρξη κάθε Φυλής, την κατέχει
η παράδοση, η οποία αποτελεί αναμφιβόλως το πνευματικό πυρήνα της Φυλής
και την καθιστά ξεχωριστή στο πολιτισμικό πεδίο.
Το
δύσκολο έργο για την ανάδειξη της ελληνικής παράδοσης, ξεκίνησε περί
την δεκαετία του 1880, όταν πλέον η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από τον
Οθωμανικό ζυγό και οι προσπάθειές της είχαν επικεντρωθεί στη δημιουργία
ενός σταθερού κράτους, το οποίο θα διεκδικούσε τα ιστορικά δικαιώματα
του Έθνους, για την προσάρτηση ακόμα περισσότερων εδαφών, στα οποία
διαμένουν ελληνικοί πληθυσμοί. Πιο συγκεκριμένα, την περίοδο μετά την
επιτυχή επανάσταση του 1821, παρατηρούμε μια επικράτηση του ρομαντισμού
στη πεζογραφία, ο οποίος όντας από την φύση του επαναστατικός,
πραγματεύονταν υψηλά γεγονότα της ιστορίας, όπως οι ηρωικές μάχες της
επαναστάσεως. Περί το 1880, παρατηρούμε την υποχώρηση του ρομαντισμού
από την πεζογραφία και την επικράτηση του ρεαλισμού. Το διήγημα που
αποτέλεσε εφαλτήριο για αυτή την στροφή, είναι "Ο Λουκής Λάρας" του
Δημητρίου Βικέλα. Έπειτα, το 1883 Ο Νικόλαος Πολίτης με την ΕΣΤΙΑ
διακήρυξε έναν διαγωνισμό για ηθογραφικά διηγήματα, ανακηρύσσοντας ότι "
η υπόθεσις του διαγωνισμού έσται ελληνική", μια υπόθεση που είχε ως
αποστολή την ανάδειξη των ιδιαίτερων ηθών και εθίμων του λαού μας, τα
οποία τον καθιστούν έναν εξαιρετικό, συμπαγή, ομοιόμορφο και αυτόνομο
λαό, ο οποίος διεκδικεί τα ιστορικά του δικαιώματα. To 1885, διέρρευσε
ένα απόρρητο έγγραφο από το Υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο έδινε
ξεκάθαρη εντολή στους συγγραφείς, να στραφούν προς την ηθογραφία, με
στόχο να καταγραφούν τα ελληνικά έθιμα και να διεκδικήσει η Ελλάδα τα
εδάφη αυτά στα οποία ζουν ελληνικοί πληθυσμοί με αυτά τα ήθη και έθιμα.
Η
ιστορία αυτή αποδεικνύει σαφέστατα, πως μέσω της παραδόσεως, μπορεί να
αναζωπυρωθεί το πατριωτικό αίσθημα κάθε λαού και ατόμου, κάνοντάς τον να
νιώθει ξεχωριστός αλλά και ενωμένος με τα υπόλοιπα μέλη του λαού αυτού.
Αυτή είναι η βάση της λαογραφίας και της παράδοσης, "όπως τότε έτσι και
τώρα" διατρανώνοντας την αέναη ζωή της παράδοσης του λαού μας, σαν μια
ενιαία ψυχή, η οποία πέρασε από γενιά σε γενιά, φτάνοντας σήμερα σε εμάς
άθικτη και ακέραιη, αποτελώντας όχι ένα βουβό αίτημα, αλλά μια ηχηρή
πραγματικότητα. Η παράδοση είναι η πνευματική κληρονομιά κάθε έθνους και
πρέπει να την κρατάμε μέσα μας, εν αντιθέσει με την νοοτροπία του
προοδευτισμού που διακατέχει την εποχή μας, η οποία την θέλει πίσω μας
δίχως να μας εμπνέει. Ενάντια σε όποιον θέλει την Ελλάδα " ένα
κουφάρι χωρίς ψυχή" οι Χρυσαυγίτες "δεν θα αρνηθούμε το γάλα που
βυζάξαμε" και "θα αγωνιστούμε καταπάνω στην ψευτιά", όπως πολύ ωραία είπε ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου.
Αναδημοσίευση από: ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