«Και οι κρίνοντες κρίνονται, λέμε. Και ότι πρέπει να αφουγκράζονται την κοινωνία. Αλλά τι γίνεται όταν φαίνεται πως ακούει επιλεκτικά, βλέπει ό,τι θέλει και μιλάει με προκατάληψη;». Έτσι ξεκινά ένα ακόμη κωμικό του άρθρο προτού περάσει στο παραλήρημα κατά του τρίτου τη τάξει κόμματος της χώρας, ένας στρατευμένος - «αλήτης-ρουφιάνος» σύμφωνα με τα συντρόφια του- δημοσιογράφος ονόματι Δεληπέτρος.
Ο κύριος Δεληπέτρος αρθρογραφεί σε συστημική ιστοσελίδα η οποία καθώς φαίνεται, έχει εργολαβικά αναλάβει την λασπολογία κατά της Χρυσής Αυγής. Από κει υβρίζει, λασπολογεί, συκοφαντεί, απειλεί, επιδιώκοντας κατά τον τρόπο αυτό να εισέλθει πανηγυρικά στο «πάνθεον του αντιχρυσαυγιτισμού», πλάι στους βολεμένους ενός Καθεστώτος το οποίο τρέμει την άνοδο του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό του ζήλου του να κερδίσει τις αντιχρυσαυγίτικες περγαμηνές του Καθεστώτος, το γεγονός ότι από τα 12 τελευταία άρθρα του, τα πέντε αναφέρονται λιγότερο ή περισσότερο στη Χρυσή Αυγή, ξερνώντας έναν οχετό ύβρεων και λάσπης τα οποία αν μη τι άλλο φανερώνουν καθάρια τον εσωτερικό ψυχισμό του γράφοντος.
Με αφορμή την απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης κάποιας αριστερίστριας η οποία έχει καταδικαστεί για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, ο κύριος Δεληπέτρος φαίνεται πως εξοργίστηκε πραγματικά πολύ. Σίγουρα δεν ενοχλήθηκε όσο μ’ αυτή την συγκεκριμένη απόφαση, όταν τα καθεστωτικά αφεντικά του αλυσόδεναν την Ελλάδα στα Μνημόνια, ψηφίζοντας αιματηρά φοροεισπρακτικά μέτρα κατά του Ελληνικού Λαού και βεβαίως, παραδίδοντας εθνική κυριαρχία και συνταγματικές ελευθερίες στα χέρια των δανειστών.
Τώρα όμως! Η «δημοκρατικότητα» του κυρίου Δεληπέτρου εξερράγη! Πιθανώς επιθυμούσε διακαώς να βρίσκεται μεταξύ των παρακρατικών συμμοριτών που το βράδυ της Δευτέρας έσπαζαν ανενόχλητοι τις βιτρίνες καταστημάτων στην Ερμού. Η επαγγελματική και κοινωνική του υπόσταση όμως, είναι πιο σημαντική από την βαθιά επαναστατική του διάθεση. Αντί λοιπόν να πιάσει τα σφυριά και τις μολότοφ, όπως οι σύντροφοι στην Ερμού, ή τις γεμάτες γεμιστήρες κρυμμένου οπλισμού που βρέθηκε στην Πολυτεχνειούπολη, όπως η καταδικασμένη συντρόφισσα, ο κύριος Δεληπέτρος έπιασε το πληκτρολόγιο. Κι αφού μπέρδεψε τη βούρτσα με ό,τι εκείνη την ώρα είχε στο θολωμένο του μυαλό, ξέρασε «δημοκρατία»!
«Και οι κρίνοντες κρίνονται», απεφάνθη ο ονειρευόμενος ρόλο εισαγγελέως του δικαστηρίου του βουνού, κύριος Δεληπέτρος, αναπολώντας τις δίκες της Μόσχας, τις μαζικές δολοφονίες στο Κατύν, κονσερβοκούτια και πηγάδες. Ενέχει η φράση αυτή ίχνος απειλής; Εάν γραφόταν από Χρυσαυγίτη σαφώς και ενέχει. Αφού όμως γράφεται από τον κύριο Δεληπέτρο, όχι, επ’ ουδενί! Ο κύριος Δεληπέτρος άλλωστε ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία μπορεί να λαφυραγώγησε τα δημόσια ταμεία, να στρογγυλοκάθισε στα δημόσια αξιώματα και θέσεις, να έσυρε τη χώρα στο βούρκο της διαφθοράς και της σαπίλας, όμως κανείς δεν μπορεί να την ψέξει για την «δημοκρατικότητά» της.
Για να συμπληρώσει με την χαρακτηριστική μπολσεβίκικη αυθάδεια: «και ότι πρέπει να αφουγκράζονται την κοινωνία». Όπου «κοινωνία» στο ταραγμένο μυαλό του κυρίου Δεληπέτρου, είναι το συνάφι του, από τον υπουργό Δικαιοσύνης -που ωμά, απροκάλυπτα και σταλινικά επεμβαίνει στην ανεξάρτητη τάχα δικαστική εξουσία, στοχοποιώντας τη σύνθεση του δικαστηρίου των αριστερών τρομοκρατών με τη φράση «και οι δικαστές είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη!» και προαναγγέλλοντας την μελλοντική αθώωσή τους σε ένα δικαστήριο με διαφορετική σύνθεση (σύνθεση… Δεληπετρήδων δηλαδή)- μέχρι τον τελευταίο συμμορίτη, γιο συριζαίου υπουργού, που κατέστρεφε περιουσίες Ελλήνων πολιτών στην οδό Ερμού στο κέντρο των Αθηνών.
