Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά
«Θα εξεγερθούν όταν θα αποκτήσουν συνείδηση, και δεν θα αποκτήσουν, παρά μόνο αφού εξεγερθούν». Η οργουελική περιγραφή της ανθρώπινης κατάστασης αποδίδει τα σημερινά φαινομενικά αδιέξοδα των συμπολιτών μας. Άπαντες δυσανασχετούν και άπαντες ταΐζουν το αιμοβόρο φάντασμα της δουλείας των τόκων, άπιαστο, τρομακτικό, για άτομα, κράτη και λαούς. Σήμερα είναι ο περιπτεράς, «το ανθρωπάκι». Αύριο, ποιός; Κανείς δεν πιστεύει πως η σειρά του έρχεται, στην καταιγίδα που θα παρασύρει πάνω στην άσφαλτο της Γκόθαμ αστούς κι επαναστάτες, την νομενκλατούρα, την κυβέρνηση, τους ανθρώπους καλών προθέσεων που ρουφά ο σωλήνας της εξουσιαστικής σκωραμίδος.
«Θα εξεγερθούν όταν θα αποκτήσουν συνείδηση, και δεν θα αποκτήσουν, παρά μόνο αφού εξεγερθούν». Η οργουελική περιγραφή της ανθρώπινης κατάστασης αποδίδει τα σημερινά φαινομενικά αδιέξοδα των συμπολιτών μας. Άπαντες δυσανασχετούν και άπαντες ταΐζουν το αιμοβόρο φάντασμα της δουλείας των τόκων, άπιαστο, τρομακτικό, για άτομα, κράτη και λαούς. Σήμερα είναι ο περιπτεράς, «το ανθρωπάκι». Αύριο, ποιός; Κανείς δεν πιστεύει πως η σειρά του έρχεται, στην καταιγίδα που θα παρασύρει πάνω στην άσφαλτο της Γκόθαμ αστούς κι επαναστάτες, την νομενκλατούρα, την κυβέρνηση, τους ανθρώπους καλών προθέσεων που ρουφά ο σωλήνας της εξουσιαστικής σκωραμίδος.
«Το σκοτάδι δεν μπορεί να νικήσει το σκοτάδι». Αυτοί που
έριξαν το σκαρί της Ελλάδος στα βράχια, δεν μπορεί να είναι οι σωτήρες
του. Ο Στάλιν διεκήρυτε την νίκη του σοσιαλισμού ενώ τριάντα εκατομμύρια
Ρώσων πέθαιναν από την πείνα το ‘30. Σε ένα τέτοιο ψέμμα ζούμε, σε μια
κατοπτρική αντιστροφή των ρόλων. Το έχουμε γράψει ξανά πως η κοινωνία
και συνακόλουθα η ηγεσία της εκθηλύνονται. Μέχρι να επιστρέψουν πλήρως
στον μητριαρχικό και κατόπιν στον πατριαρχικό κύκλο, θα διαπιστώσουμε
την γελοιότητα της κατάστασης. Οι άνδρες γίνονται «τρυφεροί» και
κυοφορούν την ίδια ώρα που οι γυναίκες μπήγουν εκδικητικά τα τακουνάκια
τους στα αγέννητα του έθνους.
Το «θηλυκό» τοπίο της Μητέρας Γης που επέζησε ως τον 20ό αιώνα
ανάθρεψε ανθρώπους με ψυχή ανδρική. Το «ανδρικό» τοπίο του 20ου αιώνα,
το ατσάλι, το τσιμέντο, το γυαλί, απαιτούν την εκθήλυνση των
εγκαταβιούντων σε αυτό. Κοιτάζοντας τις τάσεις αυτές, η στάση του
Εθνικιστικού κινήματος είναι ιδεολογικά και πολιτικά συνεπής, δεν μπορεί
όμως να κλείσει τα μάτια στην διαδικασία η οποία είναι, είτε τεχνητά
είτε μέσω του φυσικού κύκλου της καταστροφής και της αναδημιουργίας,
υπαρκτή, λαμβάνοντας υπόψιν του την «γυναικεία» πνευματική ταυτότητα των
σύγχρονών του.
Ο Εθνικισμός όπως και ο Ελληνισμός είναι Πρωτοπορία.
Εμείς οι Έλληνες, εμείς οι Εθνικιστές θέλουμε αλλαγή, και φέρνουμε
αλλαγή, θέλουμε ελπίδα, και φέρνουμε ελπίδα. Θέλουμε το Φως, γιατί το
Σκοτάδι δεν νικιέται με Σκοτάδι αλλά με Φως. O Eθνικισμός δεν είναι ένα
πικρό σιρόπι που πρέπει να καταπιούμε για να επανεκκινήσει η Πατρίδα και
να την παραδώσουμε, θέλοντας και μη, σε κάποιους που θα την ξανακάνουν
οίκο ανοχής των νεκροζώντανων. Ο Εθνικισμός είναι άγονος αν είναι μόνο
μίσος εναντίον κάποιων. Αντίθετα, είναι δυνατός και νικηφόρος όταν έχει
πεποίθηση στην Δύναμη και την Δημιουργία. Ο Εθνικισμός δεν είναι
κραυγές, αλλά έργα. Το πρόβλημα βέβαια με αυτό είναι ότι με
τον προσδιορισμό της εθνικιστικής ταυτότητας, έρχονται και οι
υποχρεώσεις που οι περισσότεροι προτιμούν να μην αναλάβουν, άλλοι
αποφασίζουν πως «πρέπει», απελπισμένα και αδιέξοδα, και πολύ λίγοι,
ελάχιστοι, «θέλουν» να αναλάβουν.
Αυτή η διάκριση είναι που επιτέλους ξεκαθαρίζει και οδηγεί στον
προσδιορισμό ιδεολογικών και πολιτικών στόχων και τακτικών για την Γη
και το Αίμα μας. Σε όσους δεν πιστεύουν στην διάκριση των φυλών αλλά
παραδόξως τις παραδέχονται όταν μιλούν για τους Εθνικιστές, έχουμε να
πούμε τούτο: Έχουμε δικαίωμα να δώσουμε στον λαό μας
την ευκαιρία να ζήσει, έχουμε δικαίωμα να του δώσουμε την δυνατότητα να
υπάρχει στο Αύριο.