Για τον κύριο Δεληπέτρο και την «κοινωνία» του, δεν ισχύουν νόμοι και κανόνες. Άλλο αν παριστάνουν τους θεματοφύλακες νόμων και κανόνων απέναντι στη Χρυσή Αυγή, προκειμένου να ξεγελάσουν το πόπολο που μαστίζεται από την εξαθλίωση, τη φτώχεια και την ανεργία που αποτελούν επί της ουσίας ευγενική προσφορά του κυρίου Δεληπέτρου και της «κοινωνίας» του στον τόπο. Η «δικαιοσύνη» στην οποία πιστεύει ο κύριος Δεληπέτρος περιγράφεται έξοχα από τον ίδιο:
«Η Ηριάννα όμως, άπαξ και καταδικάστηκε πρέπει να μείνει μέσα. Γιατί δεν είναι Χρυσαυγίτισσα, δεν συμμετέχει σε ρατσιστικές επιθέσεις και προπάντων, δεν κάνει παρέα με σωστά άτομα, καθώς στον κύκλο της δεν υπάρχουν μέλη, υποστηρικτές ή χορηγοί της εγκληματικής συμμορίας».
Όχι να το παινευτούμε, αλλά είναι πράγματι τιμητικό για τους Χρυσαυγίτες να μην ανήκουν στον κύκλο των φίλων της καταδικασμένης για τρομοκρατία. Σ’ αυτόν ανήκουν κάθε λογής «δεληπέτροι» καθώς και υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του Σύριζα. Ανήκει δηλαδή η εξουσία και η ψευδοελίτ του Καθεστώτος. Η καταδικασμένη για τρομοκρατία εξάλλου, συμμετείχε ως ομιλήτρια σε ημερίδες του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, δεν συμμετείχε βεβαίως σε εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής.
Ας αναλογιστεί όμως ο καθένας, το εξής φανταστικό και υποθετικό σενάριο τρόμου: Εάν η εν λόγω καταδικασμένη για τρομοκρατία, όχι ανήκε αλλά ήταν ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής, τότε στον κύριο Δεληπέτρο και στην «κοινωνία» του δεν θα αρκούσε απλά «μισό αποτύπωμα πάνω σε γεμιστήρα» για την παραδειγματική της καταδίκη, αλλά και η μυρωδιά της ακόμη στον χώρο όπου οι τρομοκράτες έκρυψαν τα εργαλεία της εγκληματικής τους δράσης!
Τότε φυσικά, ο κύριος Δεληπέτρος και το συνάφι του, θα αρθρογραφούσαν με πηχυαίους τίτλους για «εγκληματική συμμορία» η οποία είναι εγκληματική ακριβώς επειδή «διέπεται από μια δολοφονική ιδεολογία». Είπαμε όμως, η καταδικασμένη δεν είναι Χρυσή Αυγή, οπότε είναι αθώα και συνεπώς το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία και την ορίζει ομιλήτρια σε εκδήλωση υπουργείου (αποδεικνύοντας την αδιάρρηκτη σχέση κράτους και αριστερής τρομοκρατίας) δεν είναι εγκληματική οργάνωση.
Ο κύριος Δεληπέτρος υβρίζει και λασπολογεί τη Χρυσή Αυγή, την Ηγεσία, τα στελέχη και τους υποστηριχτές της, δίχως ποτέ να τους έχει δώσει βήμα να καταθέσουν τις δικές τους θέσεις ή έστω απαντήσεις επί των κατηγοριών που εκτοξεύει. Τον καλούμε σε διάλογο, δίνοντάς του την ευκαιρία για πρώτη ίσως φορά τα τελευταία πέντε έτη, να αφουγκραστεί την πραγματική φωνή της ελληνικής κοινωνίας και όχι εκείνη της καπιταλιστικής μπουρζουαζίας την οποία υπηρετεί. Θα προσέλθουμε στο διάλογο δίχως όπλα και γεμιστήρες, σφυριά και τσεκούρια -όπως οι αριστεροί τρομοκράτες φίλοι του-, δίχως να έχουμε υπογράψει Μνημόνια και πλήθος αιματηρών αντιλαϊκών μέτρων, όπως η «κοινωνία» των κρατικοδίαιτων βολεμένων, της οποίας έχει καταστεί καταγέλαστο παπαγαλάκι. Ιδού η μεγάλη του ευκαιρία να μας εξευτελίσει, να πολτοποιήσει τα πολιτικά και ιδεολογικά μας επιχειρήματα!
Όμως ο κύριος Δεληπέτρος θα αρνηθεί. Θα αρνηθεί διότι δεν πληρώνεται για τέτοια υψηλά ρίσκα. Και θα συνεχίσει να δοξάζεται κρυπτόμενος στα γραφεία της καπιταλιστικής επιχείρησης για την οποία εργάζεται, ως συνεπής μεταμπολσεβίκος. Κυρίως όμως θα αρνηθεί, επειδή είναι αδιαπραγμάτευτα και αναμφισβήτητα «δημοκράτης», θρεμμένος από την «δημοκρατία της σοβιετικής στέππας» που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα για περισσότερα από 70 χρόνια.
Ο κύριος Δεληπέτρος μισεί τη Χρυσή Αυγή διότι γνωρίζει πως εξαιτίας της το Καθεστώς που υπηρετεί θα έχει τέλος παρόμοιο με την «δημοκρατία της στέππας» που τον εξέθρεψε και τόσο απροκάλυπτα θαυμάζει και αναπολεί. Περισσότερο όμως, τον λυπόμαστε ειλικρινά καθώς ποτέ στη ζωή του δεν γνώρισε αληθινή ελευθερία. Τουναντίον, μάχεται λυσσωδώς για να μην την γνωρίσει και στο μέλλον. Μάταια!...
Ευάγγελος Καρακώστας